Heerlijk, is het echt lente geworden? De zomertijd ging vandaag ook hier in, dus vanmorgen de klok een uur vooruit gezet. Het was een stralende dag. Echt een hemelblauwe lucht en hele grote zwarte vogels vliegen boven de bergen. Zo mooi om te zien. Doordat je weinig andere zaken hebt waar je in de stad van kan genieten, richt je je vanzelf hier op dingen in de natuur denk ik. Heel apart maar in NL was ik daar toch echt niet zo mee bezig. Het was vandaag +5C en dan zit je in je fleecetrui buiten te puffen van de hitte. Dat beloofd nog wat voor als het echt zomer wordt. Vanochtend echt met een kop koffie op het terras gezeten. De kinderen heerlijk spelen op de heuvels en me afgevraagt hoe we de enorme sneeuw en ijstoestand z.s.m. van ons terras kunnen verwijderen. Door alleen ernaar te kijken gaat het natuurlijk niet weg, dus drammerig als ik kan zijn, een ijssteker geregeld bij de buren en vanmiddag Frank aangespoord om dit mannenklusje te gaan klaren. We zijn een eind gekomen, maar de terrasstoelen en tafel staan nog wel in het ijs. De twee hondjes zijn inmiddels gewend, maar het is wel een boel werk zeg. Twee hele schuwe honden en een kinderwagen is niet een hele optimale combi. Die beesten lopen contstant voor de wielen of tussen mijn benen of door elkaar heen. Afgelopen vrijdag had ik ze mee naar school genomen toen ik Charlotte ging ophalen. Ik had ze aan het hek bij school vastgebonden. Charlotte vroeg al toen ze uit de klas kwam: "en mam heb je de hondjes ook meegenomen, want als je normaal geen hondjes hebt is dat natuurlijk razend leuk ook naar je vriendjes en vriendinnetjes". Ja hoor, riep ik nog, ze zitten buiten op je te wachten. Zo snel ze kon trok ze haar snowsuit aan en we gingen naar buiten. Je voelt hem al aankomen. We keken en ze waren weg. Shit, de tweede dag en de hondjes zijn nu al weg dacht ik. Overal roepen, maar ze zijn zo schuw dat als je ze al benaderd rennen ze al met de staart tussen de benen weg. Ik hoopte maar dat ze zelf richting huis zouden gaan en gelukkig vlak bij ons huis waren ze met elkaar aan het spelen. Ik was dolgelukkig dat ik ze in ieder geval in het zicht had. Met een koekje heb ik ze uiteindelijk kunnen lokken. Zou wat zijn he dat je de drie buurkindjes moet vertellen dat ik hun hondjes ben kwijtgeraakt. Moet er niet aan denken. Affijn, de hondjes zijn weer terug en ik laat ze nu nooit meer alleen bij school. Gisteravond een lekker etentje bij ons thuis gehad met twee andere gezinnen en in totaal 7 kids. Gezellig en zeker voor herhaling vatbaar. Frank uiteraard lekker gekookt. Afgelopen week niet heel erg veel spannende dingen gedaan. We hadden weer een afspraak i.v.m het Queens party over de catering. Het is zo moeilijk te snappen, maar russen maken overal een probleem van. Ze denken niet in oplossingen. Ze beginnen al moeilijk te kijken als je zegt dat je iets bij ze wilt kopen. Heel aparte gewaarwording als je uit een servicecultuur komt. Klant is koning en zorg vooral dat het klanten blijven. Het is hier compleet andersom. Je mag blij zijn als je klant bent en het is wel heel vermoeiend als je ook nog eens vragen gaat stellen of dingen net iets anders wilt dan gebruikelijk. Ook hier wordt je geduld op de proef gesteld. Ik had het gevoel alsof we de cateringmanager de hemel in moesten prijzen om haar aan de gang te houden en om ze te laten doen wat wij willen. Wij laten nl. voor de Queensparty bitterballen en haringen invliegen en we willen dat ze dit o.a. tijdens de party serveren naast alle andere producten die we van hun afnemen. Geen probleem want we willen zelfs voor de personeelskosten betalen maar dat is niet het probleem. Het is geen voedsel uit Rusland dus het heeft geen certificaat en mogen zij hier niets mee doen. Akkoord zeg ik nog, dan frituren wij de ballen zelf jullie frituur en dan lossen wij het zo op. Nee de ballen mochten niet in hun vet. Oke, dan nemen wij onze eigen frituurpannen mee en bakken we ze in de keuken in onze pannen. Nee, we mochten ook niet in de keuken. Oke, dan bakken we ze buiten in onze frituurpannen en doen we alles zelf. Nou daar moest ze dan eerst met haar baas over hebben. AAaaaaach, denk nou mee en denk eens in oplossingen i.p.v. in problemen. Goed, met stroop vang je meer vliegen dan met azijn, dus we hebben rustig verteld dat we het wel zouden oplossen samen en gingen we verder met de meeting. Nou nou, je zult hier dagelijks mee te maken hebben. Ik kreeg in een keer veel meer bewondering voor de expats die met heel veel russen moeten werken. Nu begrijp ik ook beter waarom er niemand lacht hier, daar wordt je toch ook niet vrolijk van. Hopelijk blijft het deze week zo lekker weer want Charlotte heeft aankomende woensdag 3 weken vakantie. Lekker als we veel buiten kunnen zijn en kunnen genieten van alles wat er onder de sneeuw vandaan komt. Dit is voor ons natuurlijk allemaal nieuw, wij hebben alleen nog maar een witte omgeving gezien. De vluchten zijn geboekt voor de zomer en het zomerhuisje ligt vast. Nu alleen de overnachting in Moskou nog en dan zijn we klaar om deze zomer naar NL te komen en veel van jullie weer te zien en weer een aantal dingen in te slaan om mee te nemen.
Hartelijke groeten en tot volgende week (hopelijk zijn de hondjes er dan ook nog)
zondag 30 maart 2008
dinsdag 25 maart 2008
Bijna uitgepakt
Zo, allemaal goede paasdagen achter de rug? Wij hebben hier maar 1 paasdag gehad, maar Charlotte was zo slim om gewoon de zaterdag als paasdag te bestempelen, dus we hebben zaterdagochtend uitgebreid ontbeten en heerlijk aangeklungeld. Vrijdag hadden we al een paastak gemaakt. Dankzij hele lieve vrienden die in een verassingspakket paaseitjes en paasversierselen hadden verpakt. We hebben ze met veel aandacht en plezier opgehangen. Eerst hadden we vrijdagochtend nog een afspraak bij de clinique want de kinderen moesten de tweede sessie van de hepatithus (ofzo) prikken hebben. Zelf heb ik ook een dosis gekregen, want volgens mij kun je hier maar beter goed geent zijn. Charlotte mocht kiezen wie eerst was dus ik was de "pineut" maar met een glimlach op mijn gezicht zette Doctor Bernard (zo heet hij echt) de spuiten in mijn arm. Toen moest Duncan en Charlotte rende al met haar handen op haar oren de gang op. Duncan huilde natuurlijk, dus er was heel wat overtuigingskracht voor nodig om Charlotte vrijwillig plaats te laten nemen. Goed, na wat zeuren ging ze toch zitten en beet ze op haar tanden (die ze nog steeds niet heeft aan de voorkant). Kinderen van zes en zeven zien er niet echt op hun mooist uit al moet ik er wel om lachen als ik haar hoor praten en slissen.
Frank is momenteel bezig om Russisch te leren. Met een boek op de bank krijg ik ook steeds het nodige mee. "Marina, weet jij wat hoofd is in het russisch"? Nee, dat weet ik niet. Dat is .....zo leer ik ook steeds weer een beetje. Hij heeft twee maal in de week russische les.
Het uitpakken schiet nu echt op. De dozen op de overloop zijn zo goed als weg. Onze slaapkamer is bijna doosvrij. Ik had het eerder over die enorme kleedkamer van ons. Nou, ik kan je verklappen dat die helemaal bomvol hangt en niet alleen met mijn kleding. Gelukkig heeft Frank nog twee van die mobiele kledingrekken meegenomen uit NL en die hangen ook vol. Elke keer als ik een doos openmaak denk ik, mijn god heb ik dat ook meegenomen. Ik weet niet meer waar ik dingen moet opbergen. Misschien is weggooien een goed plan, maar in een land, stad of omgeving waar alles zo duur is of niet te krijgen, denk je nog meer na voordat je dingen weggooit.
Zelfs de garage begint eruit te zien als een speelkamer, de slaapbank staat klaar, de tv en dvd speler zijn aangesloten en de fietsjes en speelgoedjes liggen klaar. Vervolgens zag Duncan zijn hockeystick en pakt een bal en loopt ermee naar de woonkamer om hier een balletje te slaan.
Nou goed dat moet ook even wennen. Duncan begint met praten. Het is zo schattig, hij zegt zijn eerste engelse woordjes Yes en No en ook nog met de juiste uitdrukking op zijn gezicht. Helemaal trots laat hij het aan iedereen horen. Ben benieuwd wanneer hij voor het eerst NL of Russisch gaat praten. Vorige week vertelde ik dat het bijna lente werd en dat voelde ook zo, alleen heeft het gisteren en vannacht weer de hele dag en nacht gesneeuwd dus er was weer zo'n 40 cm gevallen en we beginnen weer van voor af aan. Het schijnt erbij te horen. Vandaag hebben we de vluchten voor de zomervakantie geboekt. Ben helemaal blij, het vakantiehuisje staat in optie en een hotel in Moskou moet nog worden geboekt. Voor de rest zijn we helemaal klaar. Krijg wel weer een beetje de kriebels, vooral omdat de meeste mensen op ZIMA de aankomende week voor een aantal weken het eiland gaan verlaten voor de paasvakantie van drie weken. Overigens zijn ze hier op school zo makkelijk, je gaat gewoon op vakantie wanneer het je uitkomt en er wordt totaal niet gevraagt of je wilt rekening houden met de vakantiedagen. Men gaat er gewoon vanuit dat je dat doet als het werk het toelaat en zoniet dan ga je op een andere tijd op vakantie.
A.s. donderdag krijgen we de hondjes te logeren van de buren voor drie weken. Rosie en Vlekkie, ben benieuwd hoe het gaat worden. Nou ja, hebben we weer wat om handen. Gelukkig hadden we dat nog niet.
Volgende week zullen jullie wel lezen hoe het gaat met de hondjes. Kan wel een wekelijkse colom beginnen. Hartelijke groeten en berichten terug zijn nog altijd welkom hoor.
Marina
Frank is momenteel bezig om Russisch te leren. Met een boek op de bank krijg ik ook steeds het nodige mee. "Marina, weet jij wat hoofd is in het russisch"? Nee, dat weet ik niet. Dat is .....zo leer ik ook steeds weer een beetje. Hij heeft twee maal in de week russische les.
Het uitpakken schiet nu echt op. De dozen op de overloop zijn zo goed als weg. Onze slaapkamer is bijna doosvrij. Ik had het eerder over die enorme kleedkamer van ons. Nou, ik kan je verklappen dat die helemaal bomvol hangt en niet alleen met mijn kleding. Gelukkig heeft Frank nog twee van die mobiele kledingrekken meegenomen uit NL en die hangen ook vol. Elke keer als ik een doos openmaak denk ik, mijn god heb ik dat ook meegenomen. Ik weet niet meer waar ik dingen moet opbergen. Misschien is weggooien een goed plan, maar in een land, stad of omgeving waar alles zo duur is of niet te krijgen, denk je nog meer na voordat je dingen weggooit.
Zelfs de garage begint eruit te zien als een speelkamer, de slaapbank staat klaar, de tv en dvd speler zijn aangesloten en de fietsjes en speelgoedjes liggen klaar. Vervolgens zag Duncan zijn hockeystick en pakt een bal en loopt ermee naar de woonkamer om hier een balletje te slaan.
Nou goed dat moet ook even wennen. Duncan begint met praten. Het is zo schattig, hij zegt zijn eerste engelse woordjes Yes en No en ook nog met de juiste uitdrukking op zijn gezicht. Helemaal trots laat hij het aan iedereen horen. Ben benieuwd wanneer hij voor het eerst NL of Russisch gaat praten. Vorige week vertelde ik dat het bijna lente werd en dat voelde ook zo, alleen heeft het gisteren en vannacht weer de hele dag en nacht gesneeuwd dus er was weer zo'n 40 cm gevallen en we beginnen weer van voor af aan. Het schijnt erbij te horen. Vandaag hebben we de vluchten voor de zomervakantie geboekt. Ben helemaal blij, het vakantiehuisje staat in optie en een hotel in Moskou moet nog worden geboekt. Voor de rest zijn we helemaal klaar. Krijg wel weer een beetje de kriebels, vooral omdat de meeste mensen op ZIMA de aankomende week voor een aantal weken het eiland gaan verlaten voor de paasvakantie van drie weken. Overigens zijn ze hier op school zo makkelijk, je gaat gewoon op vakantie wanneer het je uitkomt en er wordt totaal niet gevraagt of je wilt rekening houden met de vakantiedagen. Men gaat er gewoon vanuit dat je dat doet als het werk het toelaat en zoniet dan ga je op een andere tijd op vakantie.
A.s. donderdag krijgen we de hondjes te logeren van de buren voor drie weken. Rosie en Vlekkie, ben benieuwd hoe het gaat worden. Nou ja, hebben we weer wat om handen. Gelukkig hadden we dat nog niet.
Volgende week zullen jullie wel lezen hoe het gaat met de hondjes. Kan wel een wekelijkse colom beginnen. Hartelijke groeten en berichten terug zijn nog altijd welkom hoor.
Marina
dinsdag 18 maart 2008
.JPG)
2 maanden op het eiland
Woensdag 19 maart 2008
Zo, nu even tijd voor mezelf en jullie. Kopje koffie bij de computer, Duncan ligt in bed, de was zit in de machine, de vaatwasser draait en de broodmachine heeft de aankomende 3,5 uur de tijd om nu wel eens een goed brood te produceren. Ach wat hebben we het weer druk als huisvrouw. We hebben een redelijk chaotische week achter de rug. Met Frank gaat alles erg goed. Zijn ongezonde gewoontes laat hij nog steeds achterwege, heel knap. Druk, druk, druk op het werk en hij vindt het werk en project erg interessant. A.s. Zaterdag doet hij met een team mee met een indoor voetbaltoernooi. Mensen vroegen of Frank niet eens wat wil schrijven, maar dat laat hij liever aan mij over. Ik kan zeggen dat alles heel goed gaat met hem en dat hij volgens mij heel intens en bewust geniet en ervaart wat er gebeurt. Hij staat er dagelijks bij stil wat deze verhuizing met ons doet en wat het ook de kinderen brengt. Duncan is inmiddels redelijk tot goed opgeknapt gelukkig en hij eet ook weer goed. Charlotte zit nog steeds in haar terrible six period. Misschien heeft dat ook wel met alle veranderingen te maken, maar goed, vermoeiend is het wel. Ik probeer er zo rustig mogelijk onder te blijven, maar soms is het wel eens lastig (bijv. als je een aantal nachten nauwelijks hebt geslapen i.v.m. Duncan. Goed alles loopt weer redelijk normaal. En ja, de container is eindelijk gearriveerd. Ik dacht dat ik zo super blij zou zijn, maar in een keer staat je huis tot de nok toe vol met dozen. 273 stuks om precies te zijn.
Er kwamen 10 verhuizers en ik moest in de garage met een lijst staan om elke doos af te vinken die voorbij kwam en op dat moment ook een beslissing nemen waar de doos neergezet moest worden. Ik kan je vertellen dat is best even stressen. Ze kwamen in twee keer, gelukkig lag Duncan de eerste keer te slapen dus had ik mijn handen vrij, maar de tweede shift was meneer ook wakker. Ik dacht hoe doe ik dit? Duncan heb ik op een verhuisdoos gezet, ik ernaast en aan de lopende band dozen af staan vinken, terwijl de verhuizers door je huis sjouwen en dan hoop je maar dat ze begrijpen wat je bedoelt als je zegt girlsroom or study. Ze kijken je aan als een botsauto en sommigen snapten er helemaal niets van. Het hele huis stond op de kop. Zoals met zoveel zaken hier hadden deze russische verhuizers ook niet van efficiënt en praktisch gehoord, we konden bijna geen stap meer verzetten. Waar laat je al die spullen en waar ga je überhaupt mee starten. De volgende dag kwamen er een aantal buren met stanleymesjes in de aanslag om te helpen, dus dat was heel erg fijn. De eerste paar dagen ben ik bezig geweest de kinderkamers in te richten en gezellig te maken, daarna de woonkamer ingericht en met meubels geschoven en de dozen uitgepakt die hier stonden. Nu is onze slaapkamer en vooral kleedkamer aan de beurt, daarna komt de garage en als laatste de logeerkamer. (of er moet spontaan iemand zich melden dat hij of zijn natuurlijk deze kant op komt) Goed, met de kloven in mijn handen, de verhuiskleding en het zweet op het voorhoofd worstel ik me door deze chaos heen. Klinkt niet echt heel aantrekkelijk he, het bovenstaande, maar ja het is wel realiteit. Het is een heel dubbel gevoel nu alles er is. Het vakantiegevoel is weg en je realiseert je nu dat je hier voor de aankomende paar jaar op het eiland zit. Tuurlijk ben ik erg blij met de spullen en vooral blij met de macaronimixen en smeerworst en smeerkaas en toaster en mijn eigen pannen. Het is trouwens heel raar om te ervaren. Mensen die hier zijn komen vaak van andere postings en gaan ook weer naar andere landen toe waar Shell zit. Ik sprak net iemand, ze vertrekt in april naar Oman. Ik zei tegen haar, heerlijk he, voorlopig niet alle kinderen in de skipakken en snowboots hijsen, maar alleen een shirt en short aan. Ze zei dat ze dat het ergste zou gaan missen, de seizoenen en ze vertelde dat ze hier de lente en zomer zo fantastisch vind. Nou daar kijken we dan ook naar uit. In Oman schijnt het voor 7.00 am en na 4.00 pm lekker te zijn buiten en hier tussen in veel te warm om iets te doen. Ach ja, alles heeft zijn voor-en nadelen. Nu de container er is bespaart me dit veel boodschappentijd. Volgens mij hebben we voor de aankomende drie jaar levensmiddelen, schoonmaakspul en vooral KOMO vuilniszakken (op advies meegenomen).
Voor de rest ben ik, naast het uitpakken, nog steeds druk met het organiseren samen met drie anderen van Heroes, Stars en Diva’s Party op 30 april a.s. Koninginnedagfeest. Leuk om hiermee bezig te zijn al begint de tijd toch aardig te dringen. De bitterballen en haringen worden door de ambassadeur zelf meegenomen die ’s middags een receptie geeft. Misschien al verteld maar dat zal nog wel eens gebeuren. Overigens heerlijk om mailtjes van jullie te ontvangen. Het is net de post die ik dan openmaak ’s ochtends. Als ik in de ochtend de computer opstart komt Duncan al aanlopen en die roept dan heel hard naar het scherm: Boemba!! Dat zijn opa en oma die hij via skype wel eens ziet op de webcam. Er bestaat trouwens een kans dat we binnenkort het eiland tijdelijk moeten verlaten als we de visa niet op tijd krijgen voor 10 april. Dan zullen we moeten vertrekken naar Japan totdat we het visum wel krijgen. Ben benieuwd, en wat mij betreft, het lijkt me wel wat even een weekje naar Japan, als we maar wel weer terug zijn voor 30 april. Nou, ik ga eens even het brood checken en Duncan die begint nu wel erg hard te schreeuwen. Houd jullie op de hoogte en tot snel……
Groet,
marina
Zo, nu even tijd voor mezelf en jullie. Kopje koffie bij de computer, Duncan ligt in bed, de was zit in de machine, de vaatwasser draait en de broodmachine heeft de aankomende 3,5 uur de tijd om nu wel eens een goed brood te produceren. Ach wat hebben we het weer druk als huisvrouw. We hebben een redelijk chaotische week achter de rug. Met Frank gaat alles erg goed. Zijn ongezonde gewoontes laat hij nog steeds achterwege, heel knap. Druk, druk, druk op het werk en hij vindt het werk en project erg interessant. A.s. Zaterdag doet hij met een team mee met een indoor voetbaltoernooi. Mensen vroegen of Frank niet eens wat wil schrijven, maar dat laat hij liever aan mij over. Ik kan zeggen dat alles heel goed gaat met hem en dat hij volgens mij heel intens en bewust geniet en ervaart wat er gebeurt. Hij staat er dagelijks bij stil wat deze verhuizing met ons doet en wat het ook de kinderen brengt. Duncan is inmiddels redelijk tot goed opgeknapt gelukkig en hij eet ook weer goed. Charlotte zit nog steeds in haar terrible six period. Misschien heeft dat ook wel met alle veranderingen te maken, maar goed, vermoeiend is het wel. Ik probeer er zo rustig mogelijk onder te blijven, maar soms is het wel eens lastig (bijv. als je een aantal nachten nauwelijks hebt geslapen i.v.m. Duncan. Goed alles loopt weer redelijk normaal. En ja, de container is eindelijk gearriveerd. Ik dacht dat ik zo super blij zou zijn, maar in een keer staat je huis tot de nok toe vol met dozen. 273 stuks om precies te zijn.
Er kwamen 10 verhuizers en ik moest in de garage met een lijst staan om elke doos af te vinken die voorbij kwam en op dat moment ook een beslissing nemen waar de doos neergezet moest worden. Ik kan je vertellen dat is best even stressen. Ze kwamen in twee keer, gelukkig lag Duncan de eerste keer te slapen dus had ik mijn handen vrij, maar de tweede shift was meneer ook wakker. Ik dacht hoe doe ik dit? Duncan heb ik op een verhuisdoos gezet, ik ernaast en aan de lopende band dozen af staan vinken, terwijl de verhuizers door je huis sjouwen en dan hoop je maar dat ze begrijpen wat je bedoelt als je zegt girlsroom or study. Ze kijken je aan als een botsauto en sommigen snapten er helemaal niets van. Het hele huis stond op de kop. Zoals met zoveel zaken hier hadden deze russische verhuizers ook niet van efficiënt en praktisch gehoord, we konden bijna geen stap meer verzetten. Waar laat je al die spullen en waar ga je überhaupt mee starten. De volgende dag kwamen er een aantal buren met stanleymesjes in de aanslag om te helpen, dus dat was heel erg fijn. De eerste paar dagen ben ik bezig geweest de kinderkamers in te richten en gezellig te maken, daarna de woonkamer ingericht en met meubels geschoven en de dozen uitgepakt die hier stonden. Nu is onze slaapkamer en vooral kleedkamer aan de beurt, daarna komt de garage en als laatste de logeerkamer. (of er moet spontaan iemand zich melden dat hij of zijn natuurlijk deze kant op komt) Goed, met de kloven in mijn handen, de verhuiskleding en het zweet op het voorhoofd worstel ik me door deze chaos heen. Klinkt niet echt heel aantrekkelijk he, het bovenstaande, maar ja het is wel realiteit. Het is een heel dubbel gevoel nu alles er is. Het vakantiegevoel is weg en je realiseert je nu dat je hier voor de aankomende paar jaar op het eiland zit. Tuurlijk ben ik erg blij met de spullen en vooral blij met de macaronimixen en smeerworst en smeerkaas en toaster en mijn eigen pannen. Het is trouwens heel raar om te ervaren. Mensen die hier zijn komen vaak van andere postings en gaan ook weer naar andere landen toe waar Shell zit. Ik sprak net iemand, ze vertrekt in april naar Oman. Ik zei tegen haar, heerlijk he, voorlopig niet alle kinderen in de skipakken en snowboots hijsen, maar alleen een shirt en short aan. Ze zei dat ze dat het ergste zou gaan missen, de seizoenen en ze vertelde dat ze hier de lente en zomer zo fantastisch vind. Nou daar kijken we dan ook naar uit. In Oman schijnt het voor 7.00 am en na 4.00 pm lekker te zijn buiten en hier tussen in veel te warm om iets te doen. Ach ja, alles heeft zijn voor-en nadelen. Nu de container er is bespaart me dit veel boodschappentijd. Volgens mij hebben we voor de aankomende drie jaar levensmiddelen, schoonmaakspul en vooral KOMO vuilniszakken (op advies meegenomen).
Voor de rest ben ik, naast het uitpakken, nog steeds druk met het organiseren samen met drie anderen van Heroes, Stars en Diva’s Party op 30 april a.s. Koninginnedagfeest. Leuk om hiermee bezig te zijn al begint de tijd toch aardig te dringen. De bitterballen en haringen worden door de ambassadeur zelf meegenomen die ’s middags een receptie geeft. Misschien al verteld maar dat zal nog wel eens gebeuren. Overigens heerlijk om mailtjes van jullie te ontvangen. Het is net de post die ik dan openmaak ’s ochtends. Als ik in de ochtend de computer opstart komt Duncan al aanlopen en die roept dan heel hard naar het scherm: Boemba!! Dat zijn opa en oma die hij via skype wel eens ziet op de webcam. Er bestaat trouwens een kans dat we binnenkort het eiland tijdelijk moeten verlaten als we de visa niet op tijd krijgen voor 10 april. Dan zullen we moeten vertrekken naar Japan totdat we het visum wel krijgen. Ben benieuwd, en wat mij betreft, het lijkt me wel wat even een weekje naar Japan, als we maar wel weer terug zijn voor 30 april. Nou, ik ga eens even het brood checken en Duncan die begint nu wel erg hard te schreeuwen. Houd jullie op de hoogte en tot snel……
Groet,
marina
dinsdag 11 maart 2008
IJsvissen 2
We gaan alweer onze 7e week in hier op Sakhalin Island. Ongelofelijk hoe snel de tijd gaat. Twee weken geleden zouden we onze zeecontainer krijgen die al vanaf 20 feb. op de kade bij Korsokov staat, maar helaas, hij is er nog steeds niet. Eerst kregen we mail dat er twee dagen later geleverd zou worden, maar vorige week vrijdag kregen we mail dat de man van de douane ziek was en ze wisten geen nieuwe datum te noemen. Nou ja, gelukkig had ik me erop in gesteld dat het twee weken later kon worden. Maar ik moet zeggen dat ons eigen bed en wat keukenapparatuur wel heel erg welkom zou zijn. Wachten doet smachten….. (even uit de mouw geschut). We hebben weer een gezellige week achter de rug. Zal jullie even updaten. Niet zo heel veel bijzondere dingen gedaan. I.v.m. mijn rugklachten hebben we niet zoveel ondernomen. Ben inmiddels onder behandeling van een hele vriendelijke Zuid Afrikaanse dame die probeert om mijn rug weer soepel te maken. Het gaat gelukkig wel de goede kant op, als ik maar braaf mijn oefeningen blijf doen. Vanmiddag ga ik weer naar de clinique maar nu met Duncan. Die heeft vannacht als een zeehond liggen blaffen en daarbij de nodige koorts dus er moet actie worden ondernomen. Iedereen belt hier al een dokter als de kinderen een beetje koorts hebben. Vooral met die kleintjes wordt er geen enkel risico genomen, dus ben benieuwd. Inmiddels geweest en de nodige medicatie gekregen. Hopelijk gaat het snel beter. Vrijdagavond naar de HUB geweest (zoals elke vrijdagavond), zaterdag waren er om 12.00 uur spellen verspreid over ZIMA (de compound). Erg leuk, pony rijden, ballen gooien, sneeuwspellen en een springkussen. Aan het eind snowmobile rijden en daarna pannenkoeken met chocolademelk drinken. Helemaal leuk. Aan het eind van de middag een meeting met het Dutch Comitee i.v.m. de organisatie van het Koninginnefeest 30 april. Direct daar maar blijven eten. Zondagmiddag weer een borrel ergens anders, dus weer niet hoeven koken. Zalig en ja, je slaat al die uitnodigingen ook niet af als je net nieuw bent. Leuk om weer nieuwe mensen te leren kennen. Maandag zijn we naar Dolenks gereden. Een plaats aan de Oostkust van Sakhalin zo’n 60 km. ten noorden van Yuhzno. Hier rijdt je dus minimaal 1.5 uur over. Mooie natuur, enorme krotten van huizen en typisch Russische automobilisten, dorpen en uitzichten. Hele lelijke gebouwen, dronken russen, vervallen huizen, kapotte of soms geen wegen, oude auto’s en enorme gaten in de weg. Afijn, het ijsvissen was leuk om te zien, maar niemand krijgt mij meer met een paard het ijs op. Een paar dagen geleden had ik nl. op nu.nl gelezen dat (waren we net een week eerder geweest) 775 ijsvissers gered moesten worden van een ijsschots die op drift was geraakt en 8 km. uit de kust dreef. Blij dat we er een week eerder waren en weer heelhuids thuis zijn gekomen. Gelukkig had iemand een gsm bij zich die werkte. Die heeft alarm geslagen en toen is er met heli’s een reddingsoperatie gestart.
Wij houden ons op de hoogte van het Nederlandse nieuws door dagelijks nu.nl en telegraaf.nl te lezen. Ook kijken we ’s avonds naar BVN, Nova, Pauw en Witteman en studio sport. Ik moet erg lachen als ik hoor dat er een weeralarm wordt afgegeven als er een paar cm. sneeuw wordt verwacht. Het begint hier trouwens erg te dooien en een stuk van het terras wordt al zichtbaar. Kan niet wachten om lekker uit de wind op het terras een kopje koffie te drinken. Ben erg benieuwd naar hoe het hier in de lente en zomer eruit ziet. Er schijnen wel de nodige insecten helaas te zijn. En ik maar denken dat die hier niet zouden voorkomen i.v.m. de kou. Zullen wel Russische steekvliegen zijn die gewend zijn aan de kou.
Zal morgen even wat foto’s downloaden. Tot mails……
Groet, Marina
Wij houden ons op de hoogte van het Nederlandse nieuws door dagelijks nu.nl en telegraaf.nl te lezen. Ook kijken we ’s avonds naar BVN, Nova, Pauw en Witteman en studio sport. Ik moet erg lachen als ik hoor dat er een weeralarm wordt afgegeven als er een paar cm. sneeuw wordt verwacht. Het begint hier trouwens erg te dooien en een stuk van het terras wordt al zichtbaar. Kan niet wachten om lekker uit de wind op het terras een kopje koffie te drinken. Ben erg benieuwd naar hoe het hier in de lente en zomer eruit ziet. Er schijnen wel de nodige insecten helaas te zijn. En ik maar denken dat die hier niet zouden voorkomen i.v.m. de kou. Zullen wel Russische steekvliegen zijn die gewend zijn aan de kou.
Zal morgen even wat foto’s downloaden. Tot mails……
Groet, Marina
zondag 2 maart 2008
De Playbackshow, maandag 2 maart 2008
Wat een week hebben we weer achter ons liggen. Ben nog aan het bijkomen. Charlotte was afgelopen maandag, dinsdag en woensdag vrij. Gezellige dagen, lekker aangeklungeld, niet vroeg opgestaan en heerlijk met zijn drietjes zitten knutselen, kleuren en spelen. Tot woensdag… we zouden ’s middags gaan zwemmen, wat overigens een hele toer is met die twee vind ik, maar goed. ’s ochtends ging ik weer door mijn rug waardoor het zwemmen helaas niet doorging, maar ook de rest van de dag heb ik plat op de grond gelegen van de pijn. Charlotte mijn grote steun in dit soort tijden, heeft Duncan uit zijn bedje gehaald en mij goed geholpen met alles. (ik moest natuurlijk voor zaterdagavond wel weer fit zijn) Mijn oefeningen braaf gedaan en mijn pijnlijke plek behandeld met van alles en nog wat. Het ging steeds beter. Donderdagavond hadden Frank en ik een welkomsdineetje bij de HUB. Wij hadden ons er zeer op verheugd, maar het was een zeer langdradige aaneenschakeling van presentaties (die ik al drie keer eerder had gehoord). Nou ja, we hadden ons gezicht laten zien en nog een paar leuke mensen gesproken en gelukkig konden wij bijtijds naar huis. Vrijdagavond natuurlijk afgesproken met een aantal moeders en kinderen bij de HUB, later sloten de vaders hier ook bij aan en het was weer erg gezellig. (met net iets teveel wijn op).
Zaterdag de grote dag natuurlijk, de playbackshow. ’s Middags de generale repetitie waar de kinderen uiteraard mochten kijken, die het helemaal fantastisch vonden. Charlotte was er van overtuigd dat haar mama met haar groep zou winnen. Ze vond het prachtig. Charlotte en alle andere kinderen vonden de persoon van Victoria Beckhem het meest mooi. Een zwart leren lakpakje wat at the red light district niet zou misstaan. Toch wel zorgelijk als je realiseerd hoe we eruit zagen en biedt dit niet veel positiefs voor de toekomst van de kids. Nou ja, als je zes bent mag je een zwartleren lak pakje, stilettohakken en pruiken best mooi vinden (houd ik mezelf maar voor). ’s Avonds een oppas geregeld en wij moesten als eerste groep beginnen. Begon een half uurtje van tevoren toch wel zenuwachtig te worden. Snel een fles champagne naar binnen gegoten met ons vijven, maar eigenlijk werkt dat ook niet. Op het podium uiteindelijk ging alles goed, het publiek was geweldig (150 man in een uitverkochte zaal) en we gingen het heel leuk vinden naarmate de act vorderde. Toch waren we blij dat het achter de rug was en we konden gaan kijken naar de overige 8 acts. Alles was zo leuk, de interactie met het publiek, het jurycommentaar, alles was goed. Uiteindelijk de prijsuitreiking en wie moesten er weer het podium op?? Ja hoor, de spicegirls. We kregen een heuse medaille en weer een fles bubbels. Daarna gingen we allemaal los op de dansvloer en alle deelnemers hebben hun act nogmaals opgevoerd on stage, maar nu zonder zenuwen en met de nodige alcohol, uh sorry lef.
Zondag, the day after, ben ik gaan skiën, inmiddels ging het weer beter met mijn rug en de nieuwe skilift is in Yuzhno geopend. Een noviteit, die zijn weerga niet kent. Een cabinebaan (8 pers. Per cabine) waar om 12.00 uur ’s ochtends (toen wij alweer naar huis gingen) de mensen rijendik voor stonden te wachten. Allemaal zonder ski’s, maar gewoon om er eens in te zitten. Aansluitend zijn we naar Ochotckoe gereden. Een plaatsje aan de zee, waar ze veel ijsvissen. Eerst drie kwartier door wouden en bossen gereden met hier en daar een onwijs bezopen rus langs de weg. Hoe die overigens levend thuis zullen komen? Ik zou het niet weten. Afijn na drie kwartier rijden doemde er een gloednieuw benzinestation op met daarachter een dorpje. Ongeveer 50 huisjes, schuurtjes, paar tafels met krabben en een bushalte en hierachter een drooggevallen rivier en de zee. De grote stille oceaan. Helemaal dichtgevroren met kilometers lang sneeuw tot aan de horizon. Het is zoiets bijzonders als je je realiseert dat je op de zee loopt en dit km. ver bevroren is. De serene stilte op het gakken van een paar ganzen en het gepraat van de kinderen. De luchten, de zon en her en der een local die met zijn ijsboor een gat van ongeveer 20 cm. Doorsnee een klein hengeltje heeft met een touwtje eraan. Een fles vodka ernaast en maar staren. Wij stonden even te kijken bij iemand en gelukkig had hij beet. Hij haalde de vis van de haak (wat voor vis weet ik niet, maar niet zo groot, anders zou hij niet door het gaatje passen) en liet hem aan ons zien. Op hetzelfde moment glibberde die uit zijn handen en viel precies naast het gaatje in de sneeuw. De man dook er bovenop zodat de vis niet zou ontsnappen. Grote hilariteit natuurlijk bij de kinderen. Heel bijzonder om eens te zien en vooral te ervaren. De geur, de kleuren, de mensen, de auto’s, de natuur en de politieposten. Alles bij elkaar is het tot op heden een groot avontuur. Overigens moet je hier geen ongeluk krijgen, want vervolgens kan het zo 8 uur duren voordat je weer thuis bent. Je mag je auto niet meer bewegen nadat je bent aangereden totdat de politie er is. Vervolgens moet je mee naar het buro en laten ze je daar gerust een aantal uur gewoon wachten. Al met al, je moet hier super voorzichtig zijn en zorgen dat je niets met ambtenaren, gemeente of politie te doen krijgt.
Vandaag, maandag is alles weer normaal. Als het goed is krijgen we deze week onze zeevracht aan, maar ik reken nog nergens op. Kan zo twee weken later worden. Vanmorgen toen we Charlotte weer naar school brachten, flink uitgegleden op straat en weer door mijn rug gegaan. Goed aankomende week maar weer herstellen en dan is het niet zo erg dat de dozen wat later arriveren. Nou lieve mensen, hopelijk is het met jullie ook allemaal goed en heel vaak gaan de gedachten terug naar NL en naar de momenten bij ING, Frank zijn werk, de hockey, het leventje in Weert en naar iedereen die ons lief is. Tot de volgende week met misschien weer een gezellig verhaal. Groet, Marina
Wat een week hebben we weer achter ons liggen. Ben nog aan het bijkomen. Charlotte was afgelopen maandag, dinsdag en woensdag vrij. Gezellige dagen, lekker aangeklungeld, niet vroeg opgestaan en heerlijk met zijn drietjes zitten knutselen, kleuren en spelen. Tot woensdag… we zouden ’s middags gaan zwemmen, wat overigens een hele toer is met die twee vind ik, maar goed. ’s ochtends ging ik weer door mijn rug waardoor het zwemmen helaas niet doorging, maar ook de rest van de dag heb ik plat op de grond gelegen van de pijn. Charlotte mijn grote steun in dit soort tijden, heeft Duncan uit zijn bedje gehaald en mij goed geholpen met alles. (ik moest natuurlijk voor zaterdagavond wel weer fit zijn) Mijn oefeningen braaf gedaan en mijn pijnlijke plek behandeld met van alles en nog wat. Het ging steeds beter. Donderdagavond hadden Frank en ik een welkomsdineetje bij de HUB. Wij hadden ons er zeer op verheugd, maar het was een zeer langdradige aaneenschakeling van presentaties (die ik al drie keer eerder had gehoord). Nou ja, we hadden ons gezicht laten zien en nog een paar leuke mensen gesproken en gelukkig konden wij bijtijds naar huis. Vrijdagavond natuurlijk afgesproken met een aantal moeders en kinderen bij de HUB, later sloten de vaders hier ook bij aan en het was weer erg gezellig. (met net iets teveel wijn op).
Zaterdag de grote dag natuurlijk, de playbackshow. ’s Middags de generale repetitie waar de kinderen uiteraard mochten kijken, die het helemaal fantastisch vonden. Charlotte was er van overtuigd dat haar mama met haar groep zou winnen. Ze vond het prachtig. Charlotte en alle andere kinderen vonden de persoon van Victoria Beckhem het meest mooi. Een zwart leren lakpakje wat at the red light district niet zou misstaan. Toch wel zorgelijk als je realiseerd hoe we eruit zagen en biedt dit niet veel positiefs voor de toekomst van de kids. Nou ja, als je zes bent mag je een zwartleren lak pakje, stilettohakken en pruiken best mooi vinden (houd ik mezelf maar voor). ’s Avonds een oppas geregeld en wij moesten als eerste groep beginnen. Begon een half uurtje van tevoren toch wel zenuwachtig te worden. Snel een fles champagne naar binnen gegoten met ons vijven, maar eigenlijk werkt dat ook niet. Op het podium uiteindelijk ging alles goed, het publiek was geweldig (150 man in een uitverkochte zaal) en we gingen het heel leuk vinden naarmate de act vorderde. Toch waren we blij dat het achter de rug was en we konden gaan kijken naar de overige 8 acts. Alles was zo leuk, de interactie met het publiek, het jurycommentaar, alles was goed. Uiteindelijk de prijsuitreiking en wie moesten er weer het podium op?? Ja hoor, de spicegirls. We kregen een heuse medaille en weer een fles bubbels. Daarna gingen we allemaal los op de dansvloer en alle deelnemers hebben hun act nogmaals opgevoerd on stage, maar nu zonder zenuwen en met de nodige alcohol, uh sorry lef.
Zondag, the day after, ben ik gaan skiën, inmiddels ging het weer beter met mijn rug en de nieuwe skilift is in Yuzhno geopend. Een noviteit, die zijn weerga niet kent. Een cabinebaan (8 pers. Per cabine) waar om 12.00 uur ’s ochtends (toen wij alweer naar huis gingen) de mensen rijendik voor stonden te wachten. Allemaal zonder ski’s, maar gewoon om er eens in te zitten. Aansluitend zijn we naar Ochotckoe gereden. Een plaatsje aan de zee, waar ze veel ijsvissen. Eerst drie kwartier door wouden en bossen gereden met hier en daar een onwijs bezopen rus langs de weg. Hoe die overigens levend thuis zullen komen? Ik zou het niet weten. Afijn na drie kwartier rijden doemde er een gloednieuw benzinestation op met daarachter een dorpje. Ongeveer 50 huisjes, schuurtjes, paar tafels met krabben en een bushalte en hierachter een drooggevallen rivier en de zee. De grote stille oceaan. Helemaal dichtgevroren met kilometers lang sneeuw tot aan de horizon. Het is zoiets bijzonders als je je realiseert dat je op de zee loopt en dit km. ver bevroren is. De serene stilte op het gakken van een paar ganzen en het gepraat van de kinderen. De luchten, de zon en her en der een local die met zijn ijsboor een gat van ongeveer 20 cm. Doorsnee een klein hengeltje heeft met een touwtje eraan. Een fles vodka ernaast en maar staren. Wij stonden even te kijken bij iemand en gelukkig had hij beet. Hij haalde de vis van de haak (wat voor vis weet ik niet, maar niet zo groot, anders zou hij niet door het gaatje passen) en liet hem aan ons zien. Op hetzelfde moment glibberde die uit zijn handen en viel precies naast het gaatje in de sneeuw. De man dook er bovenop zodat de vis niet zou ontsnappen. Grote hilariteit natuurlijk bij de kinderen. Heel bijzonder om eens te zien en vooral te ervaren. De geur, de kleuren, de mensen, de auto’s, de natuur en de politieposten. Alles bij elkaar is het tot op heden een groot avontuur. Overigens moet je hier geen ongeluk krijgen, want vervolgens kan het zo 8 uur duren voordat je weer thuis bent. Je mag je auto niet meer bewegen nadat je bent aangereden totdat de politie er is. Vervolgens moet je mee naar het buro en laten ze je daar gerust een aantal uur gewoon wachten. Al met al, je moet hier super voorzichtig zijn en zorgen dat je niets met ambtenaren, gemeente of politie te doen krijgt.
Vandaag, maandag is alles weer normaal. Als het goed is krijgen we deze week onze zeevracht aan, maar ik reken nog nergens op. Kan zo twee weken later worden. Vanmorgen toen we Charlotte weer naar school brachten, flink uitgegleden op straat en weer door mijn rug gegaan. Goed aankomende week maar weer herstellen en dan is het niet zo erg dat de dozen wat later arriveren. Nou lieve mensen, hopelijk is het met jullie ook allemaal goed en heel vaak gaan de gedachten terug naar NL en naar de momenten bij ING, Frank zijn werk, de hockey, het leventje in Weert en naar iedereen die ons lief is. Tot de volgende week met misschien weer een gezellig verhaal. Groet, Marina
Abonneren op:
Posts (Atom)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
