X-country ervaring

Zomaar een donderdagochtend 19 Januari 2012.

Dit is even een verhaal waard, omdat ik zo verschrikkelijk gelachen heb. Zal het proberen te beschrijven zodat een ieder zich er een voorstelling bij kan maken.

Woensdag hebben Yvonne, een vriendin, en ik besloten om toch de stoute schoenen een keer aan te trekken en te gaan x-countryskieen. Bij de koffiemorgen op woensdag hoorde we dat het een erg goede workout was en dat je billen er enorm door gelift worden. Nou als dat het resultaat zou zijn, daar wilde ik onze x-countryspullen waar ik 4 jaar al niet naar om had gekeken, wel eens voor uit de hoek van de garage pakken. De avond ervoor heb ik maar eens naar de schoenen gekeken en het systeem waar ze ingeklikt moesten worden. Het leek me wel handig om dit van tevoren te bezien en niet op een loipe waar allerlei mensen je voorbij kwamen laufen.
Donderdagochtend. Na een telefoontje van Yvonne waarbij ze nog vroeg of we onze helmen mee moesten nemen hebben we de spullen in de auto gelegd en zijn vertrokken vol goede moed. Gelukkig hadden we de plek al snel gevonden waar we konden opstappen. Door een klein paadje hadden we de loipe zo gevonden. We concludeerden dat de skies en stokken wel echt een stuk langer waren dan normaal, maar bleu als we zijn gingen we hiermee gewoon aan de slag. Het aantrekken van de skies was al best een uitdaging. Les 1 hadden we al snel ontdekt. Probeer namelijk nooit je skies aan te trekken in een spoor. Als je namelijk niet oplet dan glijdt je ski namelijk een heel eind naar beneden (als je op een heuvel staat) en moet je er op 1 ski achter aan. Werkelijk waar, ik dacht dat ik ter plekke het in m’n broek zou doen. De droge manier waarop Yvonne mij haar les 1 mee deelde. Hierdoor besloten we maar de route te nemen die een van haar skies al een stukje had afgelegd, zodat we niet meer omhoog zouden moeten lopen, of glijden. Goed na 3 meter naar beneden, lag ik al met m’n skies gekruist over elkaar heen met m’n hoofd in de sneeuw. Yvonne die inmiddels zich van twee skies had voorzien wilde uit het spoor stappen en belandde in de berm, lees: diepe sneeuw met op nog geen halve meter een dikke boom. Nee, we begonnen lekker hoor. Zelf probeerde ik er de moed in te houden door te zeggen hoe mooi het wel niet was daar en wat een prachtig weer. Zon, blauwe lucht, maar man ik had het stervens koud. De tranen op m’n wangen van het lachen vroren ter plekke vast.

Goed, we zaten inmiddels in een spoor en kregen al snel de smaak te pakken, althans het ging goed want we vielen namelijk niet meer. Onderweg zagen we dat er andere dames van Zima ook bezig waren en angstvallig hoopte we dat we ze niet tegenkwamen. Een dame in het speciaal. Ze is groot, sterk, heeft enorme armen en benen, kan erg goed skiën en langlaufen en geeft altijd advies, ook als je er niet om vraagt. De eerste ronde hadden we grotendeels afgelegd en zowaar het ging lekker, heuveltje op, heuveltje af, niet proberen te remmen, maar ‘even uit het spoor stappen’ was nog een brug te ver.
Onwetend als we zijn, zagen we een enorme berg voor ons opdoemen. Onze filosofie, tja als je naar beneden gaat, zul je ook wel weer omhoog moeten. Dus Nederlands (stoer) zoals we zijn, namen we deze als downhill skislope aangeduide, rode piste gewoon omhoog in de visgraat. Goede workout dat dan weer wel en 15 minuten later zagen we weer een spoor wat redelijk vlak was.
Wie had ons ook alweer verteld dat Spartak zo heuvelig was en bij het Santa Hotel alles zo lekker vlak? Nou ja, eenmaal weer in het spoor de slag weer aardig te pakken gekregen tot op eens het spoor wel heel erg naar beneden leidde.
Niet uit het spoor stappen en vooral niet proberen te remmen of te sturen zei ik nog tegen Yvonne, dus liet ik me met ware doodsverachting naar beneden glijden en hopende dat mijn skies het spoor braaf zouden volgen. Toen ik eindelijk te stilstand was gekomen met een hartslag van boven de 180 keek ik om en zag ik Yvonne aan komen glijden, maar dan op haar billen. Het zag er heel lenig uit en als je niet beter wist zou je denken dat ze het voor de lol deed. Haar reactie: “ben maar gaan zitten want ik wist niet hoe af te remmen.” Werkelijk waar, het was briljant. Tijd voor ronde twee. We kende inmiddels de loipe dus hadden we het vertrouwen dat het met ronde twee wel een stuk makkelijker zou zijn. ‘t Ging best aardig en we kregen steeds meer gevoel voor skies, stokken en sneeuw. Totdat daar uit het niets iemand opdook. Het was de beer uit Zima. Er was geen ontsnappen meer aan. Niemand om ons te redden alleen een paar bomen die doodstil bleven staan om zo min mogelijk haar aandacht te trekken. Alleen wij, het spoor, de sneeuw en de beer waren daar. Onze uitrusting werd uitgebreid gecontroleerd en afgekeurd. Als twee eekhoorntjes lachten we het een beetje weg, dat het de eerste keer was en we het gingen proberen. Ze leek niet onder de indruk en ging door met haar verhaal. Strategie: “if you can’t beat it, join it”, dus vroegen we de dame in kwestie het ons voor te doen. Nou dat was een welkome verrassing voor haar en dat liet ze zich geen tweede keer zeggen. We moesten haar volgen en achter mij hoorde ik zacht gemompel in de trant van: “we moeten het maar gewoon over ons heen laten komen”. Ik stemde hiermee in en probeerde goed mijn best te doen zodat ik niet verslonden zou worden onder haar instructies. Vervolgens verlegde ze haar aandacht naar Yvonne, die tientallen meters later zelfs zonder stokken het moest proberen.
De beer had inmiddels het vertrouwen dat het misschien wel goed zou komen met ons en dirigeerde ons terug naar de andere kant want hier moesten we het maar blijven proberen. Zij ging er als een haas vandoor, bergopwaarts. Wow, wat een power, je zou er bijna bang van worden. Moe geworden van alle inspanningen stonden Yvonne en ik op elk kruispunt te overleggen welke kant we op moesten dus volgende keer nemen we een GPS mee. De weg naar de auto werd in stilte afgelegd. Onszelf afvragend of dit hetgeen was wat we leuk vonden. Een goede workout, training voor billen en bovenarmen, de ‘gezonde’ buitenlucht en de mooie omgeving, dat is hetgeen waar je het voor zou moeten doen.
De douche bij thuiskomst was zalig en de lachbui die ik daar kreeg ook. De tranen stroomden me over de wangen en nadat ik Yvonne nog even had gebeld om na te praten, kwamen we tot de conclusie dat we volgende week toch nog een keer gaan.

Home sweet home

Gelukkig Nieuw Jaar voor degene die ik het nog niet heb gewenst. We zijn weer thuis van 3,5 week Nederland, wat gelijk heeft gestaan aan 3,5 week regen, grijze luchten en kou. Er zijn ook gelukkig positieve dingen te melden als dat het heerlijk was om weer onze familie, vrienden en bekenden te zien. De eerste week stond in het teken van de operatie van Charlotte. Het was erg spannend omdat het onder plaatselijke verdoving was en de operatie vond plaats aan haar mond. Charlotte die normaal altijd best een twijfelkont is wist in een keer iets heel zeker. Dat ze de operatie NIET zou ondergaan, en dat ongeveer 10 minuten voordat we werden opgeroepen. We hebben er gelukkig erg om moeten lachen (hoezo spanning eruit lachen) en daarna waren we aan de beurt. Mmmm, we....., was het maar we...... Ik zou zo graag in Charlotte haar plaats zijn gegaan zodat zij dit niet mee hoefde te maken. Achteraf is het erg meegevallen gelukkig. Een aantal hechtingen, drie dagen een 'botox' lip en een prachtige lach (maar die had ze al). Heerlijk bij opa en oma gelogeerd en verwend. Van het ontbijt over naar de koffie, lunch, shoppen en daarna alweer borrelen en avond eten. Goh, ik kan me vervelender dingen bedenken. Dagje in Noord Holland doorgebracht. Stukje cultuur met de kinderen gedaan. De afsluitdijk bezocht, op de afsluitdijk gelunched en in gesprek geraakt met iemand die er heel veel vanaf wist. De kinderen weten nu wie het heeft bedacht, waarom dit er is gekomen, dat er ook zeehonden in het IJsselmeer zwemmen en dat dit in 2012 de afsluitdijk 80 jaar bestaat. Heel erg interessant en de rest van de dag genoten van heel fijn gezelschap. Zeker voor herhaling vatbaar. Maakte me een beetje jaloers om weer lekker gesettled te zijn in Nederland, maar die tijd komt ook wel weer voor ons.

Gelukkig heeft Frank het net gehaald om voor kerst thuis te komen. Zat gezellig bij een vriendinnetje op de koffie en daar kwam het eerste smsje van Frank. Sneeuwstorm, waarschijnlijk vliegen ze niet......Nou ja, kans zit er natuurlijk in dat dat zou gebeuren. Frank heeft op de laatste vlucht gezeten en daarna is het vliegveld 3 dgn gesloten geweest. Zelf heb ik nog een dag met mijn lieve broer doorgebracht. Persoonlijk heb ik hier ongelofelijk van genoten omdat je allebei 'volwassen' bent geworden en op een compleet ander niveau met elkaar praat. We hebben Groningen herontdekt en dat bracht erg grappige momenten met zich mee. Lekker gelunched, gewandeld, gefietst en weer de kroeg in. Super leuk en voor herhaling vatbaar elk half jaar. We willen hier een traditie van gaan maken en we zijn goed op weg. Frank doet dit ook met zijn zus en zij genieten hier ook altijd enorm van. Heerlijk toch als je kunt zeggen dat je het gewoon fijn vindt om tijd met je broer of zus door te brengen. Voel me hierdoor een rijk mens. Afijn, heerlijke kerstdagen gehad en Oud en Nieuw bij onze lieve vrienden in Amersfoort doorgebracht. 's Nachts op straat gedanst met de buren met op bezoek de Koerdische familie. Een bijzonder tafereel, belly dancen en van dat 'gejodel' door de vrouwen en dat met oud en nieuw. Eerste week Januari in Heemstede doorgebracht en ook hier vrienden en familie bezocht. Met de kinderen bij Jampie geweest die in hun tuin in Aerdenhout/Vogelenzang een hele groep damherten hebben rondlopen. Dit was erg bijzonder om te zien en we waren zeer onder de indruk. In Heemstede een vriendinnetje bezocht die ik ongeveer 22 jaar niet heb gezien. Zeer bijzonder en erg gezellig moet ik zeggen, alsof de tijd heeft stil gestaan. De laatste dagen stonden in het teken van inpakken, laatste boodschappen doen en opladen voor de terugreis. De reis was okay. De eerste vlucht was tot Moskou waar we moesten overnachten. Beetje zwemmen, relaxen en wachten. Het tweede gedeelte was een drama. Hebben geen oog dichtgedaan vanwege de mensen om ons heen. Lawaai, irritatie, geen slaap en daar wordt Marina niet geheel vrolijk van. Kwam compleet gesloopt aan in Yuzhno en heb als een zombie rondgelopen. Aangekomen bij ons huis konden we het slot niet open krijgen want het was bevroren. Bij de buren maar even de warmte opgezocht totdat Frank het voor elkaar heeft gekregen om binnen te komen. Was nog nooit zo blij dat de avond in zicht kwam en dat we eindelijk naar bed konden. Duncan lag om 5 uur al te slapen, Charlotte en ik rond kwart over 6 en Frank heeft het tot 8 uur volgehouden. Wat is het toch weer fijn om in je eigen bed te liggen. Om twee uur 's nachts met de hele familie lekker wat gegeten en thee gedronken en vanmorgen redelijk uitgeslapen opgestaan. Gelukkig is het energieniveau weer op peil, dus tijd om de auto uit te graven. Wat ben ik blij met mijn russische autootje. Paar kuub sneeuw geschept, accu aangesloten, starten en lopen. Heb hem maar even in de zon gezet, zodat de overige paar kuub in de motorkap, op de auto en op de ramen ook kan smelten. Duncan is alweer bij een vriendje spelen, maar Charlotte is een beetje uit haar doen. Babbel de hamster is overleden, vriendinnetje vertrokken, wel nieuwe hamster maar dat is wennen. Ze is gewoon verdrietig om alles. Gaan zo maar even lekker een cake bakken met z'n tweetjes, even de zinnen verzetten. Er is zoveel sneeuw gevallen en dat is nog maar het begin van de winter. In ieder geval is het weer beter dan in Nederland. Hier stralend blauwe lucht, windstil en een heerlijke vrieskou. Het is even wennen, maar zelfs -22 voelt beter dan de regen in Nederland. Nu nog even de swing vinden voor het snowboarden deze week en de verjaardag van Charlotte voorbereiden. Kus en tot snel.