Humor!

Dinsdag, 20 september 2011

Weer even een update uit ons altijd spannende leventje. Vanmorgen weer een klus geklaard al ging dat niet over rozen. Frank kwam vrijdag thuis van z’n werk en vertelde dat de autoverzekering waarschijnlijk een dezer dagen zou aflopen. Aangezien hij voor z’n werk deze week in Kuala Lumpur zit, kwam dat erg goed uit en zou ik dit klusje wel even klaren. Op maandagochtend, nadat ik me een uur in het zweet had gesquasht tegen Gary, ben ik vol goede moed naar de stad gereden, naar het SakhCentre om precies te zijn. Hier zit het verzekeringskantoor op de begane grond. Ik loop er naar toe, trek een deur open, waar normaal gesproken het kantoor zit. Zie ik daar een man, alleen achter zijn buro zitten en hij kijkt me aan met een gezicht van, “wat moet je hier?”. Sorry, dus ik doe de deur weer dicht, (het zijn allemaal dichte houten deuren, vandaar dat je niet kan zien wat erachter zit) en kijk om me heen. Ik voel me net als in bananasplit, dat ze iets veranderd hebben zonder dat je het door hebt. Ik loop nog een paar keer heen en weer en kan het kantoor echt niet vinden. Verzekeringskantoor gewoon verdwenen. Geen briefje of iets. Dus ik naar de ‘zeer vriendelijke en behulpzame’ man achter de receptie (volgens mij zit hij hier om vragen te beantwoorden, want ik zou niet weten wat hij daar anders zou doen) en ik vroeg hem naar het kantoor. Zijn antwoord was kort en krachtig: “Geen idee”. Normaal gesproken als je dan even blijft staan en ze merken dat je geen aanstalte maakt om weg te gaan, komt er een lijst tevoorschijn en gaan ze alsnog voor je kijken of ze je kunnen helpen. Helaas ik bleef staan, vroeg nog een keer, liet het logo van het bedrijf zien, wachtte nog even……..Maar hij bleef me aankijken als een botsauto en in slow motion herhaalde hij weer: “geen idee”, maar dan in het Russisch. Tja wat kan je doen op zo’n moment. Balend, teleurgesteld en vloekend heb ik een koffie besteld en vond op dat moment dat we in een k*&land wonen. Niets gaat hier normaal, altijd is er wel iets wat je niet verwacht of tegenkomt. Weer een ochtend naar de knoppen en dan nog zonder resultaat. Toen ik vervolgens naar huis reed, via een andere weg dan ik normaal neem, kreeg ik een idee dat ik moest opletten op de bedrijfsuitingen op de gebouwen. Het zou toch maar zo kunnen zijn dat ik het verzekeringskantoor tegen zou kunnen komen, maar die gedachten stopte ik snel weg omdat ze nooit zo snel een uithangbord zouden ophangen. Tot mijn grote verbazing sta ik voor de stoplichten en zie heel hoog op een gebouw dezelfde letters als het logo van de autoverzekering. HO STOP JOEHOE! Het zou toch niet waar zijn dat ik toevallig de nieuwe locatie van de verzekering heb gevonden. Frank, die ik inmiddels al had gesmst om zijn secretaresse opdracht te geven om uit te zoeken waar het kantoor is heen gegaan, weer gesmst en gezegd dat het waarschijnlijk niet nodig is. Dinsdagmorgen, ik met nog enige terughoudendheid het gebouw binnengestapt en op de 5^de etage het verzekeringskantoor gevonden. Binnen een half uur stond ik weer buiten, met de nieuwe papieren en 4000 roebel lichter (ongeveer 100 euro). De verzekering voor het aankomende jaar weer geregeld. Niet dat je er veel aan hebt hoor, maar je moet nu eenmaal verzekerd zijn hier.

Goed, even over de kinderen. Duncan heeft het op school over Friends and Family. Hij heeft een tekening van ons gemaakt wat voor grote hilariteit aan tafel heeft gezorgd. Frank heeft heel erg lange benen met een mooie kuif, ik heb een figuur als een aubergine, Charlotte heeft hetzelfde figuur maar gelukkig heeft zij nog een navel erbij, en Duncan ziet er normaal uit, maar heeft zijn haar een kant op, met als uitleg dat Charlotte daar aan het trekken was. Door de ogen van onze zoon, zien wij er dus niet uit en het leukste van alles is, dat hij het zelf te grappig vind. Humor van Duncan, dus gewoon met opzet gedaan. Gelukkig hebben we wel allemaal dezelfde ‘steenvoeten’.

Gisteren vertelde hij over een meisje in zijn klas. Hij was er vriendjes mee, was niet verliefd vertelde hij als antwoord op Charlotte haar vraag. Ik vroeg hem wat hij zo leuk aan haar vond om een kijkje te krijgen in zijn gedachtewereld. Zijn antwoord was als volgt: “Ze heeft van dat lange blonde haar en ze lacht als Sponge Bob”. Tja toen kon ik me ook niet meer goed houden. We lagen onder tafel van het lachen, inclusief Duncan.

Dat gaat nog wat worden in de toekomst.

Gisteravond waren de kinderen even alleen thuis geweest omdat er op school informatieavond was. Voor die tijd gingen ze, zoals ze elke avond met mij doen, elkaar de boeken van school voorlezen en Duncan vertellen. Charlotte had een boek over skeletons. Charlotte wist er enorm veel van en haalde er andere boeken bij om meer van het menselijk lichaam te laten zien. Op een gegeven moment stonden ze met ontbloot bovenlichaam voor de spiegel om hun ribben te tellen en hun botten goed te kunnen bekijken. Zo schattig en hoe Charlotte dit allemaal aan Duncan wist uit te leggen, echt genoten. Toen was het Duncan zijn beurt en ze wachtte tot ik het huis uit was. Later las ik in Duncan zijn schoolboekje dat hij een goed verhaal had verteld en alle vragen goed had beantwoord. Prachtig want het is een boekje zonder woorden, dus hij kan zijn eigen verhaal bedenken. Hahahaha, schooljuf in de dop!

Nog een paar daagjes en dan komt Frank weer terug. Wel weer gezellig hoor als hij er is. Tenminste ’s avonds lekker even bijkletsen en wat gezelligheid. Hij heeft een nieuwe Ipad 2 gekocht, dus moeten snel wireless systeem in huis hebben.

Vanmiddag ga ik met de jongens van P1 buiten voetballen als een afterschool activity. Duncan vraagt al elke dag wanneer hij nu zijn voetbalshirt en broek aan mag en nu is het zover. Ik zal zijn voetbalschoenen en scheenbeschermers meenemen en dan mogen ze lekker buiten een uurtje rennen. Heerlijk vies worden. Zal me zo ook eens even gaan verkleden.

Nou tot een volgende keer maar weer!