Hectisch begin van de week!

Hey all, we hebben een beetje hectisch begin van de week. Bij ons is het nu maandagmiddag. Duncan is thuis met een van twee grootste vrienden Barend aan het spelen. De mannen kunnen zich steeds beter zelf vermaken zonder af en toe op elkaar in te timmeren met auto's of ander speelgoed wat voor handen is. Ze zijn redelijk fysiek ingesteld en hebben al gauw de handjes los zitten. Maar voorlopig gaat het prima. Met Charlotte was het vanmorgen wat minder goed. Toen ze wakker werd riep ze: "mam, mijn oorbel is eruit". Eerst dacht ik mooi, na 6 weken mag je normaal gesproken andere oorbellen in, maar bij nadere inspectie van het oor, bleek dat haar oorbel aan de voorkant in de oorlel was verdwenen. De achterkant zag je nog wel zitten, maar haar oorlelletje was zo opgezwollen dat het de voorkant van de bel in het oor had getrokken. Wat zal dat een pijn hebben gedaan. Eerst zelf geprobeerd te kijken, maar dan zat ze al tegen het plafond. Daarna besloten om direct naar de ISOS Clinique te gaan. Ben zo blij dat we dit hebben gedaan, want zelfs de arts vertrok zijn gezicht van pijn toen hij het zag. Een aantal verdovingsspuiten en enorm gegil van een 8-jarige later hebben de arts en ik samen de oorbel verwijderd. Wat een opluchting. Het oor moet zich eerst herstellen en het gaatje zal dichtgroeien, maar ze is van haar pijn af en een nieuw gaatje komt over een half jaar wel weer in NL. Dan maar even een half jaartje met een oorbel door het leven. Er zijn ergere dingen.
Gisteren hebben we een zalige dag gehad. Om 9 uur in de ochtend stonden we 16 kinderen te trainen met hockey en om half 11 had ik Charlotte zover dat ze vrijwillig met me mee ging om te skieen. Duncan was bij zijn andere grote vriend en we hadden echt even tijd voor elkaar. Voor het eerst dit jaar op nieuwe skies. Het was voor Charlotte zo'n overwinning. Helaas loopt ze niet over van zelfvertrouwen en de reden dat ze niet wilde skieen was omdat ze dacht dat ze het niet kon en eng vond en dan is een eerste stap heel moeilijk. Alles ging fantastisch, het weer zat mee, het was niet koud, de sleeplift ging in een keer goed en de afdalingen waren precies goed om mooie bochtjes te draaien. Halverwege zei ze: "ik wist eigenlijk niet meer dat ik kon skieen en de sleeplift vind ik het leukste van alles, gaan we volgende week weer?" Jihaaaa, ik heb haar over de drempel heen geholpen en het was ontzettend gezellig zo samen. Volgende week, als het weer het toelaat gaan we met ons vieren. Duncan ook voor het eerst mee naar boven, ik ben benieuwd. Vrijdagavond hebben we een enorm gezellige Cookie-avond gehad met bijzondere lekkere gerechten. De wijnen waren zalig, het nagerecht "Hemelse modder" was erg lekker en het gezelschap was weer uitstekend. Acht dames, zeer goed gemutst, verschrikkelijk gelachen en om half drie 's nachts het bed ingerold. Het volgende diner is met de mannen op 13 Feb, het zgn. Valentines Dinner. Kijk er nu al naar uit. Helaas gaan de aankomende paar weken weer een aantal leuke en gezellige mensen vertrekken, dus we hebben weer de nodige afscheidsfeestjes voor de boeg. Een goed vriendinnetje van Charlotte gaat het eiland verlaten en terug naar New Zeeland. Helaas hoort dit er ook bij, maar zoals ik al eerder vertelde went dit nooit. Ben deze week ook uit de Residents committee gestapt want het werd allemaal een beetje veel van het goede. Haalde er weinig voldoening uit en leverde veel frustratie op, dus wat doe je dan? Stoppen. Probeer wat meer tijd voor mezelf te creeeren, vooral in de avond want ik was teveel weg voor mijn gevoel. Voor de rest heb ik even niet zoveel te melden, dus tot volgende week maar weer.

Back to reality!

Lieve mensen, we zijn weer terug in het koude Sakhalin. Na een maand op vakantie te zijn geweest had ik er toch wel weer moeite mee om terug te keren naar het eiland wat zo ver weg ligt van de bewoonde wereld. In Nederland was het in een woord: Heerlijk. Gewoon even niets gedaan, behalve geshopt, naar de dieren in het park, naar het Anne Frankhuis in Amsterdam en een boottocht door de Amsterdamse grachten en vooral genieten van Opa's en Oma's en andere familie tijdens Kerst en Oud en Nieuw. Charlotte vond het Anne Frankhuis echt geweldig. Zeer geinteresseerd en ontroerd hebben we daar rond gelopen. Het meest bijzondere vond Charlotte dat ze nu eindelijk het echte dagboek van Anne heeft gezien. Een bijzondere ervaring al met al. De boottocht was ook erg leuk en samen met Opa in de trein aan het eind van de middag gingen we moe maar voldaan naar huis. Frank kwam een dag voor kerst met de nodige vertraging toch aan gelukkig. Twee dagen later en Frank had helemaal niet kunnen komen want het vliegveld was weer een aantal dagen gesloten. Gelukkig hebben we Kerst en Oud en Nieuw samen met de familie door kunnen brengen. 2 Januari zaten we weer in het vliegtuig naar Dubai waar we ruim een week hebben doorgebracht. Een waanzinnige stad waar het grootste gebouw niet groot genoeg is, waar de mooiste "mall" niet mooi genoeg is en waar het grootste aquarium niet groot genoeg is. Echt niets is hier te gek. Het is ongelofelijk wat hier uit de grond gestampt wordt. Lekker genoten van het strand, het klimaat en toch die hele grote shoppingmalls en de aquaria. Natuurlijk hadden we het geluk dat twee dagen na onze aankomst het grootste gebouw van de wereld werd geopend de "Burj Dubai" tegenwoordig de "Burj Khalifa" genaamd. De sjeik van Dubai heeft nl. de laatste miljarden in het project gepompt om de bouw af te maken, maar ja, voor wat hoort wat, dus is de naam veranderd naar zijn derde of vierde naam. Heel grappig want je ziet in alle winkels mini torens staan die ze verkopen als souvenier, maar ja, wel met de verkeerde naam. Er staat allemaal Burj Dubai op, dus Frank rook zijn kans en heeft flink onderhandeld, want iets met de verkeerde naam is onverkoopbaar. Het vuurwerk tijdens de opening was even waanzinnig als de stad zelf. Met ongeveer een miljoen andere mensen stonden we aan de voet van de toren te kijken hoe de Burj werd geopend. Heb zelden zo mooi vuurwerk gezien en het geheel was zeer indrukwekkend. Twee dagen later was de rust teruggekeerd rond het gebouw en hebben we de fonteinen ook kunnen aanschouwen. Waanzinnig mooi, dansende fonteinen met prachtige muziek. We waren er echt helemaal stil van, schitterend. Dan breekt de dag weer aan dat we naar huis moesten, nou zoals ik al eerder schreef had ik er toch echt een beetje moeite mee. Wachtte tot het laatste moment met het inpakken van de koffers en zag toch wel op tegen de reis. Twee nachten reizen met een dag ertussen op Moskou airport, nou als je dat kent is dat niet echt een leuk vooruitzicht. Maandagmiddag kwamen we aan op Sakhalin en inmiddels is het gewone leven weer begonnen. De kinderen zijn vandaag allebei weer volledig naar school geweest en morgen vieren we de verjaardag van Charlotte. Deze week zijn we nog even aan het herstellen en volgende week ga ik ook weer beginnen met sporten of skieeen. Frank heeft de eerste werkweek er ook al bijna weer opzitten. Er ligt een enorme hoeveelheid sneeuw, maar gelukkig is de lucht blauw en het zonnetje schijnt. Nu nog even 30 kuub sneeuw voor de garagedeur wegscheppen en dan kunnen we de auto ook weer gebruiken. Frank heeft net voordat hij naar NL kwam een aanrijding gehad zodat zijn auto aanstaande week naar de garage gaat. Hopelijk wordt het snel gemaakt! Weer genoeg dingen in het vooruitzicht deze maanden om mee bezig te zijn. Nu maar weer eens gaan bedenken wat de volgende vakantiebestemming zal zijn... ach ja, het houd je van de straat. Tot snel! Groet, Marina