Afscheid nemen is soms heel vervelend.

Deze weken staan in het teken van afscheid nemen van een heleboel mensen. Bij veel mensen is het een kwestie van met een lach op je gezicht heel veel succes, plezier en sterkte wensen op hun nieuwe posting en hier achteraan roep je nog: "hele fijne vakantie en geniet ervan!", twee minuten later ben je met je gedachten ergens anders en denk je aan je eigen vakantie die komen gaat en wat er deze week nog allemaal moet gebeuren. Maar bij sommige mensen die het kamp gaan verlaten gaat het gevoel toch een stuk dieper. Vorig jaar heb ik afscheid genomen van mijn overbuuf. Ik was echt heel verdrietig want het was mijn grote steun en toeverlaat. Ik was natuurlijk net nieuw, eerste posting, geen ervaring op een kampleven en zij loodste mij hier doorheen door een luisterend oor te zijn, af en toe een knuffel en soms een schop onder mijn kont. Toen ze weg ging dacht ik dat ik heel eenzaam zou zijn, maar dat valt gelukkig erg mee. Je zoekt deze dingen die zij mij gaf dus ook weer bij anderen. Oke, het is niet een persoon die dit vervangt maar een aantal anderen die er voor je zijn op het moment dat je ze nodig hebt. De aankomende periode gaan er dus ook een paar mensen weg die een stukje van het geheel voor mij vormde en dat is absoluut niet leuk. Een brits stel mensen, zo gek als een deur, maar heel dierbaar geworden, omdat we hier verschrikkelijk veel lol mee konden hebben. Ben er, nu nog, van overtuigd dat we elkaar nog eens gaan opzoeken. Goed afgelopen weekend hadden we een afscheidsetentje met hun en vrienden van hun bij ons thuis. Heel gezellig, best emotioneel en vooral de rest heeft er de vorige dag nog van kunnen "genieten". Afgelopen vrijdag hebben we weer een gezellige Cookie-avond gehad waarbij het eten in het teken van citrus stond. Ik mocht het apperitief verzorgen dus startte we met een vodka-lime cocktail met jus d'orange en champanski. Er waren erg leuke en creatieve gerechten op tafel getoverd en deze avonden zijn ook erg speciaal geworden. Met acht dames aan tafel heb je ook weer compleet andere gesprekken dan wanneer er mannen bij zijn. Aankomende donderdag verzorg ik een afscheidskoffie van een NL dame die ook vertrekt. Moeten we nog voor gaan bakken deze week. Vrijdag, op mijn eigen verjaardag, mag Duncan voor het eerst naar de "Big boy school". Een ochtendje proberen. Heel spannend allemaal. Zaterdag a.s. het afscheid van de NL juf van school met een Nederlandse sportdag met alle papa's, mama's, broertjes en zusjes. Aanstaande zondag een familie hockeytoernooi met de hockeyende kinderen en hun families ter ere van het einde van het seizoen en het afscheid van de trainer. Daarna ga ik mij echt voorbereiden op de vakantie want anders vergeet ik weer de helft! En nu is het tijd voor een kopje koffie en de digitale versie van de Telegraaf. Cheers, cheers, Marina

Noodweer

Het is noodweer op Sakhalin. Het is verschrikkelijk. Het regent al vanaf vorige week woensdag en het is bijna nog geen moment droog geweest. De trips het weekend hebben we afgeblazen en we hebben lekker gechilled thuis. De kinderen lekker lang in hun pyamaatjes gelopen, spelletjes gedaan, gekleurd en de administratie bijgewerkt. Daarbij is het gisteren ook enorm gaan waaien. Takken breken van de bomen en het is gewoon gevaarlijk om naar buiten te gaan. Onze nanny Anja vertelde dat ze op de locale t.v. had gezien dat er een tornado over het eiland raasde. Nou dat verbaasd me niets als ik het hier zo tekeer zie gaan. Ben benieuwd, vandaag zou een vriendinnetje naar NL vertrekken want ze gaat op zwangerschapsverlof, maar geen idee of haar vlucht wel vertrekt. Nou ja, dat horen we vanavond wel. We wonen nog geen 200 m van de school, maar toch ga ik Charlotte halen met de auto. Met een paraplu is het niet te doen vanwege de storm en ik vind het veel te gevaarlijk om nu buiten te lopen. Vuilnisbakken rollen over straat en deksels vliegen in het rond. Wanneer begint hier de zomer eindelijk? Ik heb geen idee, maar ben blij dat ik hoor dat het in NL wel mooi is. Doordat we niet zoveel hebben ondernomen heb ik ook weinig te melden eigenlijk. Wij gaan nu Charlotte halen dus tot de volgende keer.
Groet, Marina

Normal life has started again!

Nou, de vakantie is voorbij en we zijn weer terug in het normale ritme. We hebben een gezellige week gehad waarbij we vooral weinig hebben gedaan. Natuurlijk hebben we gezellige uitstapjes gemaakt naar de dierentuin en zijn we een paar keer op "trip" geweest, maar ook heerlijk thuis geknutseld, kikkervisjes gevangen en dat soort dingen. In de dierentuin is het op je tandenbijten. Gelukkig hebben de kinderen hier niet echt oog voor, maar de dieren zien er zo verschrikkelijk uit. De hokken zijn klein en vies en eigenlijk kun je het meer zien als een opvangplek van zwakke dieren. Een wolf met drie poten, een beer die knettergek is, een paar aapjes in een hokje, een enorme slang die achter een heel dun glasplaatje zit. Volgens mij als je een keer blaast ligt dat ding eruit. Een kameel die tamelijk agressief is, twee struisvogels, een paar ganzen, vosjes, en nog een paar kleine dieren en vooral veel verschillende soorten kikkers en reptielen. Oh ja en nog een panter en een enorme tijger. Over die tijger gesproken, die zit dus in een kooi en vorige week heeft hij dus een meisje die te dichtbij kwam in haar arm en been geraakt met zijn poot. Kind van 12 jaar wilde een foto maken en dacht gezellig dicht bij de tralies te gaan staan. Dat kan dus ook gebeuren omdat er geen enkele afrastering is naar die kooi. Je kunt zo met je armen en benen door de tralies. Stom natuurlijk, maar in NL zou dit niet kunnen. Kind afgevoerd naar een hospitaal en volgens mij is ze buiten levensgevaar, maar het spande erom. Nou ja, ik heb gelukkig de kinderen weer heelhuids mee naar huis genomen. Vrijdag hebben we nog een trip gemaakt in de stromende regen. Frank bleef thuis want hij moest werken, wat mij eindelijk eens de gelegenheid gaf om zelf door het bos te scheuren. Nou ik heb het geweten, anderhalf uur lang off road rijden door modder, bos en beekjes, kuilen en gaten waar je u tegen zegt, berg op berg af is erg vermoeiend. Wel heel gaaf overigens met als beloning een lekkere bbq onder twee partytenten op een soort klif uitkijkend over de zee en een schitterende ruige omgeving. De kids hadden het na een uur echt gezien en waren doorweekt, dus anderhalf uur terug met nog meer modder, bruggetjes die inmiddels bijna waren weggeregend, maar wel een gaaf avontuur! De grote uittocht op het kamp is bijna op gang gekomen met de zomervakantie voor de deur. 53 families zullen het kamp verlaten, dus we zijn als een gek afscheidsboekjes, A4'tjes aan het maken voor vrienden en bekenden. In Charlotte haar klas vertrekken er maar drie kindjes gelukkig en haar juffrouw, zij gaat naar NL verhuizen. Nog drie weekjes en dan gaan wij ook lekker naar NL. Eerst dat rot eind vliegen, maar als je dan eenmaal thuis bent ben je dat ook weer snel vergeten. Heerlijk, ik zei gisteren al tegen Frank, weer lekkere broodjes eten en ook een broodje shoarma en een harinkje. We zagen op BVN dat ze heerlijk zijn dit jaar, nou ik kan je vertellen als ik dit opschrijf loopt het water me in mijn mond. Goed dit was het weer voor deze week. Niets spectaculairs, maar just another week. Cheers, Marina

Four weeks to go!

Nog maar vier weken en dan gaan we weer naar NL. Heerlijk, kijk er zo naar uit om iedereen weer te zien. Maar goed, ondertussen gaat ons leventje hier natuurlijk nog even door. De kinderen die vakantie hebben, die lekker genieten van een weekje uitslapen en chillen. Heb me weer ongelofelijk verbaasd over een paar dingen op het eiland. De mensen die aan of op straat werken. Je kan het bijna niet geloven, op de hoofdweg naar de stad. Een vierbaansweg (waar je overigens maar 40 km. per uur mag rijden) wordt dagelijks door een aantal mensen geveegt. Het stof moet uit de goot geveegt worden. Ze doen ongeveer een uur over een 20 meter weg, en vervolgens zie je ze de volgende dag weer op dezelfde plek staan. Ook worden de stoepranden geschilderd. Er zit dan een persoon in de stoeprand, waar de auto's op nog geen halve meter langsrijden, zonder bord, zonder dat het is afgezet, op de hurken de stoeprand te schilderen in zwart en witte blokken. Werkelijk als je even de andere kant op kijkt heb je zo'n gast op je grill geplakt zitten. We zullen maar zeggen, het "opzomeren" van Yuzhno is begonnen, zolang je geen wegwerker raakt. Er staan ook wel heel veel bloemen langs de weg als herdenkplek waar mensen om het leven zijn gekomen. Heel triest, maar ook dit is hier part of life helaas. De mensen gaan er ook op een hele "harde" manier mee om, met leven en dood. Als je leeft geef je alles uit wat je verdient en vooral aan jezelf, want de levensverwachting is toch niet zo hoog dat je echt moet sparen voor later. Bizar dat de levensverwachting van de mannen hier rond de 50 ligt. Als je boven de 50 wordt heb je echt geluk en als je jonger sterft dan heb je pech. Ik was het weekend even een boodschap aan het doen en als ik in de auto stap doe ik direct de deuren op slot. Gelukkig had ik dat deze keer ook gedaan, want ik zat nog niet in de auto of er kwamen twee dronken kerels die aan het bijrijdersportier begonnen te trekken, ze wilde gezellig meerijden denk ik. Ben 'm snel gepeerd en nog meer reden om altijd de portieren op slot te hebben. Vorige week nog naar een Russian Teaceremony geweest wat erg leuk was om mee te maken. Niet alleen thee hebben we gedronken, maar ook het lekkers wat erbij gegeten werd. Blini's met kaviaar en zure room. Is echt lekker hoor.... Afgelopen zondag weer een gezellige picknick gehad ter ere van een vriendinnetje hier die zwanger is en die binnenkort naar NL gaat om te bevallen. Het was heel gezellig en de kinderen hebben genoten van het avontuur. Charlotte heeft het altijd over een avontuur wat we weer gaan beleven. Het avontuur is weer prima afgelopen al waren de kids zwart als roet, maar ze hebben wel pret gehad. Ik ben weer even uitverteld en tot snel! Groetjes, Marina

Yes, het is me gelukt! Dat ene stofje is er toch....

Wat is je gelukt? Nou ik heb vanmorgen 50 minuten achter elkaar hard gelopen. Sommige mensen weten het van mij (vooral mijn ouders) dat ik een verschrikkelijke hekel heb aan hardlopen. Zomaar hardlopen, zonder dat er een bal aan te pas komt, vind ik zo verschrikkelijk saai. Oke, aan het doorzettingsvermogen van mij schort het nogal eens dus echt een goede loper zal ik ook nooit worden. Sommige mensen krijgen ook een kick of een stofje in hun lichaam wordt aangemaakt dat ze er "verslaafd" aan raken, maar dat gevoel heb ik helaas nog nooit mogen ervaren. Vanmorgen naar de gym gegaan met ipod en loopschoenen en op de band gaan lopen. Helaas regent het anders is buiten lopen natuurlijk veel lekkerder. Moet wel eerlijk bekennen dat ik buiten na 20 minuten al compleet buiten adem ben met al die bergen die je op en af loopt. Wellicht als ik nu heel gestaag doorga hou ik daar ook nog eens die 50 minuten vol. Wishfull thinking. Eerlijk is eerlijk dat de koffie die ik daarna thuis dronk wel heel lekker smaakte, misschien toch stiekem dat ene stofje, wie weet. Daarna heel gezellig naar de garage gegaan om de banden te wisselen, de spikes eraf en de allweather banden er weer op. Vervolgens naar de supermarkt en de nodige boodschappen gedaan. Ik weet niet of het waar is, maar het lijkt erop dat er steeds meer "westerse" producten in de schappen liggen. Kijk, daar wordt bij mij nu een bepaald stofje voor aangemaakt. Het is eigenlijk te triest om te vermelden, maar als je lekkere dingen in de winkels ziet liggen die je al een tijd hebt gemist dan maakt je hart opeens een sprongetje. Dit is dan ook het gespreksonderwerp op school met de andere moeders tijdens het wachten op de kinderen. Zo gaat het dan: "hebben jullie gezien dat er bij Stolichny verse aardbeien zijn? Oh ja? Nou dan ga ik er vanmiddag direct heen. Weet je dat ze bij Magazine Adine (de eerste supermarkt) biefstuk hebben? Trouwens nu niet meer, want alles ligt bij mij in de vriezer. Oh, jammer. Nou ik heb trouwens de laatste aanmaaklimonade gepakt. Over een paar weken maar weer eens proberen. Een andere dame was helemaal blij omdat ze eindelijk amerikaanse pindakaas had gekocht. Daar wordt erg euforisch over gedaan. Ik moest laatst lachen, ik zat in de auto met een vriendin en binnen drie minuten hadden we het serieus over recepten van ontbijtkoeken. Na 10 minuten kwam ik niet meer bij van het lachen. Wie kon zich voorstellen dat Marina, een anti-keukenprinses, serieuze gesprekken kan voeren over recepten van peperkoeken, broden, quiches en andere zelfgemaakte dingen. Ik zei al tegen haar, als ik dit vertel aan iemand in NL gelooft echt niemand me. Alles heeft zijn positieve kanten zullen we maar zeggen. Deze week rustige week voor de kinderen want Charlotte heeft testweek op school. Volgende week is het een week vakantie waar we lekker van gaan genieten. Tot volgende week of de week erna! Groet, marina