SUCCES!!!!

Weer even de tijd genomen om de weblog bij te werken. Momenteel zijn mijn gedachten in Nederland bij mijn lieve broer, omdat hij over twee dagen een heel belangrijke test voor de boeg heeft. Met heel veel bewondering heb ik naar hem, op een afstand welteverstaan, gekeken hoe hij het voor elkaar heeft gekregen om, zijn baan, een gezin en studie te combineren. Hopelijk gaat hij het halen en kan hij straks relaxed de zomer in. Kijk er weer naar uit om iets gezelligs met hem te gaan doen.


Afgelopen week was er weer een met een lach en een traan. Weer afscheid genomen van een hele dierbare vrouw, waar mee ik heel veel leuke herinneringen hier op Zima heb. Wat ik probeer voor mezelf is het nare gevoel wat je krijgt als iemand afscheid neemt, om te zetten naar een positief gevoel. Het zien als iets extra’s dat we elkaar hebben mogen leren kennen. Als wij hier niet naartoe waren verhuisd, hadden we elkaar nooit ontmoet en gekend. Dus ik zie alle dingen die hier momenteel gebeuren als een bonus. En ik moet zeggen, dat bevalt me uitstekend. Ik blijf minder hangen in het verdrietige gevoel en denk dat mijn emoties beter te controleren zijn. De tranen komen nog steeds, maar dat is meer van warmte, vriendschap en ontroering en minder van verdriet. Van haar kreeg ik een heel lief kaartje met tekst, waarop ze precies beschreef wat ik de afgelopen periode ook voel. Met andere woorden, we begrijpen elkaar. Gelukkig is het geen definitief afscheid want ze is vertrokken naar Nederland en daar zullen we elkaar ongetwijfeld nog weer een keer gaan zien. Vanmiddag een volgend afscheid, ja zo gaat dat natuurlijk in een periode tegen de zomervakantie aan, van een Amerikaanse die de vertrekvlag gaat hijsen. Die ga ik nooit meer zien waarschijnlijk, maar dat gevoel gaat ook niet zo diep. Gelukkig maar, want anders had ik me weer zo moeten opladen.

Aanstaande vrijdag staat de vakantie voor de deur. Dan vliegen we via Seoul naar Vietnam. Frank is de dagen aan het aftellen en wij ook trouwens. Hebben er erg veel zin in en kijken er naar uit om 3 weken van elkaar en Vietnam te gaan genieten. Daarna voor mij en de kinderen nog ruim 3 weken Nederland waar we ook naar uit kijken, en natuurlijk een weekje kamperen.

Nog even een smelt-moment delen. Afgelopen zaterdag had Duncan ’s ochtends zwemles. Na de zwemles had ik hem een milkshake beloofd. Dat is voor hem een ongelofelijke traktatie, dus hij met een vanilleshake en twee rietjes aan een tafeltje bij het zwembad. Toen hij een slokje nam bood hij mij ook een rietje aan en samen ‘zipte’ we aan de milkshake, totdat hij in een keer zei: “Mama, romantisch he zo”. Oh, hoe lief kan het zijn. Nou mijn lieve zoon heeft in ieder geval nu al het talent om in ieder geval zijn moeder om de vinger te winden. Vond het zo schattig…..

Deze week nog een aantal gesprekken op school over hoe de kinderen het hebben gedaan het afgelopen jaar en of ze door mogen naar het volgende schooljaar. Denk dat het allemaal wel goed gaat komen en Charlotte volgend jaar alweer naar P6 gaat en Duncan naar P1. Op school komen ze tegenover elkaar te zitten dus dat is erg handig met ophalen en brengen. Charlotte is helemaal blij want ze krijgt weer les van Mr. L, die altijd zoveel grapjes maakt.

Straks nog even wat huishoudelijke dingen regelen voor de vakantie en zorgen dat alle kleding gewassen is, zonnebrandcrème is ingepakt, koffers staan klaar om gevuld te gaan worden en daarna off we go!!!
Cheers, Marina

Klein gedichtje voor mijn lieve dochter.

Mijn lieve meisje, zo mooi en zo puur
Zo wijs, zo verstandig het is de natuur
Je brengt mij zoveel, liefde en trots
Dat jij mijn dochter bent, zo dankbaar, mijn rots
Mijn liefde voor jou gaat door elke vezel heen
Van het puntje van mijn kruin tot aan mijn grote teen
Zo eerlijk, zo kwetsbaar maar met zoveel kracht
Je weet wat je wilt, doe alleen wat je van jezelf verwacht
Je bent zoveel meer dan mijn beste vriendin, lieve mam
Niet in woorden te vatten hoe dit binnenkwam
De rest van je leven moet je echt weten
Dat ik er altijd voor je ben en dat mag je nooit vergeten

Gedichtje voor Duncan
Natte haartjes, een dikke kus, z'n handjes op mijn wangen.
Samen in slaap vallen, voor altijd dit moment gevangen
M'n liefste mama, ik hou zoveel van jou
en als ik later groot en sterk ben, trouw ik met jou
Zo lief, puur, kwetsbaar en zo fijn
Lieve mooie grote man, bleef je nog maar heel lang klein


Onderstaand gedicht van Charlotte heeft ze geschreven als huiswerkopdracht voor school.
Het moest over de kleur Black gaan en moest voldoen aan een lijstje met taaltechnische vaardigheden.

BLACK
Black, black, black as night
The scary feeling, it's the black fright

But not everything is scary about black
When I look up at night I see a track

A track of twinckling bright stars
When you look up close you see the planet Mars

The sun, Jupiter and Pluto are also in the dark space
Imagine if you're flying there and see the moon with a smiling face

We follow the track of the Milkeyway
We see the colour black and not the colour grey

The funny slimy aliens we meet up high
They asked us: "Can you fly?"

The answer is NO
but now we have to go

This Black dream was as nice as my favourite story
Now Black doesn't fright me met gives me glory

When you open your eyes you don't have to be scared of black
Because next time you fall asleep I'll try to come back.

By Charlotte


Dinsdag, 21 Juni

Zomaar weer een dinsdag. Ongelofelijk wat gaat de tijd toch verschrikkelijk snel. In alle opzichten vliegt het door je handen. Vandaag heb ik besloten dat ik een vervolg ga geven aan het boek wat eerder is gepubliceerd. Hoe ben ik hiertoe gekomen kun je jezelf afvragen. Nou dat zal ik proberen uit te leggen. Ten eerste heeft Charlotte gisteren een begin gemaakt om het eerste boek te lezen. Ze is erg enthousiast omdat er natuurlijk stukken in staan die ze zichzelf niet echt meer herinnerd, maar door het lezen komen er weer dingen naar boven. Ze vindt het erg leuk om te lezen en ik hoop dat Duncan het over een tijdje ook zo gaat ervaren. Ten tweede heeft iemand mij gevraagd om, als ik een tweede boek ga uitgeven (wat klinkt dat stoer zeg, maar zover is het nog niet) er wat meer diepgang in te brengen en eigenlijk ben ik het hiermee roerend eens. Graag wil ik wel even uitleggen dat het eerste boek puur een bundeling is van weblog verhalen waarvan het eigenlijk helemaal niet de bedoeling was om het in boekvorm uit te geven. De mogelijkheid deed zich voor en voila, het boek was er. In ieder geval heeft Charlotte me gevraagd om een tweede boek te gaan schrijven vanaf 2011 tot ….geen idee waar we gaan stoppen, maar ik vond het een goed plan. Dit is eigenlijk ook precies waarvoor ik het doe. Voor de kinderen als herinnering, voor mezelf als uitlaatklep en als andere mensen dit willen lezen, zijn ze meer dan welkom.

Voor het tweede boek zal ik proberen op een wat andere manier, netter en met wat meer diepgang, te schrijven. Als je weet dat het een boek gaat worden ga je hier natuurlijk op een heel andere manier mee om. Maar ik zal mijn eigen schrijfstijl niet veranderen hoor, want dat is nu eenmaal de manier waarop ik het beste mezelf kan uiten. Gewoon alsof je met me zit te praten.

Het is wel geestig trouwens want het boek “Ongelofelijk Sakhalin”, wordt dus nu vertaald naar het Russisch. Ik heb natuurlijk heel enthousiast gereageerd en ben heel blij dat deze mogelijkheid zich voordoet. Toch ben ik het nog eens door gaan lezen gisteren en ik kreeg het in een keer wel erg benauwd. Er staan namelijk best wat dingen in, wat wel heel erg cultureel bepaald is. Vrij veel Nederlandse uitspraken (lees bot) en weinig empatisch ten opzichte van de Russen die hier wonen. Maar goed, ik kan niet meer terug en ik houd mij zelf maar voor dat ik het zo heb ervaren als Nederlandse in Rusland en dat het andersom ook zo zou zijn. Wel moet ik eerlijk zeggen dat ik nog steeds me erg verbaas over de gang van zaken hier, maar het went wel en ik krijg wel steeds meer inzicht in hoe de Russen zelf hun waarden en normen hanteren. Bij het idee dat het straks door Russische mensen wordt gelezen krijg ik het wel een beetje warm trouwens. Als ik volgend jaar geen visum meer krijg, dan weet ik dat de autoriteiten mijn boek ook hebben gelezen hahaha.

De afgelopen periode hebben we weer afscheid genomen van een aantal dierbare families. Vooral de kinderen zijn er best verdrietig onder geweest en daarom is het goed dat we binnenkort op vakantie gaan. Weg van het eiland, andere omgeving en zelf de warmte van familie en vrienden weer voelen in Nederland. Ik vind het erg moeilijk om met dit verdriet van de kinderen om te gaan. Het is iets wat erbij hoort, bij dit leven, maar je zou ze zo graag hiertegen willen beschermen. Voor Duncan is het anders dan voor Charlotte. Duncan vraagt af en toe nog wanneer z’n vriendje terug komt, maar als hij een paar minuten verder is, speelt hij weer met andere dingen en is hij het op het oog vergeten. Voor Charlotte geldt dit helaas niet. Zij kan echt heel verdrietig zijn en vooral ’s avonds in haar bed komt dit eruit. Soms een huilbui of gewoon heel dwars of niet weten wat te doen. Wij proberen haar te troosten en er over te praten, maar de waarheid blijft dat mensen blijven vertrekken. Er komt een dag dat we zelf afscheid gaan nemen van het leven hier op Zima en dat zal minstens zo verdrietig zijn als dat er andere mensen weggaan. De eerste en de laatste dagen zijn volgens mij de minst leuke van het leven hier. Ach, ik weet nog dat we uit Nederland vertrokken, wat een verdriet en niet in de minste plaats bij mezelf. Hier aangekomen ben je zo druk met settelen dat je dit weer snel vergeet en je richt op de toekomst. Maar als dan het vertrek in zicht komt uit deze compound zal je wel weer door een zelfde gevoel worden overvallen. Nou ja, gelukkig is het nog niet zover en het aankomende jaar zitten we nog vast aan dit leven. Althans daar gaan we vanuit, maar het kan natuurlijk zomaar veranderen.

Gisteravond heb ik weer een smelt-moment gehad toen ik Duncan zou gaan voorlezen. Hij had zelf een boek uit de kast getrokken en toevallig was dit een leesboek van de serie: “veilig leren lezen”, heb nr. 1 gepakt en met Duncan bekeken. Nou daar begon meneer te lezen hoor.

V U U R , vuur. M U S mus. Trots dat hij was en ik niet minder natuurlijk. Zo aandoenlijk om hem te horen. Tussen de gelezen woorden moest hij bijna gillen van het lachen van enthousiasme en dan volgde er een enorme YES!!!! als hij een woord goed had.

Heerlijk voor hem en wat zal er een wereld voor hem opengaan.

De zomer is nog steeds niet doorgebroken en daar word ik niet vrolijk van. De energie stroomt uit mijn lijf en ik merk dat ik ontzettend moe ben. Als het zonnetje schijnt kan ik veel meer werk verzetten en heb ik veel meer puf om dingen op te pakken. Eigenlijk mag ik natuurlijk helemaal niet zeuren want we gaan over minder dan twee weken al lekker op vakantie. Zoals ik al eerder schreef gaan we naar Vietnam. Wij zijn erg benieuwd naar wat er zullen aantreffen. Qua eten, qua mensen, civilisatie, noem het maar op. Veel mensen zijn erg enthousiast dus wij gaan er lekker met een open mind naar toe. Alleen al de temperatuur zal heerlijk zijn.


Zo direct ga ik de kinderen van school halen en zullen we alle werkstukken etc. gaan bekijken. Normaal gesproken vergeet ik dit altijd en dan zitten we ’s avonds aan tafel en dan schiet dit in een keer weer door mijn hoofd. Dan schuiven we de borden aan de kant, trekken we de jassen aan, racen we naar school en daar doen we alsof we het zo hebben gepland dat we de avond-sessie zouden komen doen. Maar ik heb er voor de verandering wel aan gedacht vandaag, dus we blijven even wat langer op school. Goed moment ook om de ouder-teacher gesprek te plannen trouwens. Ben benieuwd of ik hier straks ook nog aan denk.

Goed dit was het dus weer voor vandaag en er zullen nog een heleboel stukken volgen, met meer of minder diepgang. Het komt zoals het komt!

Nog twee weken!

15 juni 2011. Hieperdepiep, mijn ouders waren gisteren 43 jaar getrouwd. Dat is echt een hele prestatie in deze tijd. Gelukkig allebei in relatief goede gezondheid en ik hoop dat het ze nog heel veel jaren is gegund om bij elkaar te blijven. Afgelopen weekend het verjaardagsfeestje van Charlotte gevierd. Ze was in Januari jarig, maar omdat we toen in NL waren, wilde ze het alsnog graag hier vieren. Godzijdank was het droog voor de verandering en konden de 16 kinderen buiten spelen. Een speurtocht, 'ouderwetse' spelletjes als verspringen, flesjes voetbal, hutten bouwen en de eierrace, allemaal door Charlotte zelf geregiseerd. Tussen het spelen door hadden we lekkere worstjes van de BBQ, popcorn en frisdrank. Charlotte vond het de 'best party ever'. Gelukkig maar, daar gaat het nl. om. Wel bekende ze de volgende dag dat ze mijn mega-grote chocoladetaart toch een beetje droog vond. hahahaha. Hopelijk kunnen we volgend jaar iets anders verzinnen dan een chocotaart. Zal eens wat gaan oefenen. Nog twee weken en dan gaan we lekker op vakantie. Frank is er echt heel erg aan toe om er tussenuit te gaan. Kan me het ook goed voorstellen als je weet hoeveel openstaande vacatures hij heeft. De helft van z'n team is aanwezig. Iedereen loopt op z'n tandvlees, dus het is aftellen geblazen. We kijken er enorm naar uit om 3 weken Vietnam te gaan ontdekken. Ben erg benieuwd aangezien we hier geen van allen zijn geweest. Eerst een aantal dagen Hanoi, daarna twee weken naar het idyllische Hoi An, waar je schijnbaar een fietstocht kan maken door de rijstvelden, en daarna weer een paar dagen Hanoi en omgeving. Vervolgens vliegt Frank weer terug naar Sakhalin en ik vlieg met de kinderen vanuit Seoul door naar NL. Een rechtstreekse vlucht gelukkig dus geen gedoe met overstappen. Aansluitend een paar weken NL en dan weer terug. HEB ER ZIN IN! Momenteel een schilderij afgemaakt van een zeemeeuw op een dukdalf. Geschilderd van een foto die ik vorig jaar op Schiermonnikoog heb gemaakt. Maakt veel bij me los en denk dat het daarom ook zo mooi is geworden, althans vind ik zelf. Voor het eerst vond ik het de moeite waard om er een lijst omheen te laten maken. Het schilderij heeft nu een mooie plaats aan de muur gekregen. Best een beetje trots. Momenteel ben ik bezig met een schilderij wat me erg aan Rusland doet denken. Het is een stil leven en het resultaat zal ik in een later bericht beschrijven, want ben er nog niet zo happy mee. Moet nog mooi worden denk ik. Kan niet wachten tot ik er weer aan kan werken. Morgen gelukkig, dus morgen op het programma; eerst art-class, daarna boodschappen, dan met Charlotte mee naar de dierentuin als begeleider van de Brownies and Rainbows en daarna afgemat naar huis. Vrijdagavond weer een gezellige Cookie-avond met als thema "Rock & Roll". Zaterdagavond hier een diner met 6 gasten, al met al, veel gezelligheid in het vooruitzicht. Tot de volgende keer. XX Marina

Juni 2011

Weer even tijd om een bericht te schrijven. We zijn inmiddels in de maand Juni aangekomen en hadden verwacht dat het nu echt wel zomer zou zijn op Sakhalin. Helaas is het weer niet echt fantastisch, maar daar laten we ons niet door beinvloeden, want dat heeft zo weinig zin. Aankomende week hebben de kinderen lekker een week vakantie en ik merk dat ze er ook wel aan toe zijn. Even gewoon helemaal niets, lekker uitslapen, spelen, niets plannen, dus lekker relaxen. Over drie weken vertrekken we naar Vietnam waar we drie weken zomervakantie gaan vieren. Heerlijk wat een vooruitzicht. Ik moet eens even wat dingen vermelden over Duncan. Voordat ik ze vergeet wil ik dit graag ergens genoteerd hebben. Hij is nu 4 en een half jaar en een erg leuke fase in zijn jonge leventje. De uitspraken die hij doet, doen me regelmatig smelten. Hier volgen er een paar.
Duncan: "Mama, ik wil echt nooit een groot mens worden".
Ik: "maar waarom dan?"
Duncan: "Dan ga ik jullie zo missen als ik als groot mens niet meer bij jullie mag wonen".

(nadat ik Duncan een menthol mentos had gegeven)
Duncan: "Mama, ik wou dat ik jou was."
Ik: "waarom Dunc?"
Duncan: "dan kan ik tenminste laat naar bed en kan ik tegen scherp".

(en als Duncan heeeel erg boos is zegt hij steevast het volgende)
Duncan: "Mama, ik ga jou echt nooit meer van mijn leven een knuffel geven."
Ik: "Duncan, dat hou je niet zo lang vol, want dat vind jezelf heel erg als je dat niet doet."
Duncan: "Zullen we dan weer vrienden zijn?" (waarop een enorme grote knuffel volgt).

Het zijn van die kleine schattige uitspraken van een onbedorven kindergeest. Hier word ik regelmatig echt door geraakt en probeer ze op te slaan. Natuurlijk kan ik hem ook regelmatig achter het behang plakken hoor, als hij een tros bananen in zijn oren heeft of ontzettend trots is als hij grote boeren laat aan tafel. Ik houd me maar voor dat dat over een tijdje vanzelf wel over gaat.
Vorige week hadden ze de International Childerens Day waarbij beide kinderen een optreden mochten doen met hun klas. Duncan stond in het Swahili een lied te zingen als Masai krijger en Charlotte sloeg de trommel tijdens een dans uit Bhutan. Het was erg leuk om te zien.

Ook ben ik nog steeds aan het schilderen. Momenteel ben ik bezig om een, voor mij typisch voor Nederland beeld, een meeuw op een dukdalf bij de haven van Schiermonnikoog met de Waddenzee en het eiland op de achtergrond. Dit wordt mijn eerste schilderij die ik ga laten inlijsten. De vorige (die gelukt is) kon ik niet laten inlijsten omdat ik deze mee wilden nemen naar NL om aan mijn ouders te geven, maar deze meeuw ga ik zelf ophangen hier. Heb weer helemaal de smaak te pakken met schilderen en als ik bezig ben, kan ik nauwelijks stoppen.

Nog een leuke vermelding. Mijn boek, de verzameling bloggerverhalen, wordt momenteel vertaald naar het Russisch. Vind het erg leuk en stoer dat 'mijn boek' gewoon in twee talen is uitgebracht. Ben erg benieuwd hoe het eruit komt te zien. Zal ook even wat foto's uploaden, want daar loop ik ook hopeloos mee achter. Tot de volgende keer! XXX