Beetje gesetteled

Zaterdag, 2 Februari 2008

Zal weer eens even wat van ons laten horen. We zitten hier nu aanstaande maandag 2 weken en het is nog steeds prima. We genieten enorm van het weer. Het is zo droge lucht hier dat de kou op een andere manier aanvoelt. Het is wel koud hoor, vooral ’s ochtends. Van de week ging Frank naar zijn werk en toen was het om 7.30 uur ongeveer –33 C, nou dat is serieus koud hoor. Gelukkig wordt het snel aangenaam als de zon even schijnt en dan is het echt zalig buiten.We spelen met –18 C heerlijk buiten in de sneeuw en het voelt alsof je op wintersport bent. Je kleedt je erop, dus het is zalig.
Als het goed is komen aankomende week onze spullen van de luchtvracht aan. Wat zou ik blij zijn. Eindelijk wat eigen speelgoed voor de kinderen, want die zijn ook niet meer zoet te houden met alleen een ballon en een lege fles met rijstkorrels. Charlotte vindt steeds meer haar draai op school en durft steeds meer engelse woorden te zeggen. De eerste drempel is genomen, door bij een vriendinnetje te spelen die alleen engels en japans sprak. Duncan leeft zich helemaal uit bij alle peuteractiviteiten die er zijn. Hij vindt het geweldig om met andere kinderen te ravotten en voor mij heerlijk dat ik hem niet alleen bezig hoef te houden. Je zult het niet geloven, maar ik heb het gevoel dat ik hier echt een agenda nodig heb voor alle activiteiten en afspraken die ik heb. In de afgelopen twee weken heb ik dingen moeten verzetten en afzeggen omdat het niet paste qua planning en timing. Echt ongelofelijk dat je zo druk kunt zijn terwijl je geen baan hebt. Inmiddels hebben we een nanny gevonden. Anja heet ze en ze is russisch. Ze spreekt echt geen woord engels, maar op de een of andere manier heb ik het gevoel dat we elkaar begrijpen. Zij spreekt russisch tegen mij en ik spreek engels en nederlands terug, we gebruiken onze handen en voeten en het lijkt goed te gaan. Doordat Anja hier komt, kan ik boodschappen doen en in geval van nood is er iemand die de kinderen op kan vangen. Je wordt hier namelijk al voor een blaasontsteking of botbreuk naar Japan of Korea overgevlogen. Nou dan ben je zo een week van huis, dan is het wel fijn dat je iemand achter de hand hebt, want je zit dan wel heel ver weg van ouders en familie.
Ook hebben we deze week een auto gekocht. We zijn echt helemaal blij. Het is niet een hummer (die je overigens hier veel op het eiland ziet rijden. Schijnt veel mafia te zitten), maar een echte russische Neva. Een 4-wheeldrive auto, zeer geschikt voor het terrein in- en buiten de stad. Hij schijnt gemaakt te zijn op de koude temperaturen en daardoor altijd te starten. Ben benieuwd. Frank en ik moeten alleen eerst nog een defence drivingcourse volgen voor de verzekering. Dat is hier echt nodig want ze zijn vrij a-sociaal in het verkeer. Niemand laat je ertussen. De wegen hier zijn echt heel bizar. Op de hoofdwegen gaat het nog wel, maar als je een zijweg inslaat dan kunnen er wel gaten in de weg zijn van een halve meter diep of een put die heel erg boven de weg uitsteekt en waar enorme rookwolken uitkomen. Echt alsof je een heel eind terug gaat in de tijd.
Van de week kwam ik op school om Charlotte te brengen en er sprak mij iemand aan, die ik 1 x eerder had gesproken en ze vertelde dat ze een verassing had voor me. Nou daar houd ik wel van….. dacht ik. Ze zei dat ze me op had gegeven voor de playbackshow in maart als een van de 5 spicegirls. Oh my god, wat voor indruk had ik bij mensen achtergelaten dat ze dachten dat ik dit leuk zou vinden. Ze dachten, zo die marina is nieuw en dit is een leuke manier om met 4 andere vrouwen een maand te gaan oefenen voor een act. Nou als er iets niet mijn ding is, dan is het voor een publiek te gaan optreden. Ik denk dat ik eerst acht vodka naar binnen moet slaan voordat ik het podium op ga. Aanstaande dinsdag gaan we voor het eerst oefenen en ik zal er positief naar toe gaan en het proberen te zien als alleen maar voor de fun. Ik denk dat ik een grote zonnebril opzet, zodat ik niet al die blikken van medelij op die avond hoef te zien.
Nou ja, we maken er het beste van.
Tot nu toe hebben we nog steeds geen minuut spijt van onze beslissing om te verhuizen naar dit eiland, want er is een heleboel te ontdekken. De mensen die hier al langer wonen willen niet meer weg en zijn ieder op hun eigen manier enigszins verliefd geworden op Sakhalin Island. Vooral de natuur, klimaat en uitzichten zijn echt fantastisch. Wel missen we natuurlijk de familie, maar dat had ik in Weert ook.
Aankomende week krijgen we internet en kunnen we de skype aansluiten.
Tot de volgende keer!!