BLACK
Black, black, black as night
The scary feeling, it's the black fright

But not everything is scary about black
When I look up at night I see a track

A track of twinckling bright stars
When you look up close you see the planet Mars

The sun, Jupiter and Pluto are also in the dark space
Imagine if you're flying there and see the moon with a smiling face

We follow the track of the Milkeyway
We see the colour black and not the colour grey

The funny slimy aliens we meet up high
They asked us: "Can you fly?"

The answer is NO
but now we have to go

This Black dream was as nice as my favourite story
Now Black doesn't fright me met gives me glory

When you open your eyes you don't have to be scared of black
Because next time you fall asleep I'll try to come back.

By Charlotte


Dinsdag, 21 Juni

Zomaar weer een dinsdag. Ongelofelijk wat gaat de tijd toch verschrikkelijk snel. In alle opzichten vliegt het door je handen. Vandaag heb ik besloten dat ik een vervolg ga geven aan het boek wat eerder is gepubliceerd. Hoe ben ik hiertoe gekomen kun je jezelf afvragen. Nou dat zal ik proberen uit te leggen. Ten eerste heeft Charlotte gisteren een begin gemaakt om het eerste boek te lezen. Ze is erg enthousiast omdat er natuurlijk stukken in staan die ze zichzelf niet echt meer herinnerd, maar door het lezen komen er weer dingen naar boven. Ze vindt het erg leuk om te lezen en ik hoop dat Duncan het over een tijdje ook zo gaat ervaren. Ten tweede heeft iemand mij gevraagd om, als ik een tweede boek ga uitgeven (wat klinkt dat stoer zeg, maar zover is het nog niet) er wat meer diepgang in te brengen en eigenlijk ben ik het hiermee roerend eens. Graag wil ik wel even uitleggen dat het eerste boek puur een bundeling is van weblog verhalen waarvan het eigenlijk helemaal niet de bedoeling was om het in boekvorm uit te geven. De mogelijkheid deed zich voor en voila, het boek was er. In ieder geval heeft Charlotte me gevraagd om een tweede boek te gaan schrijven vanaf 2011 tot ….geen idee waar we gaan stoppen, maar ik vond het een goed plan. Dit is eigenlijk ook precies waarvoor ik het doe. Voor de kinderen als herinnering, voor mezelf als uitlaatklep en als andere mensen dit willen lezen, zijn ze meer dan welkom.

Voor het tweede boek zal ik proberen op een wat andere manier, netter en met wat meer diepgang, te schrijven. Als je weet dat het een boek gaat worden ga je hier natuurlijk op een heel andere manier mee om. Maar ik zal mijn eigen schrijfstijl niet veranderen hoor, want dat is nu eenmaal de manier waarop ik het beste mezelf kan uiten. Gewoon alsof je met me zit te praten.

Het is wel geestig trouwens want het boek “Ongelofelijk Sakhalin”, wordt dus nu vertaald naar het Russisch. Ik heb natuurlijk heel enthousiast gereageerd en ben heel blij dat deze mogelijkheid zich voordoet. Toch ben ik het nog eens door gaan lezen gisteren en ik kreeg het in een keer wel erg benauwd. Er staan namelijk best wat dingen in, wat wel heel erg cultureel bepaald is. Vrij veel Nederlandse uitspraken (lees bot) en weinig empatisch ten opzichte van de Russen die hier wonen. Maar goed, ik kan niet meer terug en ik houd mij zelf maar voor dat ik het zo heb ervaren als Nederlandse in Rusland en dat het andersom ook zo zou zijn. Wel moet ik eerlijk zeggen dat ik nog steeds me erg verbaas over de gang van zaken hier, maar het went wel en ik krijg wel steeds meer inzicht in hoe de Russen zelf hun waarden en normen hanteren. Bij het idee dat het straks door Russische mensen wordt gelezen krijg ik het wel een beetje warm trouwens. Als ik volgend jaar geen visum meer krijg, dan weet ik dat de autoriteiten mijn boek ook hebben gelezen hahaha.

De afgelopen periode hebben we weer afscheid genomen van een aantal dierbare families. Vooral de kinderen zijn er best verdrietig onder geweest en daarom is het goed dat we binnenkort op vakantie gaan. Weg van het eiland, andere omgeving en zelf de warmte van familie en vrienden weer voelen in Nederland. Ik vind het erg moeilijk om met dit verdriet van de kinderen om te gaan. Het is iets wat erbij hoort, bij dit leven, maar je zou ze zo graag hiertegen willen beschermen. Voor Duncan is het anders dan voor Charlotte. Duncan vraagt af en toe nog wanneer z’n vriendje terug komt, maar als hij een paar minuten verder is, speelt hij weer met andere dingen en is hij het op het oog vergeten. Voor Charlotte geldt dit helaas niet. Zij kan echt heel verdrietig zijn en vooral ’s avonds in haar bed komt dit eruit. Soms een huilbui of gewoon heel dwars of niet weten wat te doen. Wij proberen haar te troosten en er over te praten, maar de waarheid blijft dat mensen blijven vertrekken. Er komt een dag dat we zelf afscheid gaan nemen van het leven hier op Zima en dat zal minstens zo verdrietig zijn als dat er andere mensen weggaan. De eerste en de laatste dagen zijn volgens mij de minst leuke van het leven hier. Ach, ik weet nog dat we uit Nederland vertrokken, wat een verdriet en niet in de minste plaats bij mezelf. Hier aangekomen ben je zo druk met settelen dat je dit weer snel vergeet en je richt op de toekomst. Maar als dan het vertrek in zicht komt uit deze compound zal je wel weer door een zelfde gevoel worden overvallen. Nou ja, gelukkig is het nog niet zover en het aankomende jaar zitten we nog vast aan dit leven. Althans daar gaan we vanuit, maar het kan natuurlijk zomaar veranderen.

Gisteravond heb ik weer een smelt-moment gehad toen ik Duncan zou gaan voorlezen. Hij had zelf een boek uit de kast getrokken en toevallig was dit een leesboek van de serie: “veilig leren lezen”, heb nr. 1 gepakt en met Duncan bekeken. Nou daar begon meneer te lezen hoor.

V U U R , vuur. M U S mus. Trots dat hij was en ik niet minder natuurlijk. Zo aandoenlijk om hem te horen. Tussen de gelezen woorden moest hij bijna gillen van het lachen van enthousiasme en dan volgde er een enorme YES!!!! als hij een woord goed had.

Heerlijk voor hem en wat zal er een wereld voor hem opengaan.

De zomer is nog steeds niet doorgebroken en daar word ik niet vrolijk van. De energie stroomt uit mijn lijf en ik merk dat ik ontzettend moe ben. Als het zonnetje schijnt kan ik veel meer werk verzetten en heb ik veel meer puf om dingen op te pakken. Eigenlijk mag ik natuurlijk helemaal niet zeuren want we gaan over minder dan twee weken al lekker op vakantie. Zoals ik al eerder schreef gaan we naar Vietnam. Wij zijn erg benieuwd naar wat er zullen aantreffen. Qua eten, qua mensen, civilisatie, noem het maar op. Veel mensen zijn erg enthousiast dus wij gaan er lekker met een open mind naar toe. Alleen al de temperatuur zal heerlijk zijn.


Zo direct ga ik de kinderen van school halen en zullen we alle werkstukken etc. gaan bekijken. Normaal gesproken vergeet ik dit altijd en dan zitten we ’s avonds aan tafel en dan schiet dit in een keer weer door mijn hoofd. Dan schuiven we de borden aan de kant, trekken we de jassen aan, racen we naar school en daar doen we alsof we het zo hebben gepland dat we de avond-sessie zouden komen doen. Maar ik heb er voor de verandering wel aan gedacht vandaag, dus we blijven even wat langer op school. Goed moment ook om de ouder-teacher gesprek te plannen trouwens. Ben benieuwd of ik hier straks ook nog aan denk.

Goed dit was het dus weer voor vandaag en er zullen nog een heleboel stukken volgen, met meer of minder diepgang. Het komt zoals het komt!