Nog een paar weken

Afgelopen week weer veel werk verzet. Natuurlijk kwam eerst bij Charlotte de Sint op bezoek. Hij zou met een luchtballon aankomen, maar zowaar door de storm is het niet gelukt om een goede landing te maken, dus vertelde Charlotte in geuren en kleuren dat de échte Sint een doodslanding had gemaakt in een weiland verder op. Gelukkig passeerde er net een taxi waar de staf in kon en werd hij toch nog op tijd bij school afgezet. Vervolgens is Barbara nog een dagje geweest om op te passen, ondanks dat ik inmiddels niet meer werk. Met Duncan erbij kom ik tot helemaal niets. (wordt nog wat in Rusland als ik geen Barbara meer heb, maar ja...) Eindelijk de bijkeuken opgeruimd, garage geordend en allerhande werkzaamheden verricht. 's Middags nog zwetend en hijgend in de rij bij Intertoys en Bart Smit om de Sint te helpen met de laatste kado's. Om me heen zag ik alleen maar ouders in volle paniek en stress omdat de rijen zolang waren en het liep al tegen de tijd dat de kinderen weer uit school gehaald moesten worden. Eindelijk geslaagd en zelfs voor de aankomende drie jaar Sinterklaaspapierrollen ingeslagen, evenals kadopapier en kerstpapier. Ja, als je toch in de rij staat kun je ook maar beter je moment nemen bij de kassa. Woensdagavond de pakjesavond wat een groot succes was, nadat we allemaal (op Frank na) bijgekomen waren van de schrik en de hartslag weer tot normaal niveau gezakt was. Duncan zette het spontaan op een brullen en Charlotte trok ineens helemaal wit weg. Frank teste de deurbel alsof hij hem nog nooit had gehoord en vervolgens probeerde hij of het dubbel glas wel zo stevig was als het eruit zag. Mijn hemel we stonden stijf van de schrik, Charlotte heeft het er nu nog over. De kado's maakte een boel goed en de Sint is wel 20 x bedankt voor het raam. Donderdag 6 december had het ik het plan opgevat om met de kinderen gezellig een dagje Scheveningen te pakken. Op naar de Skihut en vervolgens even naar het strand. De heenweg ging prima. Duncan lag lekker te slapen en Charlotte zat met haar nieuwe nintendo Ds (ofzo) te spelen dus het ging oké. Het regende, maar aan de kust waait het altijd zo schoon. Bij de Skihut aangekomen regende het nog steeds, maar de etalage zag er veelbelovend uit met veel bling bling en ja hoor, kinderkleding. Direct maar een dame aangesproken die super behulpzaam was en binnen no-time liep Charlotte al in een skipak. Tegelijkertijd was Duncan de overige kleding aan testen hoe geplette krentenbollen het houden op ski-jassen, hoe dezelfde krentenbol het doet op een slee en wat er gebeurd als je ze in een handschoen verstopt. Het zweet stond inmiddels op de bovenlip. Charlotte rende alleen in haar maillot achter Duncan aan, terwijl ik met verkoopster, die het geheel zeer sportief opvatte, voor Duncan de kleding uitzocht. Affijn na ongeveer 2 en een half uur waren we klaar. Kopje koffie van de zaak en bij nader inzien zat een strandwandeling er vanwege het weer er niet meer in. In de auto terug naar huis, waar we vervolgens aansloten bij Tilburg in de file. Radio stond uit want we waren van die gezellige kinderliedjes aan het zingen. Althans als ik van Charlotte mee mocht zingen want geregeld kreeg ik te horen: "Mam, zing nou niet mee, dat is echt niet mooi en jij kan toch geen ritme houden." Oké, nog steeds in de file. Toch maar eens de radio aan. Het was een 21 km langen file waar we in stonden, met kinderen in de auto, tegen etenstijd, en dan nog vrolijk blijven. Maar een ding, we zijn geslaagd en hoeven voorlopig niet meer op zoek naar kleding voor de kids. Nu voor onszelf nog het nodige en dan heb ik het wel gehad met shoppen. Groetjes, Marina