2 maanden op het eiland

Woensdag 19 maart 2008
Zo, nu even tijd voor mezelf en jullie. Kopje koffie bij de computer, Duncan ligt in bed, de was zit in de machine, de vaatwasser draait en de broodmachine heeft de aankomende 3,5 uur de tijd om nu wel eens een goed brood te produceren. Ach wat hebben we het weer druk als huisvrouw. We hebben een redelijk chaotische week achter de rug. Met Frank gaat alles erg goed. Zijn ongezonde gewoontes laat hij nog steeds achterwege, heel knap. Druk, druk, druk op het werk en hij vindt het werk en project erg interessant. A.s. Zaterdag doet hij met een team mee met een indoor voetbaltoernooi. Mensen vroegen of Frank niet eens wat wil schrijven, maar dat laat hij liever aan mij over. Ik kan zeggen dat alles heel goed gaat met hem en dat hij volgens mij heel intens en bewust geniet en ervaart wat er gebeurt. Hij staat er dagelijks bij stil wat deze verhuizing met ons doet en wat het ook de kinderen brengt. Duncan is inmiddels redelijk tot goed opgeknapt gelukkig en hij eet ook weer goed. Charlotte zit nog steeds in haar terrible six period. Misschien heeft dat ook wel met alle veranderingen te maken, maar goed, vermoeiend is het wel. Ik probeer er zo rustig mogelijk onder te blijven, maar soms is het wel eens lastig (bijv. als je een aantal nachten nauwelijks hebt geslapen i.v.m. Duncan. Goed alles loopt weer redelijk normaal. En ja, de container is eindelijk gearriveerd. Ik dacht dat ik zo super blij zou zijn, maar in een keer staat je huis tot de nok toe vol met dozen. 273 stuks om precies te zijn.
Er kwamen 10 verhuizers en ik moest in de garage met een lijst staan om elke doos af te vinken die voorbij kwam en op dat moment ook een beslissing nemen waar de doos neergezet moest worden. Ik kan je vertellen dat is best even stressen. Ze kwamen in twee keer, gelukkig lag Duncan de eerste keer te slapen dus had ik mijn handen vrij, maar de tweede shift was meneer ook wakker. Ik dacht hoe doe ik dit? Duncan heb ik op een verhuisdoos gezet, ik ernaast en aan de lopende band dozen af staan vinken, terwijl de verhuizers door je huis sjouwen en dan hoop je maar dat ze begrijpen wat je bedoelt als je zegt girlsroom or study. Ze kijken je aan als een botsauto en sommigen snapten er helemaal niets van. Het hele huis stond op de kop. Zoals met zoveel zaken hier hadden deze russische verhuizers ook niet van efficiënt en praktisch gehoord, we konden bijna geen stap meer verzetten. Waar laat je al die spullen en waar ga je überhaupt mee starten. De volgende dag kwamen er een aantal buren met stanleymesjes in de aanslag om te helpen, dus dat was heel erg fijn. De eerste paar dagen ben ik bezig geweest de kinderkamers in te richten en gezellig te maken, daarna de woonkamer ingericht en met meubels geschoven en de dozen uitgepakt die hier stonden. Nu is onze slaapkamer en vooral kleedkamer aan de beurt, daarna komt de garage en als laatste de logeerkamer. (of er moet spontaan iemand zich melden dat hij of zijn natuurlijk deze kant op komt) Goed, met de kloven in mijn handen, de verhuiskleding en het zweet op het voorhoofd worstel ik me door deze chaos heen. Klinkt niet echt heel aantrekkelijk he, het bovenstaande, maar ja het is wel realiteit. Het is een heel dubbel gevoel nu alles er is. Het vakantiegevoel is weg en je realiseert je nu dat je hier voor de aankomende paar jaar op het eiland zit. Tuurlijk ben ik erg blij met de spullen en vooral blij met de macaronimixen en smeerworst en smeerkaas en toaster en mijn eigen pannen. Het is trouwens heel raar om te ervaren. Mensen die hier zijn komen vaak van andere postings en gaan ook weer naar andere landen toe waar Shell zit. Ik sprak net iemand, ze vertrekt in april naar Oman. Ik zei tegen haar, heerlijk he, voorlopig niet alle kinderen in de skipakken en snowboots hijsen, maar alleen een shirt en short aan. Ze zei dat ze dat het ergste zou gaan missen, de seizoenen en ze vertelde dat ze hier de lente en zomer zo fantastisch vind. Nou daar kijken we dan ook naar uit. In Oman schijnt het voor 7.00 am en na 4.00 pm lekker te zijn buiten en hier tussen in veel te warm om iets te doen. Ach ja, alles heeft zijn voor-en nadelen. Nu de container er is bespaart me dit veel boodschappentijd. Volgens mij hebben we voor de aankomende drie jaar levensmiddelen, schoonmaakspul en vooral KOMO vuilniszakken (op advies meegenomen).
Voor de rest ben ik, naast het uitpakken, nog steeds druk met het organiseren samen met drie anderen van Heroes, Stars en Diva’s Party op 30 april a.s. Koninginnedagfeest. Leuk om hiermee bezig te zijn al begint de tijd toch aardig te dringen. De bitterballen en haringen worden door de ambassadeur zelf meegenomen die ’s middags een receptie geeft. Misschien al verteld maar dat zal nog wel eens gebeuren. Overigens heerlijk om mailtjes van jullie te ontvangen. Het is net de post die ik dan openmaak ’s ochtends. Als ik in de ochtend de computer opstart komt Duncan al aanlopen en die roept dan heel hard naar het scherm: Boemba!! Dat zijn opa en oma die hij via skype wel eens ziet op de webcam. Er bestaat trouwens een kans dat we binnenkort het eiland tijdelijk moeten verlaten als we de visa niet op tijd krijgen voor 10 april. Dan zullen we moeten vertrekken naar Japan totdat we het visum wel krijgen. Ben benieuwd, en wat mij betreft, het lijkt me wel wat even een weekje naar Japan, als we maar wel weer terug zijn voor 30 april. Nou, ik ga eens even het brood checken en Duncan die begint nu wel erg hard te schreeuwen. Houd jullie op de hoogte en tot snel……
Groet,
marina