Maandag 25 februari 2008,
Na een week zal ik weer even een update geven van ons leventje hier in ZIMA op Sakhalin. Een heerlijke week achter de rug met als uitschieter op woensdagochtend heerlijk skieen met een aantal vrouwen van het camp. Zalig door de week met mooi weer op de piste heerlijk een aantal afdalingen maken. Dat maakt het leven hier wel aangenaam moet ik zeggen. Het is een heel bijzonder gevoel als je boven op de berg staat en je ziet een vliegtuig opstijgen in de zon, de smog boven de stad en jij daar in de zon bij -15 c op de skies, dat is echt genieten. Prachtig uitzicht en hongerig naar nog een heleboel zaken die te ontdekken zijn.
Vrijdag was mijn broer jarig en dan zijn toch je gedachten bij NL. Donderdag zijn mijn ouders daar geweest en dan heb je even een gevoel dat je graag thuis wilt zijn. Niet dat toen we in NL woonden bij elkaar de deur plat liepen, maar toch. Overigens hebben we nu meer contact dan toen we in NL woonden, wat ik overigens heel erg leuk vind. Zondag zijn we de hele dag thuis geweest vanwege de harde wind en de enorm koude temperatuur. We zouden gaan sleeen met de kinderen, maar verder dan het pleintje ben ik niet gekomen met Duncan. De windchill was extreem, dus gingen we rechtsomkeerd naar huis. Maandag, vandaag, was een public holiday, Frank was vrij dus we hadden een extra weekend dag erbij. Erg gezellig. Frank ging in de ochtend even skieen, 's middags zijn we met de kinderen, ook nog een ander gezin, lekker gaan lunchen bij een russische tent hier in de buurt van ZIMA. Tot mijn grote verbazing was het er prima. Een beetje Oostenrijkse stube waar we heerlijke chickenwings hebben gegeten. Echt voor herhaling vatbaar. Helaas deed onze auto het niet, dus Frank in de weer om de accu weer op te laden en alles aan de praat te krijgen. Gelukkig hebben we onze startkabels ook uit NL meegenomen. Toen alles weer gereed was werden we gebeld door een pleingenoot of we zin hadden in een winterbbq. Nou dat was natuurlijk niet aan dovenmansoren gezegt. Om 16.30 uur zijn we naar buiten gegaan en hebben we met ongeveer 15 personen heerlijk gebbq. Allemaal mensen van ons pleintje en het was zo gezellig. Daar sta je met -15 C in je skibroek, handschoenen en je muts buiten te bbq. De biertjes en de champagne staan in de sneeuw om te koelen, op een tafel in de garage staan allemaal door iedereen meegebrachte etenswaren en je staat buiten lekker te borrelen. De kinderen spelen lekker in de sneeuw en komen af en toe een worstje halen. Duncan heeft in een rugzak lekker geslapen en om 19.00 uur ging hij lekker naar bed. Dan besef je toch wel dat dit echt genieten is. Morgen moeten alle mannen en vrouwen weer werken. Dan is het weekend voorbij en Charlotte gaat Donderdag weer naar school. Leuk om zo weer wat mensen te leren kennen. Tot de volgende keer. Zal nog even een foto uploaden.
Gr. Marina
maandag 25 februari 2008
zondag 17 februari 2008
De vierde week!
Maandag, 18 februari 2008
Vandaag gaan we de vierde week pas in. Het voelt alsof we hier al een half jaar wonen. Ik weet eigenlijk niet of dat een goed teken is of niet, maar goed het is zo….. Gisteren zat ik de agenda even door te bladeren en telde dat we vandaag de vierde week ingaan. Eind deze week komt de zeecontainer aan in de haven van Korsakov. Nu maar hopen dat het inklaren van de vracht heel snel gaat en het zou binnen 10 dagen voor de deur kunnen staan. Ik houd toch rekening met 3 weken en alles wat eerder is, is mooi meegenomen. Het zou echt fijn zijn als we onze spullen hier hadden. Dan kunnen we het huis in orde maken en zo inrichten als we willen. Opruimen en gezellig maken. Nu denk je toch steeds, oh dat gaat het huis uit en dat gaan we ergens anders neerzetten, dus je kunt nog niet echt gaan inrichten. Inmiddels is er de afgelopen paar dagen redelijk wat sneeuw gevallen, ongeveer een meter in twee dagen. Iedereen is dan ook in de weer met sneeuwschuivers en de bulldozers rijden weer af en aan.
Elke dag ben je erg fysiek bezig merk ik, vooral ten opzichte van in NL. Ik loop met de kinderen 4x per dag naar school, berg af, berg op, met kinderwagen of slee (of 2 sleeën). Sneeuwschuiven om een pad te blijven houden voor de kinderwagen. De oprit sneeuwvrij maken voor als de auto komt (hopelijk deze week). Je merkt al dat ik de tijdsspanne steeds meer oprek. Eerst was het vanavond of morgen, inmiddels denk ik al in weken. We leren steeds meer geduld te krijgen. Wat ook erg goed is voor mij hier is het leren niet direct te reageren. Je woont in een heel klein dorp dus je moet je constant bewust zijn wat je zegt. Goed, dat is dus echt iets voor mij om veel van te leren (en waarschijnlijk wel eens de neus te stoten).
’s Avonds kijken Frank en ik meestal via BVN naar Nova en studiosport om tegen een beetje up-to-date te blijven van wat er in NL gebeurt. Zelfs Paul de Leeuw en Boer zoekt vrouw kun je hier kijken als je wilt, maar dat laatste is volgens mij afgelopen toch?
Qua eten gaat het goed. ’s Avonds eet ik met de kinderen alleen. Frank eet tussen de middag op het werk en snuikt (weerts voor snaaien) ’s avonds wat bij elkaar of neemt wat restjes van ons. Je zult het niet geloven, maar ook qua eetervaring voor de kinderen is ook dit uniek. Ze smullen hier van een velletje zeewier, echt Japans, maar goed te verkrijgen. Charlotte vindt het heerlijk om dit mee naar school te nemen als snack. We drinken enorm veel verschillende sappen en water. Natuurlijk heb ik al diverse bakrecepten verzameld, maar “helaas” zijn de bakspullen nog niet gearriveerd dus kan ik er nog niets mee.
Vanavond komt Miss Paynter op bezoek, de juf van Charlotte. Ben benieuwd wat ze te vertellen heeft en hoe ze vindt dat Charlotte het doet op school en zich in de klas beweegt. Ik merk dat ze steeds makkelijker mij loslaat en meer vertrouwen krijgt. Het is natuurlijk ook niet niks voor zo’n meiske. Nieuw huis, nieuw land, nieuwe taal, nieuwe oppas, nieuwe school, nieuwe vriendinnen, alles nieuw en je moet het maar even doen in je eentje als je moeder, vader en broertje er niet zijn. Nou wat dat aangaat, 10 dikke duimen voor Charlotte.
Morgenavond wordt ik geïntroduceerd bij het Dutch Commitee. Ze houden zich bezig met de typisch Nederlandse feesten en aangelegenheden als Koninginnedag en 5 mei etc. In NL had ik al geroepen dat ik alsjeblieft ergens bij wilde om te organiseren omdat ik dacht dat ik gek zou worden als ik niets te doen had. Nu kom ik er achter dat ik eigenlijk al superdruk ben en ik helemaal niet zit te wachten op extra activiteiten. Geloof het of niet, maar de dagen vliegen om en de tijd glipt door je handen. Natuurlijk zijn we ook nog steeds aan het oefenen voor Zaterdag 1 maart, de Lip Sinq show of op zijn NL de playbackshow. Het krijgt steeds meer vorm en zelfs de kleding hebben we bijna in orde. Morgenochtend weer oefenen, dus dat wordt weer lachen. Vanmorgen koffiemorgen gehad met de moeders van de kinderen van Charlotte haar klas. Speciaal voor mij georganiseerd omdat wij nieuw zijn. Nou ik had een déjà vu. Toen ik in NL een weblog van een expat van Sakhalin had gelezen en foto’s had bekeken zag ik de koffiemorgens op de weblog. Ik kreeg daar een beetje apart gevoel van. Alle dames op sokken, veel verschillende nationaliteiten en achtergronden. Ik dacht dit ga ik straks ook meemaken en dat staat dan mijlenver van je leventje in NL waar je op je hoge hakken ’s ochtends je kind in volle stress naar school brengt en vervolgens loopt te rennen om te trein op tijd te halen voor je werk.
Wel, vanmorgen kwam ik binnen bij de gastvrouw en ik kreeg in een keer weer dat beeld van die weblog op mijn netvlies en moest enorm lachen in mezelf dat ik een paar maanden later, met overigens hele leuke moeders, op mijn sokken, daar koffie stond te drinken met heerlijk zelfgebakken cake en koekjes. En ik genoot van het relaxte sfeertje, de ditjes en datjes, het schitterende weer en het doornemen van de rest van de week van de schoolactiviteiten. In een keer realiseerde ik me dat ik onderdeel was van dit leven op Sakhalin, op het Zima camp. Heel apart, heel anders, maar erg leuk. Zelfs Duncan is al zo gewend dat hij tussen de middag op de slee in slaap viel, toen we Charlotte gingen ophalen voor de lunch.
De laptop waar ik de weblog op bijwerk laat ik trouwens gewoon op NL tijd staan, want 100 x per dag zijn de gedachten toch ook bij thuis. Nou we gaan weer eens even afsluiten anders wordt het wel een heel lang verhaal. Groeten en tot mails allemaal. Marina
Vandaag gaan we de vierde week pas in. Het voelt alsof we hier al een half jaar wonen. Ik weet eigenlijk niet of dat een goed teken is of niet, maar goed het is zo….. Gisteren zat ik de agenda even door te bladeren en telde dat we vandaag de vierde week ingaan. Eind deze week komt de zeecontainer aan in de haven van Korsakov. Nu maar hopen dat het inklaren van de vracht heel snel gaat en het zou binnen 10 dagen voor de deur kunnen staan. Ik houd toch rekening met 3 weken en alles wat eerder is, is mooi meegenomen. Het zou echt fijn zijn als we onze spullen hier hadden. Dan kunnen we het huis in orde maken en zo inrichten als we willen. Opruimen en gezellig maken. Nu denk je toch steeds, oh dat gaat het huis uit en dat gaan we ergens anders neerzetten, dus je kunt nog niet echt gaan inrichten. Inmiddels is er de afgelopen paar dagen redelijk wat sneeuw gevallen, ongeveer een meter in twee dagen. Iedereen is dan ook in de weer met sneeuwschuivers en de bulldozers rijden weer af en aan.
Elke dag ben je erg fysiek bezig merk ik, vooral ten opzichte van in NL. Ik loop met de kinderen 4x per dag naar school, berg af, berg op, met kinderwagen of slee (of 2 sleeën). Sneeuwschuiven om een pad te blijven houden voor de kinderwagen. De oprit sneeuwvrij maken voor als de auto komt (hopelijk deze week). Je merkt al dat ik de tijdsspanne steeds meer oprek. Eerst was het vanavond of morgen, inmiddels denk ik al in weken. We leren steeds meer geduld te krijgen. Wat ook erg goed is voor mij hier is het leren niet direct te reageren. Je woont in een heel klein dorp dus je moet je constant bewust zijn wat je zegt. Goed, dat is dus echt iets voor mij om veel van te leren (en waarschijnlijk wel eens de neus te stoten).
’s Avonds kijken Frank en ik meestal via BVN naar Nova en studiosport om tegen een beetje up-to-date te blijven van wat er in NL gebeurt. Zelfs Paul de Leeuw en Boer zoekt vrouw kun je hier kijken als je wilt, maar dat laatste is volgens mij afgelopen toch?
Qua eten gaat het goed. ’s Avonds eet ik met de kinderen alleen. Frank eet tussen de middag op het werk en snuikt (weerts voor snaaien) ’s avonds wat bij elkaar of neemt wat restjes van ons. Je zult het niet geloven, maar ook qua eetervaring voor de kinderen is ook dit uniek. Ze smullen hier van een velletje zeewier, echt Japans, maar goed te verkrijgen. Charlotte vindt het heerlijk om dit mee naar school te nemen als snack. We drinken enorm veel verschillende sappen en water. Natuurlijk heb ik al diverse bakrecepten verzameld, maar “helaas” zijn de bakspullen nog niet gearriveerd dus kan ik er nog niets mee.
Vanavond komt Miss Paynter op bezoek, de juf van Charlotte. Ben benieuwd wat ze te vertellen heeft en hoe ze vindt dat Charlotte het doet op school en zich in de klas beweegt. Ik merk dat ze steeds makkelijker mij loslaat en meer vertrouwen krijgt. Het is natuurlijk ook niet niks voor zo’n meiske. Nieuw huis, nieuw land, nieuwe taal, nieuwe oppas, nieuwe school, nieuwe vriendinnen, alles nieuw en je moet het maar even doen in je eentje als je moeder, vader en broertje er niet zijn. Nou wat dat aangaat, 10 dikke duimen voor Charlotte.
Morgenavond wordt ik geïntroduceerd bij het Dutch Commitee. Ze houden zich bezig met de typisch Nederlandse feesten en aangelegenheden als Koninginnedag en 5 mei etc. In NL had ik al geroepen dat ik alsjeblieft ergens bij wilde om te organiseren omdat ik dacht dat ik gek zou worden als ik niets te doen had. Nu kom ik er achter dat ik eigenlijk al superdruk ben en ik helemaal niet zit te wachten op extra activiteiten. Geloof het of niet, maar de dagen vliegen om en de tijd glipt door je handen. Natuurlijk zijn we ook nog steeds aan het oefenen voor Zaterdag 1 maart, de Lip Sinq show of op zijn NL de playbackshow. Het krijgt steeds meer vorm en zelfs de kleding hebben we bijna in orde. Morgenochtend weer oefenen, dus dat wordt weer lachen. Vanmorgen koffiemorgen gehad met de moeders van de kinderen van Charlotte haar klas. Speciaal voor mij georganiseerd omdat wij nieuw zijn. Nou ik had een déjà vu. Toen ik in NL een weblog van een expat van Sakhalin had gelezen en foto’s had bekeken zag ik de koffiemorgens op de weblog. Ik kreeg daar een beetje apart gevoel van. Alle dames op sokken, veel verschillende nationaliteiten en achtergronden. Ik dacht dit ga ik straks ook meemaken en dat staat dan mijlenver van je leventje in NL waar je op je hoge hakken ’s ochtends je kind in volle stress naar school brengt en vervolgens loopt te rennen om te trein op tijd te halen voor je werk.
Wel, vanmorgen kwam ik binnen bij de gastvrouw en ik kreeg in een keer weer dat beeld van die weblog op mijn netvlies en moest enorm lachen in mezelf dat ik een paar maanden later, met overigens hele leuke moeders, op mijn sokken, daar koffie stond te drinken met heerlijk zelfgebakken cake en koekjes. En ik genoot van het relaxte sfeertje, de ditjes en datjes, het schitterende weer en het doornemen van de rest van de week van de schoolactiviteiten. In een keer realiseerde ik me dat ik onderdeel was van dit leven op Sakhalin, op het Zima camp. Heel apart, heel anders, maar erg leuk. Zelfs Duncan is al zo gewend dat hij tussen de middag op de slee in slaap viel, toen we Charlotte gingen ophalen voor de lunch.
De laptop waar ik de weblog op bijwerk laat ik trouwens gewoon op NL tijd staan, want 100 x per dag zijn de gedachten toch ook bij thuis. Nou we gaan weer eens even afsluiten anders wordt het wel een heel lang verhaal. Groeten en tot mails allemaal. Marina
woensdag 13 februari 2008
Charlotte beklimt de grote sneeuwberg
Hieronder is Duncan tijdens assembly van Charlotte met zijn ondeugende koppie.
maandag 11 februari 2008
Weekend
Heerlijk genieten. Helaas niet uitgeslapen maar goed, dat is bekend voor de aankomende jaren met de kinderen nog klein. De rest van afgelopen week is prima verlopen. Dinsdagochtend voor het eerst naar de fitness geweest. Wat een spierpijn zeg, blijkbaar is het wel nodig. Woensdagavond is gelukkig de luchtpost aangekomen. Heerlijk leek wel een beetje pakjesavond. Natuurlijk heerlijk dat ons eigen senseo-apparaat erin zat. Gelukkig had ik ook een aantal pakken pads erin gestopt. Voor de kinderen zaten er lekkere dingen in en voor Frank gelukkig weer een pak drop. De hele avond hebben we lopen snaaien. De volgende keer als we zo iets zouden doen zou ik toch ook weer op een andere manier de luchtpost volstoppen. Veel minder kleding e.d. want daar hebben we toch genoeg van bij ons. Donderdagochtend kwam Anja weer dus nadat ik Charlotte naar school had gebracht weer naar de gym. Daarna met een hele gezellige dame van het camp boodschappen gedaan. Vrijdagochtend stond Charlotte op met heel veel vlinders in haar buik. Vandaag had ze haar assembly op school. Het ging over het Chinese nieuwe jaar en Charlotte was Rooster, Haan. Ze moest dit met een loud en clearly voice benoemen. Nou het is heel goed gegaan en de juf en wij zijn echt supertrots dat ze het überhaupt heeft gedurfd en heeft meegedaan. Vrijdagavond had ik met een aantal moeders met kinderen afgesproken om naar de Hub te gaan. De mannen zouden later komen. Het was erg gezellig, lekker biertje gedronken. Vandaag staat Frank zijn wekelijkse boodschappenuitje weer op het programma. Met de kindjes gaan we straks schaatsen, dus we doen het heerlijk rustig aan. Vanavond weer een dinertje ergens dus we komen de tijd wel door. Steeds meer mensen die ik spreek hadden hetzelfde idee als ik voordat ik hier aankwam. “Hoe kom je in hemelsnaam de tijd door als je niet kan werken”. Ik moet zeggen tot nu toe heb ik me geen moment verveeld en er is zoveel te doen dat je elk uur van de dag wel met een activiteit, clubje, groep mensen kan aansluiten.
Iedereen heeft zijn voorraad foto’s meegenomen om eindelijk eens in te plakken, net zoals ik, maar niemand heeft de foto’s nog ingeplakt. Zal ook eens even wat vertellen over de beveiliging. Als je het camp op wilt heb je een toegangspas nodig en ga je door een slagboom. Om het camp staat een groot hek waarlangs de beveiligingsmensen patrouilleren. Toen ik het voor het eerst zag dacht ik wat is dat voor een verdacht persoon die daar langs het hek loopt. Maar dat zijn volledig in het zwart geklede beveiligers. Als je met de bus weggaat of terug komt een dergelijk beveiliger de bus in om te checken of iedereen wel een pas heeft. Soms kunnen ze een beetje lachen, maar meestal kijken ze met een stalen gezicht dwars door je heen.
Zondagochtend ben ik gaan skiën, wat echt heerlijk was. Het was de grote berg, want we hebben er hier twee. Helaas deed de stoeltjeslift het nog niet, dus ga je met een hele lange sleeplift tussen de bossen door naar boven. We waren om 9.00 uur op de piste dus het was wel erg koud nog, maar goed wakker was je wel in een keer. Frank had lekker met de kinderen ontbeten en ’s middags zijn we naar de ijsglijbaan gegaan, die op het camp ligt. De kinderen, papa’s en mama’s schuiven hier op schotels, dozen, skipakken en wat dan ook naar beneden. Het is een soort rodelbaantje en razend populair om hier na schooltijd even langs te gaan. Maandag mocht Charlotte thuis blijven van school want ik had een afspraak gemaakt bij de clinique voor de kids voor de nodige inentingen. Nou Charlotte heeft twee prikken gehad en Duncan een. De clinique stond op stelten en dacht dat er een aardbeving was toen Charlotte haar prikken kreeg, eigenlijk voordat ze haar prikken kreeg. Een enorm gegil kwam er uit dat kleine fragiel ding. Toen het klaar was zei ze dat ze eigenlijk niets had gevoeld. Nou ja, goed om de volgende maand haar hieraan te herinneren. Vanavond geskyped met het thuisfront en dat werkt goed. Vandaag heeft het eigenlijk voor het eerst echt gesneeuwd, dus alle dames hier komen weer in beweging om de voorraden weer aan te vullen. Ik word daar toch enigszins nerveus van, aangezien wij nog niet echt veel voorraad hebben. Nou ja, het zal allemaal wel meevallen. We zien het allemaal wel en als we echt tekort komen weet ik in ieder geval dat de rest nog genoeg heeft om te lenen. Morgen weer een ochtendmeeting met de dames voor het optreden, om 8.30 uur in de gym en ’s middags een afspraak met iemand die meegaat naar de stad om foto’s te laten maken voor de verblijfsvergunning. Al met al, never a dull moment till now.
Iedereen heeft zijn voorraad foto’s meegenomen om eindelijk eens in te plakken, net zoals ik, maar niemand heeft de foto’s nog ingeplakt. Zal ook eens even wat vertellen over de beveiliging. Als je het camp op wilt heb je een toegangspas nodig en ga je door een slagboom. Om het camp staat een groot hek waarlangs de beveiligingsmensen patrouilleren. Toen ik het voor het eerst zag dacht ik wat is dat voor een verdacht persoon die daar langs het hek loopt. Maar dat zijn volledig in het zwart geklede beveiligers. Als je met de bus weggaat of terug komt een dergelijk beveiliger de bus in om te checken of iedereen wel een pas heeft. Soms kunnen ze een beetje lachen, maar meestal kijken ze met een stalen gezicht dwars door je heen.
Zondagochtend ben ik gaan skiën, wat echt heerlijk was. Het was de grote berg, want we hebben er hier twee. Helaas deed de stoeltjeslift het nog niet, dus ga je met een hele lange sleeplift tussen de bossen door naar boven. We waren om 9.00 uur op de piste dus het was wel erg koud nog, maar goed wakker was je wel in een keer. Frank had lekker met de kinderen ontbeten en ’s middags zijn we naar de ijsglijbaan gegaan, die op het camp ligt. De kinderen, papa’s en mama’s schuiven hier op schotels, dozen, skipakken en wat dan ook naar beneden. Het is een soort rodelbaantje en razend populair om hier na schooltijd even langs te gaan. Maandag mocht Charlotte thuis blijven van school want ik had een afspraak gemaakt bij de clinique voor de kids voor de nodige inentingen. Nou Charlotte heeft twee prikken gehad en Duncan een. De clinique stond op stelten en dacht dat er een aardbeving was toen Charlotte haar prikken kreeg, eigenlijk voordat ze haar prikken kreeg. Een enorm gegil kwam er uit dat kleine fragiel ding. Toen het klaar was zei ze dat ze eigenlijk niets had gevoeld. Nou ja, goed om de volgende maand haar hieraan te herinneren. Vanavond geskyped met het thuisfront en dat werkt goed. Vandaag heeft het eigenlijk voor het eerst echt gesneeuwd, dus alle dames hier komen weer in beweging om de voorraden weer aan te vullen. Ik word daar toch enigszins nerveus van, aangezien wij nog niet echt veel voorraad hebben. Nou ja, het zal allemaal wel meevallen. We zien het allemaal wel en als we echt tekort komen weet ik in ieder geval dat de rest nog genoeg heeft om te lenen. Morgen weer een ochtendmeeting met de dames voor het optreden, om 8.30 uur in de gym en ’s middags een afspraak met iemand die meegaat naar de stad om foto’s te laten maken voor de verblijfsvergunning. Al met al, never a dull moment till now.
dinsdag 5 februari 2008
Een film
Net als in de film
Nou ik moet weer even een van mijn ervaringen met jullie delen.
Zaterdagmiddag bij de buren uitgenodigd wat overigens erg gezellig was. Zij is Russisch maar heeft lange tijd in Duitsland gewoond en is getrouwd met een Nederlander. Ze spreekt dus ook Russisch, Duits en Nederlands, wat erg handig is als je eens met je handen in je haar zit. We werden verwelkomt door hun op een traditionele Russische manier met brood met kaviaar en natuurlijk iets lekkers erbij te drinken. Nou allemaal erg gezellig, we hebben er heerlijk gegeten en ze bood aan om maandag met mij internet te gaan regelen, een mobiele telefoon te kopen en naar de `bulkstore` te gaan.
Ik was helemaal blij. Had Anja gevraagd om extra op te passen want het was niet aan te raden om Duncan mee te nemen. Nou dat klopte ook wel……
Internet ging vrij snel, althans het aanvragen. Moet nog kijken of het werkt maar ook dit is bijzonder. Je moet elke maand naar een kantoortje om geld te storten om je internet in de lucht te houden. Vervolgens naar de telefoonwinkel. Ik dacht even een ander simkaart te kopen, maar natuurlijk paste deze niet in mijn NL telefoon, dus moest ik ook direct een Russische mobile phone kopen. Een mooie roze, de goedkoopste die er is, want ik heb hem echt alleen voor geval van nood. Nu ben ik er al wel achter dat dit op dit eiland al snel nood is.
Anyway, we vervolgden onze rit naar de `bulkstore`, waar ik nog steeds naïef als ik nog steeds ben, het idee had dat we naar een uit de kluiten gewassen Sligro, Macro of Hanos gingen. Niets was minder waar. We reden, gelukkig heeft mijn buuf echt een hele grote 4/wheeldrive, een terrein op. Ik dacht dat het een soort bouwterrein was, met gaten, vieze stinkende fabriekjes, kranen en bulldozers. Hierachter was de bulkstore zei ze. We kwamen bij een aantal loodsen met kleine loketjes en een aantal laadstations met vervallen houten deurtjes waar je nauwelijks doorheen kon. Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was net alsof ik in een film was beland uit de jaren ´40. Zelfs de mensen die er rondliepen zagen er zo uit. Zwerfhonden all over the place. Nou ik ben niet snel onder de indruk, maar hier kon ik echt niet uit. We gingen zo´n houten deurtje door en binnenin troffen we een ruimte aan met producten en een loket. Steenkoud overal en mensen stonden daar zonder handschoenen en jassen. Aan het loket kon je je bestelling doorgeven (natuurlijk alleen in het Russisch) en vervolgens haalden ze uit de loods de producten die je nodig had en zetten ze buiten neer. Nadat mijn buuf haar bestelling had gedaan was ik aan de beurt, maar door mijn verbazing ben ik niet verder gekomen met de bestelling dan toiletpapier en een tray met sap. Ik dacht, ik wil hier zo snel mogelijk weg. Aan de overkant was nog een vervallen deur met kinderspullen waar ik nog even een kijkje heb genomen en daar Japanse of Koreaanse luiers voor Duncan heb gekocht. Ongelofelijk gewoon dat je zo verbaasd kan zijn van hoe mensen hier leven en boodschappen doen. Echt geloof me, ik ga echt gewoon liever naar, hoe klein en beperkt ook, een supermarktje. Je betaalt alleen wel wat meer, maar goed, weer een nieuwe ervaring.
Frank kwam ’s avonds thuis en het eerste wat hij zei: Ik heb een ervaring opgedaan, alsof ik in een oorlogsfilm was beland. Nou dat is toevallig, ik ook, zei ik nog. Frank had n.l. ’s ochtends een medische test moeten ondergaan voor zijn working permit. Hij had een kijkje in het ziekenhuis genomen van Yuzhno. Dit verklaart waarom mensen ook om het minste of geringste worden geëvacueerd. Volgens Frank was alles vies, patiënten stonden in rij in de hal voor een bordje eten, het stonk en het hele gebouw stond scheef. Er was een nieuw apparaat, betaald door Shell, het X-ray apparaat. Je komt hier waarschijnlijk zieker vandaan dan dat je er naar toe gaat, dus ten alle tijden moeten we voorkomen dat we daar terecht komen.
Moest dit even vertellen en zal de aankomende tijd nog wel meer van deze ervaringen meemaken. We zijn er wel achter, dat we enorm geluk hebben dat we dit überhaupt mee mogen maken en dat we dankbaar mogen zijn dat we in NL zijn geboren.
Nou ik moet weer even een van mijn ervaringen met jullie delen.
Zaterdagmiddag bij de buren uitgenodigd wat overigens erg gezellig was. Zij is Russisch maar heeft lange tijd in Duitsland gewoond en is getrouwd met een Nederlander. Ze spreekt dus ook Russisch, Duits en Nederlands, wat erg handig is als je eens met je handen in je haar zit. We werden verwelkomt door hun op een traditionele Russische manier met brood met kaviaar en natuurlijk iets lekkers erbij te drinken. Nou allemaal erg gezellig, we hebben er heerlijk gegeten en ze bood aan om maandag met mij internet te gaan regelen, een mobiele telefoon te kopen en naar de `bulkstore` te gaan.
Ik was helemaal blij. Had Anja gevraagd om extra op te passen want het was niet aan te raden om Duncan mee te nemen. Nou dat klopte ook wel……
Internet ging vrij snel, althans het aanvragen. Moet nog kijken of het werkt maar ook dit is bijzonder. Je moet elke maand naar een kantoortje om geld te storten om je internet in de lucht te houden. Vervolgens naar de telefoonwinkel. Ik dacht even een ander simkaart te kopen, maar natuurlijk paste deze niet in mijn NL telefoon, dus moest ik ook direct een Russische mobile phone kopen. Een mooie roze, de goedkoopste die er is, want ik heb hem echt alleen voor geval van nood. Nu ben ik er al wel achter dat dit op dit eiland al snel nood is.
Anyway, we vervolgden onze rit naar de `bulkstore`, waar ik nog steeds naïef als ik nog steeds ben, het idee had dat we naar een uit de kluiten gewassen Sligro, Macro of Hanos gingen. Niets was minder waar. We reden, gelukkig heeft mijn buuf echt een hele grote 4/wheeldrive, een terrein op. Ik dacht dat het een soort bouwterrein was, met gaten, vieze stinkende fabriekjes, kranen en bulldozers. Hierachter was de bulkstore zei ze. We kwamen bij een aantal loodsen met kleine loketjes en een aantal laadstations met vervallen houten deurtjes waar je nauwelijks doorheen kon. Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was net alsof ik in een film was beland uit de jaren ´40. Zelfs de mensen die er rondliepen zagen er zo uit. Zwerfhonden all over the place. Nou ik ben niet snel onder de indruk, maar hier kon ik echt niet uit. We gingen zo´n houten deurtje door en binnenin troffen we een ruimte aan met producten en een loket. Steenkoud overal en mensen stonden daar zonder handschoenen en jassen. Aan het loket kon je je bestelling doorgeven (natuurlijk alleen in het Russisch) en vervolgens haalden ze uit de loods de producten die je nodig had en zetten ze buiten neer. Nadat mijn buuf haar bestelling had gedaan was ik aan de beurt, maar door mijn verbazing ben ik niet verder gekomen met de bestelling dan toiletpapier en een tray met sap. Ik dacht, ik wil hier zo snel mogelijk weg. Aan de overkant was nog een vervallen deur met kinderspullen waar ik nog even een kijkje heb genomen en daar Japanse of Koreaanse luiers voor Duncan heb gekocht. Ongelofelijk gewoon dat je zo verbaasd kan zijn van hoe mensen hier leven en boodschappen doen. Echt geloof me, ik ga echt gewoon liever naar, hoe klein en beperkt ook, een supermarktje. Je betaalt alleen wel wat meer, maar goed, weer een nieuwe ervaring.
Frank kwam ’s avonds thuis en het eerste wat hij zei: Ik heb een ervaring opgedaan, alsof ik in een oorlogsfilm was beland. Nou dat is toevallig, ik ook, zei ik nog. Frank had n.l. ’s ochtends een medische test moeten ondergaan voor zijn working permit. Hij had een kijkje in het ziekenhuis genomen van Yuzhno. Dit verklaart waarom mensen ook om het minste of geringste worden geëvacueerd. Volgens Frank was alles vies, patiënten stonden in rij in de hal voor een bordje eten, het stonk en het hele gebouw stond scheef. Er was een nieuw apparaat, betaald door Shell, het X-ray apparaat. Je komt hier waarschijnlijk zieker vandaan dan dat je er naar toe gaat, dus ten alle tijden moeten we voorkomen dat we daar terecht komen.
Moest dit even vertellen en zal de aankomende tijd nog wel meer van deze ervaringen meemaken. We zijn er wel achter, dat we enorm geluk hebben dat we dit überhaupt mee mogen maken en dat we dankbaar mogen zijn dat we in NL zijn geboren.
zaterdag 2 februari 2008
Beetje gesetteled
Zaterdag, 2 Februari 2008
Zal weer eens even wat van ons laten horen. We zitten hier nu aanstaande maandag 2 weken en het is nog steeds prima. We genieten enorm van het weer. Het is zo droge lucht hier dat de kou op een andere manier aanvoelt. Het is wel koud hoor, vooral ’s ochtends. Van de week ging Frank naar zijn werk en toen was het om 7.30 uur ongeveer –33 C, nou dat is serieus koud hoor. Gelukkig wordt het snel aangenaam als de zon even schijnt en dan is het echt zalig buiten.We spelen met –18 C heerlijk buiten in de sneeuw en het voelt alsof je op wintersport bent. Je kleedt je erop, dus het is zalig.
Als het goed is komen aankomende week onze spullen van de luchtvracht aan. Wat zou ik blij zijn. Eindelijk wat eigen speelgoed voor de kinderen, want die zijn ook niet meer zoet te houden met alleen een ballon en een lege fles met rijstkorrels. Charlotte vindt steeds meer haar draai op school en durft steeds meer engelse woorden te zeggen. De eerste drempel is genomen, door bij een vriendinnetje te spelen die alleen engels en japans sprak. Duncan leeft zich helemaal uit bij alle peuteractiviteiten die er zijn. Hij vindt het geweldig om met andere kinderen te ravotten en voor mij heerlijk dat ik hem niet alleen bezig hoef te houden. Je zult het niet geloven, maar ik heb het gevoel dat ik hier echt een agenda nodig heb voor alle activiteiten en afspraken die ik heb. In de afgelopen twee weken heb ik dingen moeten verzetten en afzeggen omdat het niet paste qua planning en timing. Echt ongelofelijk dat je zo druk kunt zijn terwijl je geen baan hebt. Inmiddels hebben we een nanny gevonden. Anja heet ze en ze is russisch. Ze spreekt echt geen woord engels, maar op de een of andere manier heb ik het gevoel dat we elkaar begrijpen. Zij spreekt russisch tegen mij en ik spreek engels en nederlands terug, we gebruiken onze handen en voeten en het lijkt goed te gaan. Doordat Anja hier komt, kan ik boodschappen doen en in geval van nood is er iemand die de kinderen op kan vangen. Je wordt hier namelijk al voor een blaasontsteking of botbreuk naar Japan of Korea overgevlogen. Nou dan ben je zo een week van huis, dan is het wel fijn dat je iemand achter de hand hebt, want je zit dan wel heel ver weg van ouders en familie.
Ook hebben we deze week een auto gekocht. We zijn echt helemaal blij. Het is niet een hummer (die je overigens hier veel op het eiland ziet rijden. Schijnt veel mafia te zitten), maar een echte russische Neva. Een 4-wheeldrive auto, zeer geschikt voor het terrein in- en buiten de stad. Hij schijnt gemaakt te zijn op de koude temperaturen en daardoor altijd te starten. Ben benieuwd. Frank en ik moeten alleen eerst nog een defence drivingcourse volgen voor de verzekering. Dat is hier echt nodig want ze zijn vrij a-sociaal in het verkeer. Niemand laat je ertussen. De wegen hier zijn echt heel bizar. Op de hoofdwegen gaat het nog wel, maar als je een zijweg inslaat dan kunnen er wel gaten in de weg zijn van een halve meter diep of een put die heel erg boven de weg uitsteekt en waar enorme rookwolken uitkomen. Echt alsof je een heel eind terug gaat in de tijd.
Van de week kwam ik op school om Charlotte te brengen en er sprak mij iemand aan, die ik 1 x eerder had gesproken en ze vertelde dat ze een verassing had voor me. Nou daar houd ik wel van….. dacht ik. Ze zei dat ze me op had gegeven voor de playbackshow in maart als een van de 5 spicegirls. Oh my god, wat voor indruk had ik bij mensen achtergelaten dat ze dachten dat ik dit leuk zou vinden. Ze dachten, zo die marina is nieuw en dit is een leuke manier om met 4 andere vrouwen een maand te gaan oefenen voor een act. Nou als er iets niet mijn ding is, dan is het voor een publiek te gaan optreden. Ik denk dat ik eerst acht vodka naar binnen moet slaan voordat ik het podium op ga. Aanstaande dinsdag gaan we voor het eerst oefenen en ik zal er positief naar toe gaan en het proberen te zien als alleen maar voor de fun. Ik denk dat ik een grote zonnebril opzet, zodat ik niet al die blikken van medelij op die avond hoef te zien.
Nou ja, we maken er het beste van.
Tot nu toe hebben we nog steeds geen minuut spijt van onze beslissing om te verhuizen naar dit eiland, want er is een heleboel te ontdekken. De mensen die hier al langer wonen willen niet meer weg en zijn ieder op hun eigen manier enigszins verliefd geworden op Sakhalin Island. Vooral de natuur, klimaat en uitzichten zijn echt fantastisch. Wel missen we natuurlijk de familie, maar dat had ik in Weert ook.
Aankomende week krijgen we internet en kunnen we de skype aansluiten.
Tot de volgende keer!!
Zal weer eens even wat van ons laten horen. We zitten hier nu aanstaande maandag 2 weken en het is nog steeds prima. We genieten enorm van het weer. Het is zo droge lucht hier dat de kou op een andere manier aanvoelt. Het is wel koud hoor, vooral ’s ochtends. Van de week ging Frank naar zijn werk en toen was het om 7.30 uur ongeveer –33 C, nou dat is serieus koud hoor. Gelukkig wordt het snel aangenaam als de zon even schijnt en dan is het echt zalig buiten.We spelen met –18 C heerlijk buiten in de sneeuw en het voelt alsof je op wintersport bent. Je kleedt je erop, dus het is zalig.
Als het goed is komen aankomende week onze spullen van de luchtvracht aan. Wat zou ik blij zijn. Eindelijk wat eigen speelgoed voor de kinderen, want die zijn ook niet meer zoet te houden met alleen een ballon en een lege fles met rijstkorrels. Charlotte vindt steeds meer haar draai op school en durft steeds meer engelse woorden te zeggen. De eerste drempel is genomen, door bij een vriendinnetje te spelen die alleen engels en japans sprak. Duncan leeft zich helemaal uit bij alle peuteractiviteiten die er zijn. Hij vindt het geweldig om met andere kinderen te ravotten en voor mij heerlijk dat ik hem niet alleen bezig hoef te houden. Je zult het niet geloven, maar ik heb het gevoel dat ik hier echt een agenda nodig heb voor alle activiteiten en afspraken die ik heb. In de afgelopen twee weken heb ik dingen moeten verzetten en afzeggen omdat het niet paste qua planning en timing. Echt ongelofelijk dat je zo druk kunt zijn terwijl je geen baan hebt. Inmiddels hebben we een nanny gevonden. Anja heet ze en ze is russisch. Ze spreekt echt geen woord engels, maar op de een of andere manier heb ik het gevoel dat we elkaar begrijpen. Zij spreekt russisch tegen mij en ik spreek engels en nederlands terug, we gebruiken onze handen en voeten en het lijkt goed te gaan. Doordat Anja hier komt, kan ik boodschappen doen en in geval van nood is er iemand die de kinderen op kan vangen. Je wordt hier namelijk al voor een blaasontsteking of botbreuk naar Japan of Korea overgevlogen. Nou dan ben je zo een week van huis, dan is het wel fijn dat je iemand achter de hand hebt, want je zit dan wel heel ver weg van ouders en familie.
Ook hebben we deze week een auto gekocht. We zijn echt helemaal blij. Het is niet een hummer (die je overigens hier veel op het eiland ziet rijden. Schijnt veel mafia te zitten), maar een echte russische Neva. Een 4-wheeldrive auto, zeer geschikt voor het terrein in- en buiten de stad. Hij schijnt gemaakt te zijn op de koude temperaturen en daardoor altijd te starten. Ben benieuwd. Frank en ik moeten alleen eerst nog een defence drivingcourse volgen voor de verzekering. Dat is hier echt nodig want ze zijn vrij a-sociaal in het verkeer. Niemand laat je ertussen. De wegen hier zijn echt heel bizar. Op de hoofdwegen gaat het nog wel, maar als je een zijweg inslaat dan kunnen er wel gaten in de weg zijn van een halve meter diep of een put die heel erg boven de weg uitsteekt en waar enorme rookwolken uitkomen. Echt alsof je een heel eind terug gaat in de tijd.
Van de week kwam ik op school om Charlotte te brengen en er sprak mij iemand aan, die ik 1 x eerder had gesproken en ze vertelde dat ze een verassing had voor me. Nou daar houd ik wel van….. dacht ik. Ze zei dat ze me op had gegeven voor de playbackshow in maart als een van de 5 spicegirls. Oh my god, wat voor indruk had ik bij mensen achtergelaten dat ze dachten dat ik dit leuk zou vinden. Ze dachten, zo die marina is nieuw en dit is een leuke manier om met 4 andere vrouwen een maand te gaan oefenen voor een act. Nou als er iets niet mijn ding is, dan is het voor een publiek te gaan optreden. Ik denk dat ik eerst acht vodka naar binnen moet slaan voordat ik het podium op ga. Aanstaande dinsdag gaan we voor het eerst oefenen en ik zal er positief naar toe gaan en het proberen te zien als alleen maar voor de fun. Ik denk dat ik een grote zonnebril opzet, zodat ik niet al die blikken van medelij op die avond hoef te zien.
Nou ja, we maken er het beste van.
Tot nu toe hebben we nog steeds geen minuut spijt van onze beslissing om te verhuizen naar dit eiland, want er is een heleboel te ontdekken. De mensen die hier al langer wonen willen niet meer weg en zijn ieder op hun eigen manier enigszins verliefd geworden op Sakhalin Island. Vooral de natuur, klimaat en uitzichten zijn echt fantastisch. Wel missen we natuurlijk de familie, maar dat had ik in Weert ook.
Aankomende week krijgen we internet en kunnen we de skype aansluiten.
Tot de volgende keer!!
Abonneren op:
Posts (Atom)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
