Lieve mensen, het is natuurlijk weer te lang geleden dat ik wat van me heb laten horen, maar ik val in herhaling als ik hiermee begin. Na een heerlijke vakantieperiode van bijna 8 weken zijn we weer neergestreken op het altijd prachtige Sakhalin. De kinderen hebben nog 2 weken vakantie en zijn momenteel met vriendjes en vriendinnetjes aan het spelen wat mij de gelegenheid geeft de weblog weer eens bij te werken. Zoals jullie weten lees ik mijn eigen verhaaltjes bijna nooit terug en het zou dus kunnen zijn dat ik dingen dubbel vertel. Mijn excuses.
Ik zal eerst even iets opmerkelijks vertellen voor wat betreft de weblog. Erg leuk vond ik het om in NL mensen te spreken die nog steeds de weblog lezen, die mijn boek hebben besteld en die me schrijfadvies hebben gegeven. Niet van zo maar iemand, nee van een echte journalist. Fantastisch, alleen hij gaf me het advies: "Marina, schrijven is schrappen", maar ja, dan blijft er bij mij verdomd weinig over, want als ik alleen de interessante dingen moet benoemen ben ik met twee zinnen klaar en dat is weer niet zo gezellig lezen haha. Vond het zelf een goed advies, alleen niet voor mijn weblog schrijfstijl. Misschien dat ik het kan toepassen op mijn tweede boek, waarbij ik de dagelijkse beslommeringen beschrijf, maar dan met meer diepgang en meer gedachten van mezelf prijsgeef. Op de weblog ben je toch altijd bewust van dat andere mensen meelezen. Wat blijkt, ik kom terug op Sakhalin waar ik een aantal nieuwe mensen leer kennen en ze vertelde me dat ze, voordat ze naar Sakhalin kwamen, uitgebreid mijn weblog hadden gevolgt. Ze herkende mij en de kinderen ook van foto's, dus spraken ze tegen mij alsof ze mij al langere tijd kende. Vond het erg leuk om te merken dat mijn ervaringen en frustraties hen een beter inzicht had gegeven in het leven hier op dit eiland. Zelf speurde ik ook internet af naar informatie over Sakhalin voordat we hiernaar toe gingen verhuizen. Goed, even over de vakantie. Drie weken Vietnam waar we een heerlijke tijd hebben gehad met zon, zee, zwembad, strand, luxe, lekker eten, cultuur snuiven, Hanoi bezoeken en genieten! Echt een aanrader voor een ieder die naar Vietnam op vakantie wil. Het is makkelijk reizen in Vietnam, de mensen zijn zeer behulpzaam, spreken redelijk engels en het is er schoon. Het Unesco plaatsje Hoi An vond ik een plaatje, het Swiss Bell Resort was op en top luxe, Beach Suite recommended, en Hanoi was een belevenis. Ik hoor nog het getoeter van de 1001 scooters, auto's en fietsen. Een grote gezellige chaos die stad. Volgens mij zitten er 6,5 miljoen mensen tegelijk op hun voertuig, zonder dat we ongelukken hebben gezien. Wat ik ongelofelijk vond is wat ze allemaal vervoeren op hun vervoersmiddel. Watercans, kippen, kapstokken, fruit, groenten, 5 pers. op 1 scooter, bloemen terwijl ze ondertussen zitten te bellen, sms-en of twitteren, je verzint het niet. In Vietnam trouwens nog een waanzinnig leuke Australische familie ontmoet uit Melbourne waar we veel mee zijn opgetrokken. Dus volgend jaar staat een bezoek aan Australie op het programma waar we een rondreis zullen gaan maken naar o.a. Roger en Ingrid en deze Aussie-familie. Het is zo bijzonder om te merken dat er zo'n natuurlijke click is tussen iedereen van beide families. Gespreksstof voor een jaar, gezelligheid en een berg humor. Maar goed even verder over de vakantie. Daarna zijn we vanuit Hanoi met ons 4-en naar Seoul gevlogen, waar Frank terug is gevlogen naar Yuzhno en de kinderen en ik zijn vertrokken naar Nederland. In NL hebben we een week gecampeerd in Giethoorn. Heerlijk weer gehad en genoten van het campingleven. Gevaren, gezwommen, spelletjes gedaan, gefietst en gelezen. Zalig. Grappig is trouwens dat toen we in Vietnam waren de kinderen redelijk vervelend waren, waarop Frank zei: "Jongens nu goed luisteren, we zitten hier in een prachtig hotel en jullie gaan je nu gedragen. Als jullie dat niet doen gaan we volgend jaar 3 weken kamperen". Waarop de kinderen elkaar aankeken en riepen in koor: "Yeeeesss, dat is leuk". Natuurlijk kon je me oprapen van het lachen en uiteindelijk zag Frank de humor er ook van in, waarop hij toch nog even duidelijk maakte: "Maar dan wel zonder mij dat kamperen". Frank en kamperen is niet een hele goede combinatie. Na zijn diensttijd heeft hij besloten nooit meer te gaan kamperen. Duncan heeft in NL van opa leren opstappen op de fiets waar ik heel blij mee ben. Hij fietst hier nu in Sakhalin er lustig op los. Charlotte is groot aan het worden! Lieve kleine meisjes worden groot. Weet nog als de dag van gisteren dat ze geboren werd; te vroeg, te klein, te slap om te drinken. Goh wat hebben we hier een zorgen om gehad. Het is allemaal goed gekomen gelukkig. Over een paar dagen heeft ze met een paar vriendinnen een sleepover in een tent naast ons huis. Ben benieuwd hoelang ze dit vol gaan houden en of ze niet om 12 uur 's nachts al voor de deur staan te bibberen van angst. Nou jullie zijn weer even bij en ik ga nog even een stukje schrijven voor boek II. XX M