Het vertrek en de reis

Het vertrek en de reis
Eindelijk internet, wauw wat heb ik een boel te vertellen. Ten eerste wil ik vertellen dat we tot op heden nog geen internetaansluiting hebben gehad want het gaat allemaal op z´n Russisch. Dat is al een enorme ervaring op zich. Ik zal beginnen met het afscheid in NL. Huis verkocht, visa in orde gekomen en tickets waren ergens aanwezig. Waar wisten we toen nog niet, overigens wist niemand dit, maar hierover later. Huis was zo goed als leeg, heel raar gevoel dat je normaal gesproken als je je koffers pakt over een paar weken weer terug komt. In ons geval is je huis verkocht en je vertrekt voorgoed. De buren kwamen langs en een kwartier voor vertrek heeft Frank nog geregeld dat zijn auto bij een garage kan staan waar ze deze gaan verkopen. Mijn eigen auto heb ik een dag voor vertrek nog verkocht. Wat een geluk allemaal. Er zijn wel de nodige tranen gevloeid en Charlotte was ook erg verdrietig. Gelukkig was dit snel over want dat gaat je echt aan je hart. Een voorspoedige taxirit naar Amsterdam, waar Duncan binnen 10 minuten in de taxi al de noodhamer te pakken had waardoor er een enorm alarm begon te loeien. Nee, dat moest nog wat worden met zo´n lange reis voor de boeg. De volgende ochtend toch enigszins gespannen hebben we het ontbijt geskipt want we wilden zo snel mogelijk naar Schiphol want hier zouden we de tickets kunnen ophalen, ergens….
Niemand wist eigenlijk waar. Bij KLM deden ze dit nooit terwijl Aeroflot had verteld dat we ze hier konden ophalen. Uiteindelijk heeft Frank de tickets in een aftands kamertje van Aeroflot zonder zich te hoeven identificeren meegekregen, dus deze hobbel was genomen. De familie kwam inmiddels op Schiphol aan en ik voelde me toch erg raar. Na afscheid van iedereen te hebben genomen, wat echt verschrikkelijk was, ging ons avontuur toch echt beginnen. Met KLM naar Moskou is prima gegaan. Bij businessclass had ik me wel iets anders voorgesteld, maar goed, laten we niet verwend doen. Vervolgens komen we in Moskou aan en zie dan maar eens het land in te komen. De douane dame heeft zeer uitgebreid de paspoorten gecheckt en de kids en ik moesten zelfs in een bepaalde houding staan zodat het de foto´s kon checken. Echt vriendelijk keken ze hier overigens niet bij. Uiteindelijk ging het stalen hek open en konden we de bagage gaan verzamelen. Al die koffers verzamelen om de volgende hobbel te nemen. Door de bagagecontrole. Gelukkig ging dit snel, want voor ons werd iemand uitgebreid gecheckt en mochten wij doorlopen. Hier werden we opgevangen door iemand van Sachalin Energy die ons naar een andere terminal zou brengen. Moet je voorstellen dat dit ongeveer 20 minuten rijden was. Frank met bagage in een auto, ik met de kids in een andere auto met een chauffeur die geen woord Engels sprak. Op hoop van zegen dat we elkaar weer zouden ontmoeten ergens. Bij de juiste terminal weer alle bagage laten checken. Inmiddels leek het op een militaire operatie. Hoe hou je de kinderen, de bagage en alles in de gaten terwijl je constant van de een naar de andere locatie moet. Vervolgens weer door een andere check, waarbij we ons half moesten uitkleden. Gelukkig zag ik dat wij niet de enige waren die dit moesten doen, dus je geeft je over aan de situatie. Bij de incheckbalie van Aeroflot ontmoeten we andere Nederlanders die ervaren waren en die ook naar Sakhalin vertrokken. De businessclass bij Aeroflot is aan te raden voor degenen die nog eens willen langskomen. Ik had me voorgenomen alleen maar champagne te gaan drinken want waarschijnlijk was dit eenmalig dat we business class vlogen dus moet je hiervan genieten. Niet wetende dat we de volgende 3,5 uur vertraging hadden en nog steeds aan de grond stonden om 00.25 uur terwijl we om 21.15 uur zouden vertrekken. De kinderen waren nog wakker. In die tijd dat we vertraging hadden werd er nog een enorme grote Russische man van boord gehaald. Spannend met 3 politieagenten in het vliegtuig, een ambulance die klaar stond. Eerst dachten we dat hij knetter bezopen was, maar later bleek dat hij zwaar onder de drugs zat. Overigens ziet de politie er hier wat anders uit dan de vrolijke dienders in NL. Eindelijk vertrokken we en ik zal even vertellen hoe de business class van Aeroflot eruit ziet.
Enorme luxe stoelen, een heerlijk 4 gangen diner met echte linnen lakentjes, servetten, normale borden en goed bestek. In de 3,5 uur vertraging kon ik natuurlijk alle knopjes uitproberen die ik op mijn stoel kon vinden. Het waren er 18. Ik kon van de stoel een bed maken, zodat ik languit kon liggen. Steunen in mijn rug, benen en waar eigenlijk niet kon ik veranderen, dus al met al. Dit was voor mij echt business class, ja met champagne en al. Als je toch zo lang moet vliegen, kun je er maar beter van genieten. Charlotte kreeg haar eigen home cinema, zodat ze lekker een filmpje kon kijken en Duncan heeft het grootste gedeelte van de vlucht geslapen. Uiteindelijk kwamen we rond 16.30 uur op Sakhalin Island aan. Moe, maar blij dat we er waren. Met z´n allen een busje in en de koffers weer verzamelen. Alles was er gelukkig. Een kleine 10 minuten rijden en we kwamen het Zima camp oprijden, zo heet de compound waar we de aankomende tijd zullen wonen.


De eerste week op ZIMA
Blij verrast door de fantastische ligging van het huis t.o.v. de faciliteiten op het camp en de school van Charlotte. Het huis is erg leuk. Heel licht, ruim en luxe ingericht. Een grote open keuken met een enorme dubbele koelkast, een openhaard, enorme garage, en boven 4 hele ruime slaapkamers en 2 royale badkamers en bij de masterbedroom een inloopkast, die ik mijn leven niet volkrijg. Eigenlijk zo groot dat je er een slaapkamer van zou kunnen maken. Het nadeel is dat de huizen door het verwarmingssysteem wel erg droog zijn, dus je lippen, je handen, je keel, alles droogt enorm uit. Afijn, na onze eerste tour door het huis ging de telefoon. Ik nam op en aan de andere kant klonk een zeer vriendelijke dame van het Meet and Greet Team. Wanneer ik boodschappen wilde doen met een vrijwilligster, morgen of overmorgen. Beetje bijkomen, douchen en daarna een borrel gedronken bij de mensen die wij hier al kenden. Om 2 uur ´s nachts was de hele familie weer klaar wakker. Welcome to the jetlag. De volgende drie nachten was het niet anders. Ik met de Engels/talige vrijwilliger boodschappen gedaan in een supermarkt waarbij je van de buitenkant echt niet kan ontdekken dat het een winkel is. Een aftandse deur gingen we door, daarachter verscheen een winkeltje met toch wel redelijk veel producten. Gelukkig, er is tenminste chocopasta te krijgen en eigenlijk heel veel wat we ook in NL hebben. Alleen toen ik bij de kassa kwam moest ik zoveel afrekenen. Ik denk dat ik ongeveer drie x zoveel moest betalen als dat we in NL kwijt zouden zijn. Een paprika van 6 euro per kilo, verse melk kost ongeveer 3,5 euro en een flesje wijn, normale Castillero del diablo kost hier rond de 11 euro. Daarentegen zijn de uien en aardappelen weer erg goedkoop en natuurlijk de zalm, alleen is dit niet het seizoen hiervoor. Het omrekenen gaat goed.

Helaas kan ik alleen het camp nog niet af omdat ik nog geen securitypass bezit. Ben afhankelijk van andere mensen (gelukkig met auto) om boodschappen e.d. te doen. De mensen op het camp zijn enorm behulpzaam en iedereen snapt wat je doormaakt zo’n eerste week. Ik word aan iedereen voorgesteld en volgens mij vinden ze het heerlijk dat er weer
”nieuwe smaak” rondloopt, want zo’n camp is natuurlijk toch een redelijk kleine leefgemeenschap waar je elkaar constant tegenkomt. Op school, in het rec.centre (waar je de gym, tennis, squashbanen hebt etc.), de HUB (een ontmoetingsplaats met restaurant, bibliotheek en bar).

Week 2
We zitten hier nu precies een week. Onvoorstelbaar wat je allemaal meemaakt de eerste week. Het weer, waar ik het volgens mij nog niet over heb gehad is echt fantastisch. Blauwe lucht, zon, sneeuw en een hele aangename temperatuur. Een dikke trui is echt veel te warm, dus iedereen loopt hier in T-shirts met lange mouwen. Een goede winterjas, muts, sjaal en handschoenen zijn tot nu toe voldoende geweest. Echt wintersport weer zoals je het zou wensen.
Waar ik een week geleden nog zo naïef dacht dat het echt niet nodig was om een oppas te hebben, moet ik beschamend bekennen dat het toch wel handig is om een nanny te hebben voor een paar ochtenden in de week. De meeste families hebben een nanny fulltime, maar dat lijkt me toch enigszins overdreven. Het gerucht gaat al in kamp dat ik twee ochtenden iemand zoek dus lang zal het niet duren voordat we iemand hebben gevonden. Marina, You do need a nanny here. Dit was het eerste wat alle moeders (die overigens natuurlijk ook niet werken) allemaal tegen mij zeiden. Je moet voor jezelf ook tijd vrij maken om te genieten van de dingen die het eiland en het kamp te bieden heeft. Boodschappen doen met kinderen is bijna niet te doen. Gelukkig kan ik nu even gebruik maken van een andere oppas zodat ik tijdens schooluren Duncan daar eens kan brengen om de nodige boodschappen in huis te halen. Het leven hier is wel compleet anders. In ieder geval mijn eigen leventje nu ik niet meer voor een bedrijf werk. Het voelt nog een beetje als vakantie. Als je naar buiten kijkt en je ziet de sneeuw en de bergen, de rust in het kamp, de mogelijkheden hier om te sporten, de kinderen in hun skipakken buiten spelen, iedereen op de slee, de Engelse school, het kamperen hier thuis. Het is, op het laatste na, wel echt genieten. Als je een sneeuwschuiver nodig hebt, of een stofzuiger, een lamp moet worden vervangen of what ever, je belt naar facility en ze komen het regelen.
Frank heeft in het weekend heerlijk met Charlotte gesleed. De kinderen zijn al goed in het ritme en slapen in ieder geval de nachten nu goed door. Frank begint vroeg met werken en komt redelijk laat thuis, maar dat is niet anders dan in NL. Charlotte moest in het begin natuurlijk erg wennen aan de Engelse school, maar dat ging vanmorgen al beter. Ze heeft een lieve juf, Miss Paynter. Ze heeft nog 4 Nederlandse meisjes in de klas waar ze al mee heeft afgesproken dus dat is erg leuk. Over een paar weken weet ze niet beter en zal ze zich ook beter kunnen redden met haar Engels. Vanmorgen ben ik met Duncan naar de peuterochtend geweest waar allemaal moeders met kinderen onder de twee komen. In een grote zaal wordt er overal speelgoed neergelegd en kunnen ze naar harte lust spelen en rennen. Hij was helemaal kapot aan het eind van de ochtend. Dinsdag ga ik met de kinderen naar de medische kliniek in de stad voor een check-up, anders mag Charlotte niet op zwemles e.d. Het is allemaal wel erg anders hier, maar ik had eigenlijk niet anders verwacht. De mensen zitten allemaal in hetzelfde schuitje, dus dat maakt het allemaal wel makkelijker om dingen met elkaar te delen. Iedereen is daarom ook zo behulpzaam met alles. Als het goed is zal eind van deze week de luchtvracht komen, maar ik hoorde net van de Russische buurvrouw dat Frank eerst naar een notaris moet om dit te regelen. Ben benieuwd wanneer we deze luchtvracht binnen krijgen. Zou voor de kinderen wel heerlijk zijn om wat ander speelgoed te hebben dan een boel filmpjes die ze niet kunnen bekijken i.v.m. een ander systeem, een tennisracket waarmee Duncan iedereen achterna zit. Gelukkig hebben we wel van de nodige mensen wat speelgoed kunnen lenen, dus ze zitten niet helemaal zonder. Wat zou ik wel blij zijn als we internet hebben en we kunnen de mail checken. Voel me daardoor wel afgesloten van alles. Alles zal goed komen deze week hoop ik.