De Playbackshow, maandag 2 maart 2008

Wat een week hebben we weer achter ons liggen. Ben nog aan het bijkomen. Charlotte was afgelopen maandag, dinsdag en woensdag vrij. Gezellige dagen, lekker aangeklungeld, niet vroeg opgestaan en heerlijk met zijn drietjes zitten knutselen, kleuren en spelen. Tot woensdag… we zouden ’s middags gaan zwemmen, wat overigens een hele toer is met die twee vind ik, maar goed. ’s ochtends ging ik weer door mijn rug waardoor het zwemmen helaas niet doorging, maar ook de rest van de dag heb ik plat op de grond gelegen van de pijn. Charlotte mijn grote steun in dit soort tijden, heeft Duncan uit zijn bedje gehaald en mij goed geholpen met alles. (ik moest natuurlijk voor zaterdagavond wel weer fit zijn) Mijn oefeningen braaf gedaan en mijn pijnlijke plek behandeld met van alles en nog wat. Het ging steeds beter. Donderdagavond hadden Frank en ik een welkomsdineetje bij de HUB. Wij hadden ons er zeer op verheugd, maar het was een zeer langdradige aaneenschakeling van presentaties (die ik al drie keer eerder had gehoord). Nou ja, we hadden ons gezicht laten zien en nog een paar leuke mensen gesproken en gelukkig konden wij bijtijds naar huis. Vrijdagavond natuurlijk afgesproken met een aantal moeders en kinderen bij de HUB, later sloten de vaders hier ook bij aan en het was weer erg gezellig. (met net iets teveel wijn op).
Zaterdag de grote dag natuurlijk, de playbackshow. ’s Middags de generale repetitie waar de kinderen uiteraard mochten kijken, die het helemaal fantastisch vonden. Charlotte was er van overtuigd dat haar mama met haar groep zou winnen. Ze vond het prachtig. Charlotte en alle andere kinderen vonden de persoon van Victoria Beckhem het meest mooi. Een zwart leren lakpakje wat at the red light district niet zou misstaan. Toch wel zorgelijk als je realiseerd hoe we eruit zagen en biedt dit niet veel positiefs voor de toekomst van de kids. Nou ja, als je zes bent mag je een zwartleren lak pakje, stilettohakken en pruiken best mooi vinden (houd ik mezelf maar voor). ’s Avonds een oppas geregeld en wij moesten als eerste groep beginnen. Begon een half uurtje van tevoren toch wel zenuwachtig te worden. Snel een fles champagne naar binnen gegoten met ons vijven, maar eigenlijk werkt dat ook niet. Op het podium uiteindelijk ging alles goed, het publiek was geweldig (150 man in een uitverkochte zaal) en we gingen het heel leuk vinden naarmate de act vorderde. Toch waren we blij dat het achter de rug was en we konden gaan kijken naar de overige 8 acts. Alles was zo leuk, de interactie met het publiek, het jurycommentaar, alles was goed. Uiteindelijk de prijsuitreiking en wie moesten er weer het podium op?? Ja hoor, de spicegirls. We kregen een heuse medaille en weer een fles bubbels. Daarna gingen we allemaal los op de dansvloer en alle deelnemers hebben hun act nogmaals opgevoerd on stage, maar nu zonder zenuwen en met de nodige alcohol, uh sorry lef.
Zondag, the day after, ben ik gaan skiën, inmiddels ging het weer beter met mijn rug en de nieuwe skilift is in Yuzhno geopend. Een noviteit, die zijn weerga niet kent. Een cabinebaan (8 pers. Per cabine) waar om 12.00 uur ’s ochtends (toen wij alweer naar huis gingen) de mensen rijendik voor stonden te wachten. Allemaal zonder ski’s, maar gewoon om er eens in te zitten. Aansluitend zijn we naar Ochotckoe gereden. Een plaatsje aan de zee, waar ze veel ijsvissen. Eerst drie kwartier door wouden en bossen gereden met hier en daar een onwijs bezopen rus langs de weg. Hoe die overigens levend thuis zullen komen? Ik zou het niet weten. Afijn na drie kwartier rijden doemde er een gloednieuw benzinestation op met daarachter een dorpje. Ongeveer 50 huisjes, schuurtjes, paar tafels met krabben en een bushalte en hierachter een drooggevallen rivier en de zee. De grote stille oceaan. Helemaal dichtgevroren met kilometers lang sneeuw tot aan de horizon. Het is zoiets bijzonders als je je realiseert dat je op de zee loopt en dit km. ver bevroren is. De serene stilte op het gakken van een paar ganzen en het gepraat van de kinderen. De luchten, de zon en her en der een local die met zijn ijsboor een gat van ongeveer 20 cm. Doorsnee een klein hengeltje heeft met een touwtje eraan. Een fles vodka ernaast en maar staren. Wij stonden even te kijken bij iemand en gelukkig had hij beet. Hij haalde de vis van de haak (wat voor vis weet ik niet, maar niet zo groot, anders zou hij niet door het gaatje passen) en liet hem aan ons zien. Op hetzelfde moment glibberde die uit zijn handen en viel precies naast het gaatje in de sneeuw. De man dook er bovenop zodat de vis niet zou ontsnappen. Grote hilariteit natuurlijk bij de kinderen. Heel bijzonder om eens te zien en vooral te ervaren. De geur, de kleuren, de mensen, de auto’s, de natuur en de politieposten. Alles bij elkaar is het tot op heden een groot avontuur. Overigens moet je hier geen ongeluk krijgen, want vervolgens kan het zo 8 uur duren voordat je weer thuis bent. Je mag je auto niet meer bewegen nadat je bent aangereden totdat de politie er is. Vervolgens moet je mee naar het buro en laten ze je daar gerust een aantal uur gewoon wachten. Al met al, je moet hier super voorzichtig zijn en zorgen dat je niets met ambtenaren, gemeente of politie te doen krijgt.
Vandaag, maandag is alles weer normaal. Als het goed is krijgen we deze week onze zeevracht aan, maar ik reken nog nergens op. Kan zo twee weken later worden. Vanmorgen toen we Charlotte weer naar school brachten, flink uitgegleden op straat en weer door mijn rug gegaan. Goed aankomende week maar weer herstellen en dan is het niet zo erg dat de dozen wat later arriveren. Nou lieve mensen, hopelijk is het met jullie ook allemaal goed en heel vaak gaan de gedachten terug naar NL en naar de momenten bij ING, Frank zijn werk, de hockey, het leventje in Weert en naar iedereen die ons lief is. Tot de volgende week met misschien weer een gezellig verhaal. Groet, Marina