X-country ervaring

Zomaar een donderdagochtend 19 Januari 2012.

Dit is even een verhaal waard, omdat ik zo verschrikkelijk gelachen heb. Zal het proberen te beschrijven zodat een ieder zich er een voorstelling bij kan maken.

Woensdag hebben Yvonne, een vriendin, en ik besloten om toch de stoute schoenen een keer aan te trekken en te gaan x-countryskieen. Bij de koffiemorgen op woensdag hoorde we dat het een erg goede workout was en dat je billen er enorm door gelift worden. Nou als dat het resultaat zou zijn, daar wilde ik onze x-countryspullen waar ik 4 jaar al niet naar om had gekeken, wel eens voor uit de hoek van de garage pakken. De avond ervoor heb ik maar eens naar de schoenen gekeken en het systeem waar ze ingeklikt moesten worden. Het leek me wel handig om dit van tevoren te bezien en niet op een loipe waar allerlei mensen je voorbij kwamen laufen.
Donderdagochtend. Na een telefoontje van Yvonne waarbij ze nog vroeg of we onze helmen mee moesten nemen hebben we de spullen in de auto gelegd en zijn vertrokken vol goede moed. Gelukkig hadden we de plek al snel gevonden waar we konden opstappen. Door een klein paadje hadden we de loipe zo gevonden. We concludeerden dat de skies en stokken wel echt een stuk langer waren dan normaal, maar bleu als we zijn gingen we hiermee gewoon aan de slag. Het aantrekken van de skies was al best een uitdaging. Les 1 hadden we al snel ontdekt. Probeer namelijk nooit je skies aan te trekken in een spoor. Als je namelijk niet oplet dan glijdt je ski namelijk een heel eind naar beneden (als je op een heuvel staat) en moet je er op 1 ski achter aan. Werkelijk waar, ik dacht dat ik ter plekke het in m’n broek zou doen. De droge manier waarop Yvonne mij haar les 1 mee deelde. Hierdoor besloten we maar de route te nemen die een van haar skies al een stukje had afgelegd, zodat we niet meer omhoog zouden moeten lopen, of glijden. Goed na 3 meter naar beneden, lag ik al met m’n skies gekruist over elkaar heen met m’n hoofd in de sneeuw. Yvonne die inmiddels zich van twee skies had voorzien wilde uit het spoor stappen en belandde in de berm, lees: diepe sneeuw met op nog geen halve meter een dikke boom. Nee, we begonnen lekker hoor. Zelf probeerde ik er de moed in te houden door te zeggen hoe mooi het wel niet was daar en wat een prachtig weer. Zon, blauwe lucht, maar man ik had het stervens koud. De tranen op m’n wangen van het lachen vroren ter plekke vast.

Goed, we zaten inmiddels in een spoor en kregen al snel de smaak te pakken, althans het ging goed want we vielen namelijk niet meer. Onderweg zagen we dat er andere dames van Zima ook bezig waren en angstvallig hoopte we dat we ze niet tegenkwamen. Een dame in het speciaal. Ze is groot, sterk, heeft enorme armen en benen, kan erg goed skiën en langlaufen en geeft altijd advies, ook als je er niet om vraagt. De eerste ronde hadden we grotendeels afgelegd en zowaar het ging lekker, heuveltje op, heuveltje af, niet proberen te remmen, maar ‘even uit het spoor stappen’ was nog een brug te ver.
Onwetend als we zijn, zagen we een enorme berg voor ons opdoemen. Onze filosofie, tja als je naar beneden gaat, zul je ook wel weer omhoog moeten. Dus Nederlands (stoer) zoals we zijn, namen we deze als downhill skislope aangeduide, rode piste gewoon omhoog in de visgraat. Goede workout dat dan weer wel en 15 minuten later zagen we weer een spoor wat redelijk vlak was.
Wie had ons ook alweer verteld dat Spartak zo heuvelig was en bij het Santa Hotel alles zo lekker vlak? Nou ja, eenmaal weer in het spoor de slag weer aardig te pakken gekregen tot op eens het spoor wel heel erg naar beneden leidde.
Niet uit het spoor stappen en vooral niet proberen te remmen of te sturen zei ik nog tegen Yvonne, dus liet ik me met ware doodsverachting naar beneden glijden en hopende dat mijn skies het spoor braaf zouden volgen. Toen ik eindelijk te stilstand was gekomen met een hartslag van boven de 180 keek ik om en zag ik Yvonne aan komen glijden, maar dan op haar billen. Het zag er heel lenig uit en als je niet beter wist zou je denken dat ze het voor de lol deed. Haar reactie: “ben maar gaan zitten want ik wist niet hoe af te remmen.” Werkelijk waar, het was briljant. Tijd voor ronde twee. We kende inmiddels de loipe dus hadden we het vertrouwen dat het met ronde twee wel een stuk makkelijker zou zijn. ‘t Ging best aardig en we kregen steeds meer gevoel voor skies, stokken en sneeuw. Totdat daar uit het niets iemand opdook. Het was de beer uit Zima. Er was geen ontsnappen meer aan. Niemand om ons te redden alleen een paar bomen die doodstil bleven staan om zo min mogelijk haar aandacht te trekken. Alleen wij, het spoor, de sneeuw en de beer waren daar. Onze uitrusting werd uitgebreid gecontroleerd en afgekeurd. Als twee eekhoorntjes lachten we het een beetje weg, dat het de eerste keer was en we het gingen proberen. Ze leek niet onder de indruk en ging door met haar verhaal. Strategie: “if you can’t beat it, join it”, dus vroegen we de dame in kwestie het ons voor te doen. Nou dat was een welkome verrassing voor haar en dat liet ze zich geen tweede keer zeggen. We moesten haar volgen en achter mij hoorde ik zacht gemompel in de trant van: “we moeten het maar gewoon over ons heen laten komen”. Ik stemde hiermee in en probeerde goed mijn best te doen zodat ik niet verslonden zou worden onder haar instructies. Vervolgens verlegde ze haar aandacht naar Yvonne, die tientallen meters later zelfs zonder stokken het moest proberen.
De beer had inmiddels het vertrouwen dat het misschien wel goed zou komen met ons en dirigeerde ons terug naar de andere kant want hier moesten we het maar blijven proberen. Zij ging er als een haas vandoor, bergopwaarts. Wow, wat een power, je zou er bijna bang van worden. Moe geworden van alle inspanningen stonden Yvonne en ik op elk kruispunt te overleggen welke kant we op moesten dus volgende keer nemen we een GPS mee. De weg naar de auto werd in stilte afgelegd. Onszelf afvragend of dit hetgeen was wat we leuk vonden. Een goede workout, training voor billen en bovenarmen, de ‘gezonde’ buitenlucht en de mooie omgeving, dat is hetgeen waar je het voor zou moeten doen.
De douche bij thuiskomst was zalig en de lachbui die ik daar kreeg ook. De tranen stroomden me over de wangen en nadat ik Yvonne nog even had gebeld om na te praten, kwamen we tot de conclusie dat we volgende week toch nog een keer gaan.

Home sweet home

Gelukkig Nieuw Jaar voor degene die ik het nog niet heb gewenst. We zijn weer thuis van 3,5 week Nederland, wat gelijk heeft gestaan aan 3,5 week regen, grijze luchten en kou. Er zijn ook gelukkig positieve dingen te melden als dat het heerlijk was om weer onze familie, vrienden en bekenden te zien. De eerste week stond in het teken van de operatie van Charlotte. Het was erg spannend omdat het onder plaatselijke verdoving was en de operatie vond plaats aan haar mond. Charlotte die normaal altijd best een twijfelkont is wist in een keer iets heel zeker. Dat ze de operatie NIET zou ondergaan, en dat ongeveer 10 minuten voordat we werden opgeroepen. We hebben er gelukkig erg om moeten lachen (hoezo spanning eruit lachen) en daarna waren we aan de beurt. Mmmm, we....., was het maar we...... Ik zou zo graag in Charlotte haar plaats zijn gegaan zodat zij dit niet mee hoefde te maken. Achteraf is het erg meegevallen gelukkig. Een aantal hechtingen, drie dagen een 'botox' lip en een prachtige lach (maar die had ze al). Heerlijk bij opa en oma gelogeerd en verwend. Van het ontbijt over naar de koffie, lunch, shoppen en daarna alweer borrelen en avond eten. Goh, ik kan me vervelender dingen bedenken. Dagje in Noord Holland doorgebracht. Stukje cultuur met de kinderen gedaan. De afsluitdijk bezocht, op de afsluitdijk gelunched en in gesprek geraakt met iemand die er heel veel vanaf wist. De kinderen weten nu wie het heeft bedacht, waarom dit er is gekomen, dat er ook zeehonden in het IJsselmeer zwemmen en dat dit in 2012 de afsluitdijk 80 jaar bestaat. Heel erg interessant en de rest van de dag genoten van heel fijn gezelschap. Zeker voor herhaling vatbaar. Maakte me een beetje jaloers om weer lekker gesettled te zijn in Nederland, maar die tijd komt ook wel weer voor ons.

Gelukkig heeft Frank het net gehaald om voor kerst thuis te komen. Zat gezellig bij een vriendinnetje op de koffie en daar kwam het eerste smsje van Frank. Sneeuwstorm, waarschijnlijk vliegen ze niet......Nou ja, kans zit er natuurlijk in dat dat zou gebeuren. Frank heeft op de laatste vlucht gezeten en daarna is het vliegveld 3 dgn gesloten geweest. Zelf heb ik nog een dag met mijn lieve broer doorgebracht. Persoonlijk heb ik hier ongelofelijk van genoten omdat je allebei 'volwassen' bent geworden en op een compleet ander niveau met elkaar praat. We hebben Groningen herontdekt en dat bracht erg grappige momenten met zich mee. Lekker gelunched, gewandeld, gefietst en weer de kroeg in. Super leuk en voor herhaling vatbaar elk half jaar. We willen hier een traditie van gaan maken en we zijn goed op weg. Frank doet dit ook met zijn zus en zij genieten hier ook altijd enorm van. Heerlijk toch als je kunt zeggen dat je het gewoon fijn vindt om tijd met je broer of zus door te brengen. Voel me hierdoor een rijk mens. Afijn, heerlijke kerstdagen gehad en Oud en Nieuw bij onze lieve vrienden in Amersfoort doorgebracht. 's Nachts op straat gedanst met de buren met op bezoek de Koerdische familie. Een bijzonder tafereel, belly dancen en van dat 'gejodel' door de vrouwen en dat met oud en nieuw. Eerste week Januari in Heemstede doorgebracht en ook hier vrienden en familie bezocht. Met de kinderen bij Jampie geweest die in hun tuin in Aerdenhout/Vogelenzang een hele groep damherten hebben rondlopen. Dit was erg bijzonder om te zien en we waren zeer onder de indruk. In Heemstede een vriendinnetje bezocht die ik ongeveer 22 jaar niet heb gezien. Zeer bijzonder en erg gezellig moet ik zeggen, alsof de tijd heeft stil gestaan. De laatste dagen stonden in het teken van inpakken, laatste boodschappen doen en opladen voor de terugreis. De reis was okay. De eerste vlucht was tot Moskou waar we moesten overnachten. Beetje zwemmen, relaxen en wachten. Het tweede gedeelte was een drama. Hebben geen oog dichtgedaan vanwege de mensen om ons heen. Lawaai, irritatie, geen slaap en daar wordt Marina niet geheel vrolijk van. Kwam compleet gesloopt aan in Yuzhno en heb als een zombie rondgelopen. Aangekomen bij ons huis konden we het slot niet open krijgen want het was bevroren. Bij de buren maar even de warmte opgezocht totdat Frank het voor elkaar heeft gekregen om binnen te komen. Was nog nooit zo blij dat de avond in zicht kwam en dat we eindelijk naar bed konden. Duncan lag om 5 uur al te slapen, Charlotte en ik rond kwart over 6 en Frank heeft het tot 8 uur volgehouden. Wat is het toch weer fijn om in je eigen bed te liggen. Om twee uur 's nachts met de hele familie lekker wat gegeten en thee gedronken en vanmorgen redelijk uitgeslapen opgestaan. Gelukkig is het energieniveau weer op peil, dus tijd om de auto uit te graven. Wat ben ik blij met mijn russische autootje. Paar kuub sneeuw geschept, accu aangesloten, starten en lopen. Heb hem maar even in de zon gezet, zodat de overige paar kuub in de motorkap, op de auto en op de ramen ook kan smelten. Duncan is alweer bij een vriendje spelen, maar Charlotte is een beetje uit haar doen. Babbel de hamster is overleden, vriendinnetje vertrokken, wel nieuwe hamster maar dat is wennen. Ze is gewoon verdrietig om alles. Gaan zo maar even lekker een cake bakken met z'n tweetjes, even de zinnen verzetten. Er is zoveel sneeuw gevallen en dat is nog maar het begin van de winter. In ieder geval is het weer beter dan in Nederland. Hier stralend blauwe lucht, windstil en een heerlijke vrieskou. Het is even wennen, maar zelfs -22 voelt beter dan de regen in Nederland. Nu nog even de swing vinden voor het snowboarden deze week en de verjaardag van Charlotte voorbereiden. Kus en tot snel.

Nieuwe ervaring

Graag wil ik mijn ervaringen, opgedaan afgelopen week, met jullie delen. Het is redelijk persoonlijk aangezien het om mijn gezondheid gaat. Ik heb namelijk te kampen met een hardnekkige verkoudheid wat over is geslagen naar een longontsteking. De eerste antibioticum kuur vorige week heeft helaas niet het werk gedaan waarop we hadden gehoopt en de klachten bleven aanhouden. Afgelopen maandag ben ik daarom opnieuw naar de kliniek gegaan omdat ik mij best een beetje zorgen maakte. Bij de kliniek aangekomen heeft de zeer plezierige Zuid Afrikaanse arts, mij opnieuw beluisterd en de nodige tests gedaan. Hij vond het wenselijk om een X-ray te laten maken van mijn longen. Na een paar telefoontjes naar het kamp om de kinderen op te vangen, toog ik met administrateur/vertaler en chauffeur naar het ziekenhuis waar een Xray apparaat staat. Dit gedeelte wil ik graag even delen omdat me het weer deed beseffen in wat voor een land/eiland we wonen. Het ziekenhuis, een aftands bouwvallig gebouw, met deuren en ramen die half uit hun sponningen hingen, een oprit, heuvel op volledig voorzien van ijs en de toegangsdeur stond half open omdat deze niet meer dicht kon. Okay, gelukkig hoefde ik alleen maar een Xray en niets anders. Eenmaal binnen gekomen kreeg ik wederom een moment van verbazing en ongeloof te verwerken. Niets geen receptie, bordjes waar je toe moet, stoeltjes waar je kan wachten, geen winkeltje waar je ballonnen kan kopen of lectuur om mee te nemen naar een patient. Nee, ik stel me voor dat het er in Nederland ongeveer 70 jaar geleden ook zo uit zag. Een tochtige smalle hal, waar 15 mensen zich aan het verdringen waren bij een toilet. Iets verder een tweede grotere tochtige hal waar een hele oude vrouw met zwaar ingevallen wangen bibberend met wat oude gehaakte kleedjes om zich heen op een brancard ligt. Hier moesten we langs om naar de juiste ruimte voor mezelf te komen. De geur die er hing was misselijkmakend, deuren klemden, nog meer mensen wachtend in de gang. Een paar gordijntjes verder liep de vertaler naar binnen. Een donkere kamer waar een Xray apparaat stond. Niemand die hier aanwezig was. Een houten bankje tegen de muur was de plek waar ik even kon bekomen van hetgeen ik net had gezien. Je zal een inwoner zijn van Sakhalin en hiervan afhankelijk zijn. Ik zal nooit meer op Nederland mopperen en op de medische zorg die wij in Nederland mogen ontvangen. Dit is erg, gewoon erg. Uiteindelijk kwam er een dame opdagen die de foto zou nemen. Met een paar zeer korte instructies begreep ik dat ik mijn kleding uit moest trekken, althans de bovenkleding en ik bij het apparaat moest gaan staan. De tolk, een man draaide zich een beetje weg, maar het gordijn naar de gang waar het houten bankje stond, was gewoon open. Iedereen die langs liep kon mij half ontbloot voor het Xray apparaat zien staan. Nou ja, zo onder de indruk van de andere dingen die ik zag had ik hier maling aan en dacht, laten ze maar zo snel mogelijk die foto maken en wegwezen hier. Als je nog niet ziek bent, dan zou je het hier zo maar worden. Niets geen afgesloten ruimte om de straling te beperken, geen loodschorten die de mensen moeten beschermen tegen deze radiation. Gewoon een gordijntje naar de gang, waar de zieke mensen op en neer lopen, hopend op een bezoek van een familielid die wat eten komen brengen. Op de terugweg, ongeveer 30 minuten later, passeren we dezelfde gang, maar de oude vrouw is inmiddels een paar plaatsen opgeschoven en ligt nu om de hoek te wachten op haar beurt. Ik zie 6 veldbedden, brancards met mensen erop liggen in een rij, voet aan hoofd aan voet aan hoofd, wachtend om geholpen te worden. Een jonge vrouw, compleet in shock, wordt net binnengebracht en wordt achteraan in de rij aangeschoven. Eenmaal buiten staan er nog twee 'ambulances' uit te laden op het ijs, het ijzige trapje op om binnen te gaan. De ambulances zijn niet meer dan een oud volkswagen busje met een rood kruis op de zijkant . Je zou er bijna zelf van in shock raken als je dit ziet. Om het verschil maar even aan te geven staat 'mijn chauffeur' in het busje, voorzien van winterbanden, geduldig op ons te wachten en rijden we veilig terug naar de kliniek. Nu snap ik weer waarom we het hier hebben om een tweede wereldland. Afijn, mijn longen zijn zich inmiddels aan het herstellen dankzij de zwaardere antibiotics en de rust die ik neem. Dankzij een aantal hele lieve vriendinnen, Yvonne en Krisztina, kan ik de rust nemen die het herstel zullen bevorderen. Ze nemen de kinderen mee naar school, halen ze op voor lunch en zorgen dat het allemaal reilt en zeilt. Als het goed is ben ik er met 7 dagen vanaf en dan moeten we nog even lekker rustig aan doen tot die tijd. Gisteren heb ik voor Y en K een heerlijke peperkoek gebakken om ze te bedanken voor de hulp. Goud waard zijn deze lieve mensen.
Ik zal straks even een klein ommetje maken en ga erg oppassen dat ik niet uit ga glijden op de spekgladde wegen. Vanmorgen was het alweer -13 dus de winter begint serieus te worden. A.s. maandag mag ik weer terug komen bij de kliniek en hopelijk kom ik terug met een nog positiever bericht. Cheers, Marina

Eind van het jaar!

Lieve mensen, het is alweer bijna het einde van het jaar en dat betekend een hele boel leuke dingen in het vooruitzicht. Om te beginnen met aankomende week het grote Sinterklaasfeest op school en thuis natuurlijk pakjesavond. Een week later de "End of Year Play" waarin beide kinderen optreden en hier al weken mee aan het voorbereiden zijn. En daarna het heerlijke vooruitzicht om een paar weken in Nederland met familie en vrienden door te brengen. Het is leuk hier op Sakhalin hoor, maar ik ben er momenteel wel erg aan toe om weg te gaan. Klinkt misschien snobby, zo is het niet bedoeld, maar de mensen die hier wonen of hebben gewoond snappen waar ik het over heb. Al moet ik zeggen dat ik op dit moment ook erg geniet, zittend achter de computer, net terug van het squashen, met een kopje koffie, Marco Borsato uit de Ipod, prachtig weer buiten, kinderen naar school en even een momentje voor mezelf. Afgelopen week heb ik te kampen gehad met een zware verkoudheid, hoesten tot bijna mijn longen eruit kwamen. Vorige week dinsdag naar de kliniek en een anti biotics kuur voorgeschreven gekregen. Helaas ben ik van het hoesten nog niet af, maar voor de rest voel ik mij langzaam weer 'de oude' worden. Dit weekend hebben we weer het beroemde of beruchte Sinterklaasspel gespeeld met 24 volwassenen, allen Nederlanders. Erg gezellig met als verrassing een schaal met oliebollen gebakken door m'n lieve buurtjes. Iedereen had lekkere dingen meegenomen, veel gelachen en oerlelijke cadeautjes. Het mandje met dropjes, zure ballen en overige lekkernijtjes uit Nederland was zeer populair. Frank en ik zijn thuis gekomen met pakje satésaus, een kaars die zo lelijk is dat het ook wel weer mooi wordt, een pak playmobiel en showergel. Nou ja, ik zeg een zeer geslaagde avond in aanloop naar het kinderfeest. Morgen, dinsdag op school gaan we weer aan de slag met pepernoten bakken. De oudere kinderen mogen eerst zelf alle ingrediënten afwegen en deeg maken en daarna pepernoten draaien. De kleinere kinderen hoeven alleen maar zelf pepernoten te draaien. De school ruikt altijd zo lekker als we hiermee bezig zijn en daarbij is het ook altijd erg gezellig. Donderdagavond mogen we weer los op school. De klassen 'op z'n kop zetten' en grapjes uithalen met de leraren. Op vrijdag weten de kinderen nooit hoe snel ze naar school moeten gaan om de zwarte handjes op de ramen te zien, de rotzooi in de klas, de verontwaardiging van de kleintjes dat ze met hun speelgoed hebben gespeeld en dan uiteindelijk uitvinden dat er een lekkere chocoladeletter in hun schoentjes zit. Zo schattig en ik hoop dat Duncan nog een aantal jaar in alle onschuld dit mooie feest mag meemaken. Charlotte speelt het fantastisch mee en zingt het hardst van allemaal voor de open haard. Zaterdag mogen de kinderen eerst nog een paar uur naar school om aan voldoende NTC uren te komen, maar gelukkig staan de lessen in het teken van Sinterklaas. Ze kijken er eigenlijk allebei erg naar uit. Zaterdagmiddag komt Sinterklaas naar school en wordt het feest met alle kinderen gevierd. In de avond zijn we uitgenodigd bij Frank en Yvonne waar we met 10 kindjes Sinterklaas zullen ontvangen. Ben trouwens benieuwd of dit ons laatste Sinterklaasfeest op Sakhalin zal zijn of dat we hier volgend jaar ook nog zullen zitten. We zullen zien hoe het allemaal verloopt. Volgende week vrijdag spelen de kinderen de eind van het jaar Pantomime. Duncan is een 'baddy', of te wel een slechterik en Charlotte is piraat. De volgende dag vertrekken we heerlijk naar Nederland. Hopelijk is het weer ons goed gezind en kunnen we gewoon vertrekken. Als we terugkomen is het tijd om te gaan leren snowboarden. We zullen eens kijken hoe we het er vanaf gaan brengen. Overigens de reden dat ik niet meer zo heel veel schrijf, althans niet wekelijks, is dat ik ondertussen ook met m'n tweede boek bezig ben, vandaar. De groetjes Marina

Oktober 2011

Zal weer eens even een update geven van ons enorm spannende leventje hier. Heb gelukkig in de loop van de weken dat ik niet heb geschreven een briefje bijgehouden met wat onderwerpen waarover ik wil schrijven. Zal het beknopt proberen te houden, want anders blijft er niets meer over voor mijn boek. De school is inmiddels op volle vaart vooruit en we staan aankomende week voor de eerste vakantieweek sinds 8 weken. Heerlijk voor de kinderen. In de tussentijd hebben we een informatieavond gehad waarbij ook werd gevraagd om klassenmoeder te worden. De afgelopen twee schooljaren ben ik klassenmoeder geweest en het is niet altijd een even leuke job. Vrijwillig uiteraard, maar wat een gezeur af en toe. Dus ik dacht dat het tijd zou worden voor iemand anders om deze handschoen eens op te pakken. Nou, dat hebben we geweten. We hebben nu een klassenmoeder voor Duncan zijn klas. Een erg enthousiast mens die haar taak wel heel erg serieus neemt. Waarschijnlijk heeft het zeker te maken met de cultuur waaruit ze komt, maar het bezorgt mij echt dagelijks jeuk. En dan bedoel ik echte jeuk! Bijna dagelijks krijgen we een email van haar en lessen over hoe we deze wereld mooi en geweldig kunnen houden, hoe we met geleende spullen om moeten gaan. Dat we toch echt vriendinnen moeten worden (alle moeders) en dat we toch minstens maandelijks bij elkaar moeten zitten om koffie te drinken en om gezamenlijk te eten. Ze stelde voor dat als we elkaar 's ochtends op school zouden zien dat we elkaar een high five zouden moeten geven en elkaar SUPERMOMS gingen noemen en 'put up your biggest smile, that keeps you out from wrinkles", en tot slot sluit ze haar emails af met 'United we stand'. Mag ik alsjeblieft even overgeven. De eerste keer dacht ik dat ik in een of andere lachfilm terecht was gekomen, maar helaas was het de realiteit. Okay, er zijn cultuurverschillen en ik snap ook dat de Nederlanders niet het meest spontane, gezellige en uitbundige volk zijn, maar dit slaat voor mij alles. Helaas heeft ze mij ook uitgekozen als praatpaal en vraagt ze me regelmatig om advies. Ik zie het maar als een leerproces voor mezelf om gewoon te luisteren en niet direct met mijn mening klaar te staan. Heb haar wel uitgelegd dat er diverse culturen zijn op het camp en dat de enthousiasme niet over de kade klotst bij mij om 's ochtends mensen een high five te geven. Ben in de ochtend gewoon niet op mijn best. Nou ja, wordt vervolgt en we hebben tenminste wel iets om over te spreken en te schrijven. Nou deze supermom gaat verder met de rest van het verhaal. Inmiddels na een week ziek te zijn geweest weer het sporten opgepakt en jeetje wat is mijn conditie achteruit gehold. Moet het weer helemaal op gaan pakken. Ben weer aan het squashen en met bril is er een wereld voor me open gegaan. Zag in een keer de bal weer, wel zo handig met deze sport. Ook hebben we het beroemde Zima Golftoernooi weer achter de rug. Erg gezellig, geen eerste geworden, maar dat mocht de pret zeker niet drukken. Op Artclass heb ik mijn schilderij af gemaakt. Het is een blote vrouwenrug geworden gemaakt met pallet knife. Ben er erg blij met het eindresultaat. In het begin had ik er weinig vertrouwen in, omdat ik compleet wat anders in mijn hoofd had, maar het is mooi geworden.
Onze applefamilie thuis is uitgebreid met een Ipad 2 en voor Charlotte een Ipod Touch. Wat een heerlijkheid zeg om in je bed even de kranten te lezen en op funda te kijken naar huizen. Op mijn Macbook heb ik de ontdekking van Imovie gedaan, althans ben ik me erin gaan verdiepen hoe je filmpjes maakt, monteert en bewerkt. Superleuk en handig. We hebben dit gebruikt bij de assembly van Charlotte Fit for Life en het is geweldig geslaagd. De kinderen hebben een middag geacteerd en ik heb het gefilmd, daarna gemonteerd en er muziek bij gezocht. Had er nog een "making off" bij gemaakt die we met de kinderen in de klas hebben bekeken. Vreselijk gelachen natuurlijk om alle grappige en domme dingen die we hadden bedacht en gefilmd. Vervolgens kwam de Playbackshow wel heel dicht bij. Begon vreselijk te twijfelen over onze act en dacht dat het saai en dom zou zijn. Gelukkig was ik de enige die erover dacht, want 's avonds hebben we tijdens de show de eerste prijs gewonnen. We konden ons geluk niet op. Drie jaar achter elkaar ben ik tweede geworden dus eindelijk nu de eerste plaats. Maar wat veel leuker nog is, is dat we zo'n lol hebben gehad met het bedenken en het oefenen. Zalig gewoon en we hebben weer een heel jaar om te bedenken wat we volgend jaar zullen gaan doen. Ook hier hebben we natuurlijk een leuke film van gemaakt en ben net klaar met het branden van 40 DVD's. Ga de kinderen weer van school halen en zal nog wat foto's uploaden. Gegroet, Marina

Humor!

Dinsdag, 20 september 2011

Weer even een update uit ons altijd spannende leventje. Vanmorgen weer een klus geklaard al ging dat niet over rozen. Frank kwam vrijdag thuis van z’n werk en vertelde dat de autoverzekering waarschijnlijk een dezer dagen zou aflopen. Aangezien hij voor z’n werk deze week in Kuala Lumpur zit, kwam dat erg goed uit en zou ik dit klusje wel even klaren. Op maandagochtend, nadat ik me een uur in het zweet had gesquasht tegen Gary, ben ik vol goede moed naar de stad gereden, naar het SakhCentre om precies te zijn. Hier zit het verzekeringskantoor op de begane grond. Ik loop er naar toe, trek een deur open, waar normaal gesproken het kantoor zit. Zie ik daar een man, alleen achter zijn buro zitten en hij kijkt me aan met een gezicht van, “wat moet je hier?”. Sorry, dus ik doe de deur weer dicht, (het zijn allemaal dichte houten deuren, vandaar dat je niet kan zien wat erachter zit) en kijk om me heen. Ik voel me net als in bananasplit, dat ze iets veranderd hebben zonder dat je het door hebt. Ik loop nog een paar keer heen en weer en kan het kantoor echt niet vinden. Verzekeringskantoor gewoon verdwenen. Geen briefje of iets. Dus ik naar de ‘zeer vriendelijke en behulpzame’ man achter de receptie (volgens mij zit hij hier om vragen te beantwoorden, want ik zou niet weten wat hij daar anders zou doen) en ik vroeg hem naar het kantoor. Zijn antwoord was kort en krachtig: “Geen idee”. Normaal gesproken als je dan even blijft staan en ze merken dat je geen aanstalte maakt om weg te gaan, komt er een lijst tevoorschijn en gaan ze alsnog voor je kijken of ze je kunnen helpen. Helaas ik bleef staan, vroeg nog een keer, liet het logo van het bedrijf zien, wachtte nog even……..Maar hij bleef me aankijken als een botsauto en in slow motion herhaalde hij weer: “geen idee”, maar dan in het Russisch. Tja wat kan je doen op zo’n moment. Balend, teleurgesteld en vloekend heb ik een koffie besteld en vond op dat moment dat we in een k*&land wonen. Niets gaat hier normaal, altijd is er wel iets wat je niet verwacht of tegenkomt. Weer een ochtend naar de knoppen en dan nog zonder resultaat. Toen ik vervolgens naar huis reed, via een andere weg dan ik normaal neem, kreeg ik een idee dat ik moest opletten op de bedrijfsuitingen op de gebouwen. Het zou toch maar zo kunnen zijn dat ik het verzekeringskantoor tegen zou kunnen komen, maar die gedachten stopte ik snel weg omdat ze nooit zo snel een uithangbord zouden ophangen. Tot mijn grote verbazing sta ik voor de stoplichten en zie heel hoog op een gebouw dezelfde letters als het logo van de autoverzekering. HO STOP JOEHOE! Het zou toch niet waar zijn dat ik toevallig de nieuwe locatie van de verzekering heb gevonden. Frank, die ik inmiddels al had gesmst om zijn secretaresse opdracht te geven om uit te zoeken waar het kantoor is heen gegaan, weer gesmst en gezegd dat het waarschijnlijk niet nodig is. Dinsdagmorgen, ik met nog enige terughoudendheid het gebouw binnengestapt en op de 5^de etage het verzekeringskantoor gevonden. Binnen een half uur stond ik weer buiten, met de nieuwe papieren en 4000 roebel lichter (ongeveer 100 euro). De verzekering voor het aankomende jaar weer geregeld. Niet dat je er veel aan hebt hoor, maar je moet nu eenmaal verzekerd zijn hier.

Goed, even over de kinderen. Duncan heeft het op school over Friends and Family. Hij heeft een tekening van ons gemaakt wat voor grote hilariteit aan tafel heeft gezorgd. Frank heeft heel erg lange benen met een mooie kuif, ik heb een figuur als een aubergine, Charlotte heeft hetzelfde figuur maar gelukkig heeft zij nog een navel erbij, en Duncan ziet er normaal uit, maar heeft zijn haar een kant op, met als uitleg dat Charlotte daar aan het trekken was. Door de ogen van onze zoon, zien wij er dus niet uit en het leukste van alles is, dat hij het zelf te grappig vind. Humor van Duncan, dus gewoon met opzet gedaan. Gelukkig hebben we wel allemaal dezelfde ‘steenvoeten’.

Gisteren vertelde hij over een meisje in zijn klas. Hij was er vriendjes mee, was niet verliefd vertelde hij als antwoord op Charlotte haar vraag. Ik vroeg hem wat hij zo leuk aan haar vond om een kijkje te krijgen in zijn gedachtewereld. Zijn antwoord was als volgt: “Ze heeft van dat lange blonde haar en ze lacht als Sponge Bob”. Tja toen kon ik me ook niet meer goed houden. We lagen onder tafel van het lachen, inclusief Duncan.

Dat gaat nog wat worden in de toekomst.

Gisteravond waren de kinderen even alleen thuis geweest omdat er op school informatieavond was. Voor die tijd gingen ze, zoals ze elke avond met mij doen, elkaar de boeken van school voorlezen en Duncan vertellen. Charlotte had een boek over skeletons. Charlotte wist er enorm veel van en haalde er andere boeken bij om meer van het menselijk lichaam te laten zien. Op een gegeven moment stonden ze met ontbloot bovenlichaam voor de spiegel om hun ribben te tellen en hun botten goed te kunnen bekijken. Zo schattig en hoe Charlotte dit allemaal aan Duncan wist uit te leggen, echt genoten. Toen was het Duncan zijn beurt en ze wachtte tot ik het huis uit was. Later las ik in Duncan zijn schoolboekje dat hij een goed verhaal had verteld en alle vragen goed had beantwoord. Prachtig want het is een boekje zonder woorden, dus hij kan zijn eigen verhaal bedenken. Hahahaha, schooljuf in de dop!

Nog een paar daagjes en dan komt Frank weer terug. Wel weer gezellig hoor als hij er is. Tenminste ’s avonds lekker even bijkletsen en wat gezelligheid. Hij heeft een nieuwe Ipad 2 gekocht, dus moeten snel wireless systeem in huis hebben.

Vanmiddag ga ik met de jongens van P1 buiten voetballen als een afterschool activity. Duncan vraagt al elke dag wanneer hij nu zijn voetbalshirt en broek aan mag en nu is het zover. Ik zal zijn voetbalschoenen en scheenbeschermers meenemen en dan mogen ze lekker buiten een uurtje rennen. Heerlijk vies worden. Zal me zo ook eens even gaan verkleden.

Nou tot een volgende keer maar weer!  

Lieve mensen, het is natuurlijk weer te lang geleden dat ik wat van me heb laten horen, maar ik val in herhaling als ik hiermee begin. Na een heerlijke vakantieperiode van bijna 8 weken zijn we weer neergestreken op het altijd prachtige Sakhalin. De kinderen hebben nog 2 weken vakantie en zijn momenteel met vriendjes en vriendinnetjes aan het spelen wat mij de gelegenheid geeft de weblog weer eens bij te werken. Zoals jullie weten lees ik mijn eigen verhaaltjes bijna nooit terug en het zou dus kunnen zijn dat ik dingen dubbel vertel. Mijn excuses.
Ik zal eerst even iets opmerkelijks vertellen voor wat betreft de weblog. Erg leuk vond ik het om in NL mensen te spreken die nog steeds de weblog lezen, die mijn boek hebben besteld en die me schrijfadvies hebben gegeven. Niet van zo maar iemand, nee van een echte journalist. Fantastisch, alleen hij gaf me het advies: "Marina, schrijven is schrappen", maar ja, dan blijft er bij mij verdomd weinig over, want als ik alleen de interessante dingen moet benoemen ben ik met twee zinnen klaar en dat is weer niet zo gezellig lezen haha. Vond het zelf een goed advies, alleen niet voor mijn weblog schrijfstijl. Misschien dat ik het kan toepassen op mijn tweede boek, waarbij ik de dagelijkse beslommeringen beschrijf, maar dan met meer diepgang en meer gedachten van mezelf prijsgeef. Op de weblog ben je toch altijd bewust van dat andere mensen meelezen. Wat blijkt, ik kom terug op Sakhalin waar ik een aantal nieuwe mensen leer kennen en ze vertelde me dat ze, voordat ze naar Sakhalin kwamen, uitgebreid mijn weblog hadden gevolgt. Ze herkende mij en de kinderen ook van foto's, dus spraken ze tegen mij alsof ze mij al langere tijd kende. Vond het erg leuk om te merken dat mijn ervaringen en frustraties hen een beter inzicht had gegeven in het leven hier op dit eiland. Zelf speurde ik ook internet af naar informatie over Sakhalin voordat we hiernaar toe gingen verhuizen. Goed, even over de vakantie. Drie weken Vietnam waar we een heerlijke tijd hebben gehad met zon, zee, zwembad, strand, luxe, lekker eten, cultuur snuiven, Hanoi bezoeken en genieten! Echt een aanrader voor een ieder die naar Vietnam op vakantie wil. Het is makkelijk reizen in Vietnam, de mensen zijn zeer behulpzaam, spreken redelijk engels en het is er schoon. Het Unesco plaatsje Hoi An vond ik een plaatje, het Swiss Bell Resort was op en top luxe, Beach Suite recommended, en Hanoi was een belevenis. Ik hoor nog het getoeter van de 1001 scooters, auto's en fietsen. Een grote gezellige chaos die stad. Volgens mij zitten er 6,5 miljoen mensen tegelijk op hun voertuig, zonder dat we ongelukken hebben gezien. Wat ik ongelofelijk vond is wat ze allemaal vervoeren op hun vervoersmiddel. Watercans, kippen, kapstokken, fruit, groenten, 5 pers. op 1 scooter, bloemen terwijl ze ondertussen zitten te bellen, sms-en of twitteren, je verzint het niet. In Vietnam trouwens nog een waanzinnig leuke Australische familie ontmoet uit Melbourne waar we veel mee zijn opgetrokken. Dus volgend jaar staat een bezoek aan Australie op het programma waar we een rondreis zullen gaan maken naar o.a. Roger en Ingrid en deze Aussie-familie. Het is zo bijzonder om te merken dat er zo'n natuurlijke click is tussen iedereen van beide families. Gespreksstof voor een jaar, gezelligheid en een berg humor. Maar goed even verder over de vakantie. Daarna zijn we vanuit Hanoi met ons 4-en naar Seoul gevlogen, waar Frank terug is gevlogen naar Yuzhno en de kinderen en ik zijn vertrokken naar Nederland. In NL hebben we een week gecampeerd in Giethoorn. Heerlijk weer gehad en genoten van het campingleven. Gevaren, gezwommen, spelletjes gedaan, gefietst en gelezen. Zalig. Grappig is trouwens dat toen we in Vietnam waren de kinderen redelijk vervelend waren, waarop Frank zei: "Jongens nu goed luisteren, we zitten hier in een prachtig hotel en jullie gaan je nu gedragen. Als jullie dat niet doen gaan we volgend jaar 3 weken kamperen". Waarop de kinderen elkaar aankeken en riepen in koor: "Yeeeesss, dat is leuk". Natuurlijk kon je me oprapen van het lachen en uiteindelijk zag Frank de humor er ook van in, waarop hij toch nog even duidelijk maakte: "Maar dan wel zonder mij dat kamperen". Frank en kamperen is niet een hele goede combinatie. Na zijn diensttijd heeft hij besloten nooit meer te gaan kamperen. Duncan heeft in NL van opa leren opstappen op de fiets waar ik heel blij mee ben. Hij fietst hier nu in Sakhalin er lustig op los. Charlotte is groot aan het worden! Lieve kleine meisjes worden groot. Weet nog als de dag van gisteren dat ze geboren werd; te vroeg, te klein, te slap om te drinken. Goh wat hebben we hier een zorgen om gehad. Het is allemaal goed gekomen gelukkig. Over een paar dagen heeft ze met een paar vriendinnen een sleepover in een tent naast ons huis. Ben benieuwd hoelang ze dit vol gaan houden en of ze niet om 12 uur 's nachts al voor de deur staan te bibberen van angst. Nou jullie zijn weer even bij en ik ga nog even een stukje schrijven voor boek II. XX M