De vierde week!

Maandag, 18 februari 2008
Vandaag gaan we de vierde week pas in. Het voelt alsof we hier al een half jaar wonen. Ik weet eigenlijk niet of dat een goed teken is of niet, maar goed het is zo….. Gisteren zat ik de agenda even door te bladeren en telde dat we vandaag de vierde week ingaan. Eind deze week komt de zeecontainer aan in de haven van Korsakov. Nu maar hopen dat het inklaren van de vracht heel snel gaat en het zou binnen 10 dagen voor de deur kunnen staan. Ik houd toch rekening met 3 weken en alles wat eerder is, is mooi meegenomen. Het zou echt fijn zijn als we onze spullen hier hadden. Dan kunnen we het huis in orde maken en zo inrichten als we willen. Opruimen en gezellig maken. Nu denk je toch steeds, oh dat gaat het huis uit en dat gaan we ergens anders neerzetten, dus je kunt nog niet echt gaan inrichten. Inmiddels is er de afgelopen paar dagen redelijk wat sneeuw gevallen, ongeveer een meter in twee dagen. Iedereen is dan ook in de weer met sneeuwschuivers en de bulldozers rijden weer af en aan.
Elke dag ben je erg fysiek bezig merk ik, vooral ten opzichte van in NL. Ik loop met de kinderen 4x per dag naar school, berg af, berg op, met kinderwagen of slee (of 2 sleeën). Sneeuwschuiven om een pad te blijven houden voor de kinderwagen. De oprit sneeuwvrij maken voor als de auto komt (hopelijk deze week). Je merkt al dat ik de tijdsspanne steeds meer oprek. Eerst was het vanavond of morgen, inmiddels denk ik al in weken. We leren steeds meer geduld te krijgen. Wat ook erg goed is voor mij hier is het leren niet direct te reageren. Je woont in een heel klein dorp dus je moet je constant bewust zijn wat je zegt. Goed, dat is dus echt iets voor mij om veel van te leren (en waarschijnlijk wel eens de neus te stoten).
’s Avonds kijken Frank en ik meestal via BVN naar Nova en studiosport om tegen een beetje up-to-date te blijven van wat er in NL gebeurt. Zelfs Paul de Leeuw en Boer zoekt vrouw kun je hier kijken als je wilt, maar dat laatste is volgens mij afgelopen toch?
Qua eten gaat het goed. ’s Avonds eet ik met de kinderen alleen. Frank eet tussen de middag op het werk en snuikt (weerts voor snaaien) ’s avonds wat bij elkaar of neemt wat restjes van ons. Je zult het niet geloven, maar ook qua eetervaring voor de kinderen is ook dit uniek. Ze smullen hier van een velletje zeewier, echt Japans, maar goed te verkrijgen. Charlotte vindt het heerlijk om dit mee naar school te nemen als snack. We drinken enorm veel verschillende sappen en water. Natuurlijk heb ik al diverse bakrecepten verzameld, maar “helaas” zijn de bakspullen nog niet gearriveerd dus kan ik er nog niets mee.
Vanavond komt Miss Paynter op bezoek, de juf van Charlotte. Ben benieuwd wat ze te vertellen heeft en hoe ze vindt dat Charlotte het doet op school en zich in de klas beweegt. Ik merk dat ze steeds makkelijker mij loslaat en meer vertrouwen krijgt. Het is natuurlijk ook niet niks voor zo’n meiske. Nieuw huis, nieuw land, nieuwe taal, nieuwe oppas, nieuwe school, nieuwe vriendinnen, alles nieuw en je moet het maar even doen in je eentje als je moeder, vader en broertje er niet zijn. Nou wat dat aangaat, 10 dikke duimen voor Charlotte.
Morgenavond wordt ik geïntroduceerd bij het Dutch Commitee. Ze houden zich bezig met de typisch Nederlandse feesten en aangelegenheden als Koninginnedag en 5 mei etc. In NL had ik al geroepen dat ik alsjeblieft ergens bij wilde om te organiseren omdat ik dacht dat ik gek zou worden als ik niets te doen had. Nu kom ik er achter dat ik eigenlijk al superdruk ben en ik helemaal niet zit te wachten op extra activiteiten. Geloof het of niet, maar de dagen vliegen om en de tijd glipt door je handen. Natuurlijk zijn we ook nog steeds aan het oefenen voor Zaterdag 1 maart, de Lip Sinq show of op zijn NL de playbackshow. Het krijgt steeds meer vorm en zelfs de kleding hebben we bijna in orde. Morgenochtend weer oefenen, dus dat wordt weer lachen. Vanmorgen koffiemorgen gehad met de moeders van de kinderen van Charlotte haar klas. Speciaal voor mij georganiseerd omdat wij nieuw zijn. Nou ik had een déjà vu. Toen ik in NL een weblog van een expat van Sakhalin had gelezen en foto’s had bekeken zag ik de koffiemorgens op de weblog. Ik kreeg daar een beetje apart gevoel van. Alle dames op sokken, veel verschillende nationaliteiten en achtergronden. Ik dacht dit ga ik straks ook meemaken en dat staat dan mijlenver van je leventje in NL waar je op je hoge hakken ’s ochtends je kind in volle stress naar school brengt en vervolgens loopt te rennen om te trein op tijd te halen voor je werk.
Wel, vanmorgen kwam ik binnen bij de gastvrouw en ik kreeg in een keer weer dat beeld van die weblog op mijn netvlies en moest enorm lachen in mezelf dat ik een paar maanden later, met overigens hele leuke moeders, op mijn sokken, daar koffie stond te drinken met heerlijk zelfgebakken cake en koekjes. En ik genoot van het relaxte sfeertje, de ditjes en datjes, het schitterende weer en het doornemen van de rest van de week van de schoolactiviteiten. In een keer realiseerde ik me dat ik onderdeel was van dit leven op Sakhalin, op het Zima camp. Heel apart, heel anders, maar erg leuk. Zelfs Duncan is al zo gewend dat hij tussen de middag op de slee in slaap viel, toen we Charlotte gingen ophalen voor de lunch.
De laptop waar ik de weblog op bijwerk laat ik trouwens gewoon op NL tijd staan, want 100 x per dag zijn de gedachten toch ook bij thuis. Nou we gaan weer eens even afsluiten anders wordt het wel een heel lang verhaal. Groeten en tot mails allemaal. Marina