Nieuwe ervaring

Graag wil ik mijn ervaringen, opgedaan afgelopen week, met jullie delen. Het is redelijk persoonlijk aangezien het om mijn gezondheid gaat. Ik heb namelijk te kampen met een hardnekkige verkoudheid wat over is geslagen naar een longontsteking. De eerste antibioticum kuur vorige week heeft helaas niet het werk gedaan waarop we hadden gehoopt en de klachten bleven aanhouden. Afgelopen maandag ben ik daarom opnieuw naar de kliniek gegaan omdat ik mij best een beetje zorgen maakte. Bij de kliniek aangekomen heeft de zeer plezierige Zuid Afrikaanse arts, mij opnieuw beluisterd en de nodige tests gedaan. Hij vond het wenselijk om een X-ray te laten maken van mijn longen. Na een paar telefoontjes naar het kamp om de kinderen op te vangen, toog ik met administrateur/vertaler en chauffeur naar het ziekenhuis waar een Xray apparaat staat. Dit gedeelte wil ik graag even delen omdat me het weer deed beseffen in wat voor een land/eiland we wonen. Het ziekenhuis, een aftands bouwvallig gebouw, met deuren en ramen die half uit hun sponningen hingen, een oprit, heuvel op volledig voorzien van ijs en de toegangsdeur stond half open omdat deze niet meer dicht kon. Okay, gelukkig hoefde ik alleen maar een Xray en niets anders. Eenmaal binnen gekomen kreeg ik wederom een moment van verbazing en ongeloof te verwerken. Niets geen receptie, bordjes waar je toe moet, stoeltjes waar je kan wachten, geen winkeltje waar je ballonnen kan kopen of lectuur om mee te nemen naar een patient. Nee, ik stel me voor dat het er in Nederland ongeveer 70 jaar geleden ook zo uit zag. Een tochtige smalle hal, waar 15 mensen zich aan het verdringen waren bij een toilet. Iets verder een tweede grotere tochtige hal waar een hele oude vrouw met zwaar ingevallen wangen bibberend met wat oude gehaakte kleedjes om zich heen op een brancard ligt. Hier moesten we langs om naar de juiste ruimte voor mezelf te komen. De geur die er hing was misselijkmakend, deuren klemden, nog meer mensen wachtend in de gang. Een paar gordijntjes verder liep de vertaler naar binnen. Een donkere kamer waar een Xray apparaat stond. Niemand die hier aanwezig was. Een houten bankje tegen de muur was de plek waar ik even kon bekomen van hetgeen ik net had gezien. Je zal een inwoner zijn van Sakhalin en hiervan afhankelijk zijn. Ik zal nooit meer op Nederland mopperen en op de medische zorg die wij in Nederland mogen ontvangen. Dit is erg, gewoon erg. Uiteindelijk kwam er een dame opdagen die de foto zou nemen. Met een paar zeer korte instructies begreep ik dat ik mijn kleding uit moest trekken, althans de bovenkleding en ik bij het apparaat moest gaan staan. De tolk, een man draaide zich een beetje weg, maar het gordijn naar de gang waar het houten bankje stond, was gewoon open. Iedereen die langs liep kon mij half ontbloot voor het Xray apparaat zien staan. Nou ja, zo onder de indruk van de andere dingen die ik zag had ik hier maling aan en dacht, laten ze maar zo snel mogelijk die foto maken en wegwezen hier. Als je nog niet ziek bent, dan zou je het hier zo maar worden. Niets geen afgesloten ruimte om de straling te beperken, geen loodschorten die de mensen moeten beschermen tegen deze radiation. Gewoon een gordijntje naar de gang, waar de zieke mensen op en neer lopen, hopend op een bezoek van een familielid die wat eten komen brengen. Op de terugweg, ongeveer 30 minuten later, passeren we dezelfde gang, maar de oude vrouw is inmiddels een paar plaatsen opgeschoven en ligt nu om de hoek te wachten op haar beurt. Ik zie 6 veldbedden, brancards met mensen erop liggen in een rij, voet aan hoofd aan voet aan hoofd, wachtend om geholpen te worden. Een jonge vrouw, compleet in shock, wordt net binnengebracht en wordt achteraan in de rij aangeschoven. Eenmaal buiten staan er nog twee 'ambulances' uit te laden op het ijs, het ijzige trapje op om binnen te gaan. De ambulances zijn niet meer dan een oud volkswagen busje met een rood kruis op de zijkant . Je zou er bijna zelf van in shock raken als je dit ziet. Om het verschil maar even aan te geven staat 'mijn chauffeur' in het busje, voorzien van winterbanden, geduldig op ons te wachten en rijden we veilig terug naar de kliniek. Nu snap ik weer waarom we het hier hebben om een tweede wereldland. Afijn, mijn longen zijn zich inmiddels aan het herstellen dankzij de zwaardere antibiotics en de rust die ik neem. Dankzij een aantal hele lieve vriendinnen, Yvonne en Krisztina, kan ik de rust nemen die het herstel zullen bevorderen. Ze nemen de kinderen mee naar school, halen ze op voor lunch en zorgen dat het allemaal reilt en zeilt. Als het goed is ben ik er met 7 dagen vanaf en dan moeten we nog even lekker rustig aan doen tot die tijd. Gisteren heb ik voor Y en K een heerlijke peperkoek gebakken om ze te bedanken voor de hulp. Goud waard zijn deze lieve mensen.
Ik zal straks even een klein ommetje maken en ga erg oppassen dat ik niet uit ga glijden op de spekgladde wegen. Vanmorgen was het alweer -13 dus de winter begint serieus te worden. A.s. maandag mag ik weer terug komen bij de kliniek en hopelijk kom ik terug met een nog positiever bericht. Cheers, Marina

Eind van het jaar!

Lieve mensen, het is alweer bijna het einde van het jaar en dat betekend een hele boel leuke dingen in het vooruitzicht. Om te beginnen met aankomende week het grote Sinterklaasfeest op school en thuis natuurlijk pakjesavond. Een week later de "End of Year Play" waarin beide kinderen optreden en hier al weken mee aan het voorbereiden zijn. En daarna het heerlijke vooruitzicht om een paar weken in Nederland met familie en vrienden door te brengen. Het is leuk hier op Sakhalin hoor, maar ik ben er momenteel wel erg aan toe om weg te gaan. Klinkt misschien snobby, zo is het niet bedoeld, maar de mensen die hier wonen of hebben gewoond snappen waar ik het over heb. Al moet ik zeggen dat ik op dit moment ook erg geniet, zittend achter de computer, net terug van het squashen, met een kopje koffie, Marco Borsato uit de Ipod, prachtig weer buiten, kinderen naar school en even een momentje voor mezelf. Afgelopen week heb ik te kampen gehad met een zware verkoudheid, hoesten tot bijna mijn longen eruit kwamen. Vorige week dinsdag naar de kliniek en een anti biotics kuur voorgeschreven gekregen. Helaas ben ik van het hoesten nog niet af, maar voor de rest voel ik mij langzaam weer 'de oude' worden. Dit weekend hebben we weer het beroemde of beruchte Sinterklaasspel gespeeld met 24 volwassenen, allen Nederlanders. Erg gezellig met als verrassing een schaal met oliebollen gebakken door m'n lieve buurtjes. Iedereen had lekkere dingen meegenomen, veel gelachen en oerlelijke cadeautjes. Het mandje met dropjes, zure ballen en overige lekkernijtjes uit Nederland was zeer populair. Frank en ik zijn thuis gekomen met pakje satésaus, een kaars die zo lelijk is dat het ook wel weer mooi wordt, een pak playmobiel en showergel. Nou ja, ik zeg een zeer geslaagde avond in aanloop naar het kinderfeest. Morgen, dinsdag op school gaan we weer aan de slag met pepernoten bakken. De oudere kinderen mogen eerst zelf alle ingrediënten afwegen en deeg maken en daarna pepernoten draaien. De kleinere kinderen hoeven alleen maar zelf pepernoten te draaien. De school ruikt altijd zo lekker als we hiermee bezig zijn en daarbij is het ook altijd erg gezellig. Donderdagavond mogen we weer los op school. De klassen 'op z'n kop zetten' en grapjes uithalen met de leraren. Op vrijdag weten de kinderen nooit hoe snel ze naar school moeten gaan om de zwarte handjes op de ramen te zien, de rotzooi in de klas, de verontwaardiging van de kleintjes dat ze met hun speelgoed hebben gespeeld en dan uiteindelijk uitvinden dat er een lekkere chocoladeletter in hun schoentjes zit. Zo schattig en ik hoop dat Duncan nog een aantal jaar in alle onschuld dit mooie feest mag meemaken. Charlotte speelt het fantastisch mee en zingt het hardst van allemaal voor de open haard. Zaterdag mogen de kinderen eerst nog een paar uur naar school om aan voldoende NTC uren te komen, maar gelukkig staan de lessen in het teken van Sinterklaas. Ze kijken er eigenlijk allebei erg naar uit. Zaterdagmiddag komt Sinterklaas naar school en wordt het feest met alle kinderen gevierd. In de avond zijn we uitgenodigd bij Frank en Yvonne waar we met 10 kindjes Sinterklaas zullen ontvangen. Ben trouwens benieuwd of dit ons laatste Sinterklaasfeest op Sakhalin zal zijn of dat we hier volgend jaar ook nog zullen zitten. We zullen zien hoe het allemaal verloopt. Volgende week vrijdag spelen de kinderen de eind van het jaar Pantomime. Duncan is een 'baddy', of te wel een slechterik en Charlotte is piraat. De volgende dag vertrekken we heerlijk naar Nederland. Hopelijk is het weer ons goed gezind en kunnen we gewoon vertrekken. Als we terugkomen is het tijd om te gaan leren snowboarden. We zullen eens kijken hoe we het er vanaf gaan brengen. Overigens de reden dat ik niet meer zo heel veel schrijf, althans niet wekelijks, is dat ik ondertussen ook met m'n tweede boek bezig ben, vandaar. De groetjes Marina