Nog 6 weken!

Ja, wat nog 6 weken te gaan, dan hebben we vakantie en dan kunnen we op het vliegtuig naar NL. Wat een heerlijk vooruitzicht en we hebben er heel veel zin in om iedereen weer te zien. Misschien dat je zult denken, och ze hadden het toch zo naar hun zin? Ja, dat klopt, maar nu even niet (althans ik even niet), dus is het vooruitzicht op naar NL te gaan heel fijn. Ik ga even door een moeilijke periode, wat overigens alle dames hier heel regelmatig meemaken. Dit is overigens wel weer positief om te ontdekken dat ik toch niet zo abnormaal ben. Mensen zien aan mijn gezicht dat ik even niet zo positief ben als normaal. Toch een open boek misschien. Vanmorgen in de gym werd het duidelijk. Had eigenlijk geen zin om te gaan, maar toch me opgeladen. Ik zat daar met een aantal dames, waarvan een uit NL. Ze vroeg hoe het ging, nou ja, dan zeg ik ook hoe het gaat, dus ik zei niet zo goed. (maar dan anders). We hebben 10 minuten zitten praten, we hebben onze spullen gepakt en we zijn naar de stad gereden en hebben heerlijk koffie gedronken met appelgebak in Cafe Uno. Was er nog nooit geweest, maar zeker voor herhaling vatbaar. Heel veel dames lopen tegen dezelfde dingen aan. Mannen heel druk aan het werk. Vrouwen die zich over het algemeen goed vermaken, maar soms houdt het echt even op. Het schijnt bij iedereen voor te komen op nieuwe postings na een maand of 3 tot 4. Ook schijnt dit regelmatig terug te komen als je niet genoeg van het eiland afgaat. Het klinkt misschien heel snobistisch, maar zo is het niet bedoeld. Ik dacht in het begin ook, wat is dat voor een verwend gedrag, maar het is gewoon zo. Het compoundleven is leuk maar toch ook erg beperkt. Je hebt hier niet je familie, vrienden of werk waar je je ei in kwijt kunt, dus moet je het met de mensen doen die hier leven. Het is moeilijk uit te leggen, maar het feit dat iedereen hier het herkend doet me alleen al goed en daar kan ik mee verder. DUS, het is even aftellen naar eind Juni want ik ben er echt aan toe. Oke, vorige week getennist en vrijdag hadden we de eerste meeting met de Dutch Cookies, Erg geslaagde avond en zelfs mijn gerecht was gelukt. Het waren scampi’s op tagliatelli geworden. Zalig al zeg ik het zelf. Frank heeft zich in het weekend uitgeleefd met rugby en zaalvoetbal en kwam zondagavond met een vertrokken gezicht van de pijn binnen strompelen. Misschien toch eens wat gaan trainen voordat je vol gaat sporten. Nou ja, gelukkig hoeft hij niet veel te rennen op zijn werk dus heeft hij weer tijd om te herstellen. Kapster Lauren is op vakantie en eigenlijk moest Frank naar de kapper. Nou zei iemand, ik doe dat ook altijd bij mijn man. Frank heeft het risico genomen en is op zondagmiddag onder de, hij dacht schaar, maar het werd tondeuse gegaan. Beetje te kort maar gelukkig hebben we er heel erg om moeten lachen. En waarschijnlijk die “kapster” ook. Maandag heb ik met Duncan buiten gehockeyed op ons court. Ik heb me bescheurd om dat mannetje. Het pleintje loopt nl. een beetje naar beneden en elke keer als hij wilde slaan rolde de bal heel zachtjes weg en miste hij hem. Legde hij zijn stick weer op de grond, pakte de bal en legde hem weer goed neer. Maar zodra hij zijn stick weer had rolde de bal weer weg. Na drie keer smeet hij zijn stick weg en pakte de bal op en zei heel streng: NO NO NO. Vervolgens ging hij het weer proberen. Ik dacht dat ik niet meer bij kwam. Vandaag zouden we eigenlijk gaan hiken in de bossen, maar het weer is echt vreselijk. Regen, regen en nog eens regen. Zal nog even wat foto’s van onze vorige hiketocht plaatsen. Groeten en we slaan ons er wel doorheen. Marina