Hectisch begin van de week!

Hey all, we hebben een beetje hectisch begin van de week. Bij ons is het nu maandagmiddag. Duncan is thuis met een van twee grootste vrienden Barend aan het spelen. De mannen kunnen zich steeds beter zelf vermaken zonder af en toe op elkaar in te timmeren met auto's of ander speelgoed wat voor handen is. Ze zijn redelijk fysiek ingesteld en hebben al gauw de handjes los zitten. Maar voorlopig gaat het prima. Met Charlotte was het vanmorgen wat minder goed. Toen ze wakker werd riep ze: "mam, mijn oorbel is eruit". Eerst dacht ik mooi, na 6 weken mag je normaal gesproken andere oorbellen in, maar bij nadere inspectie van het oor, bleek dat haar oorbel aan de voorkant in de oorlel was verdwenen. De achterkant zag je nog wel zitten, maar haar oorlelletje was zo opgezwollen dat het de voorkant van de bel in het oor had getrokken. Wat zal dat een pijn hebben gedaan. Eerst zelf geprobeerd te kijken, maar dan zat ze al tegen het plafond. Daarna besloten om direct naar de ISOS Clinique te gaan. Ben zo blij dat we dit hebben gedaan, want zelfs de arts vertrok zijn gezicht van pijn toen hij het zag. Een aantal verdovingsspuiten en enorm gegil van een 8-jarige later hebben de arts en ik samen de oorbel verwijderd. Wat een opluchting. Het oor moet zich eerst herstellen en het gaatje zal dichtgroeien, maar ze is van haar pijn af en een nieuw gaatje komt over een half jaar wel weer in NL. Dan maar even een half jaartje met een oorbel door het leven. Er zijn ergere dingen.
Gisteren hebben we een zalige dag gehad. Om 9 uur in de ochtend stonden we 16 kinderen te trainen met hockey en om half 11 had ik Charlotte zover dat ze vrijwillig met me mee ging om te skieen. Duncan was bij zijn andere grote vriend en we hadden echt even tijd voor elkaar. Voor het eerst dit jaar op nieuwe skies. Het was voor Charlotte zo'n overwinning. Helaas loopt ze niet over van zelfvertrouwen en de reden dat ze niet wilde skieen was omdat ze dacht dat ze het niet kon en eng vond en dan is een eerste stap heel moeilijk. Alles ging fantastisch, het weer zat mee, het was niet koud, de sleeplift ging in een keer goed en de afdalingen waren precies goed om mooie bochtjes te draaien. Halverwege zei ze: "ik wist eigenlijk niet meer dat ik kon skieen en de sleeplift vind ik het leukste van alles, gaan we volgende week weer?" Jihaaaa, ik heb haar over de drempel heen geholpen en het was ontzettend gezellig zo samen. Volgende week, als het weer het toelaat gaan we met ons vieren. Duncan ook voor het eerst mee naar boven, ik ben benieuwd. Vrijdagavond hebben we een enorm gezellige Cookie-avond gehad met bijzondere lekkere gerechten. De wijnen waren zalig, het nagerecht "Hemelse modder" was erg lekker en het gezelschap was weer uitstekend. Acht dames, zeer goed gemutst, verschrikkelijk gelachen en om half drie 's nachts het bed ingerold. Het volgende diner is met de mannen op 13 Feb, het zgn. Valentines Dinner. Kijk er nu al naar uit. Helaas gaan de aankomende paar weken weer een aantal leuke en gezellige mensen vertrekken, dus we hebben weer de nodige afscheidsfeestjes voor de boeg. Een goed vriendinnetje van Charlotte gaat het eiland verlaten en terug naar New Zeeland. Helaas hoort dit er ook bij, maar zoals ik al eerder vertelde went dit nooit. Ben deze week ook uit de Residents committee gestapt want het werd allemaal een beetje veel van het goede. Haalde er weinig voldoening uit en leverde veel frustratie op, dus wat doe je dan? Stoppen. Probeer wat meer tijd voor mezelf te creeeren, vooral in de avond want ik was teveel weg voor mijn gevoel. Voor de rest heb ik even niet zoveel te melden, dus tot volgende week maar weer.