Miniplaybackshow

Nog drie dagen te gaan voordat we onze reis naar NL gaan ervaren. Heerlijk, Frank kan gelukkig met ons meevliegen want hij hoefde gelukkig niet naar Tomsk. Zijn vakantie is wel ingekort met een week, maar dat maken we wel goed tijdens de herfstvakantie. Gaan we lekker naar een tropische bestemming met ons vieren.
Natuurlijk moet ik jullie even bijpraten over afgelopen week. Keuringen van mij en de kids zijn gelukkig goed gegaan. Dinsdag hiketocht achter de rug van ruim 3 en een half uur. Was erg vermoeiend. Bijna 2,5 uur omhoog gelopen tussen dichte bossages, zodat je bijna het pad niet meer zag. Schitterende beplanting, mooie vogels (vooral het geluid) en heel veel teken hebben we onderweg gezien. Dat laatste is wat minder aangezien er momenteel een epidemie heerst van teken. Helaas is hier een bepaalde tekenziekte gaande die hersenvliesontsteking kan veroorzaken en de meeste mensen overlijden hieraan, dus iedereen is erg scherp aan het controleren. Tijdens het wandelen had ik er al een paar op mijn kleren maar die haal je er zo af. Nadat ik thuis was gekomen had ik voor de kinderen lunch gemaakt en voelde iets aan de buitenkant van mijn arm. "een teek, mama je hebt een teek". AaAACH, ik met mijn tekenpen naar de buurvrouw gegaan en ze heeft hem verwijderd. Datum genoteerd in mijn agenda en de plek in de gaten blijven houden de aankomende weken. Hoe vroeger je deze vervelende beesten verwijderd des te kleiner de kans op besmetting van Lymm en Encephelytus (ofzo). Toen ik naar de buren snelde hoorde ik Charlotte tegen Duncan zeggen, je hoeft niet te huilen hoor Duncan, mama gaat nog niet dood. Echt schattig, maar ik denk meer om haarzelf gerust te stellen. Goed, Zaterdagmiddag was het dan zover. De miniplaybackshow, eerst Vrijdagmiddag de generale repetitie gehad, die heel goed verlopen was. Charlotte was een van de Barbiegirls van de groep Aqua. We hadden drie barbies en twee Kens. Bij de meiden, Ita, Senna en Charlotte (allen 6 jaar) was geen spoortje van zenuwen te bespeuren. Bij de jongens Thomas (4 jaar) en Sebastiaan (7 jaar) was het meer spannend. Die stonden met een strak gezichtje op het toneel. Later stond de jongste "Ken" met zijn duim in zijn mond te kijken naar alle andere acts. Wat zou dat morgen worden. Nou ja, we hadden de kids benadrukt dat het vooral om de lol ging en ze hadden dan ook totaal geen idee dat je er iets mee kon winnen. Zaterdagochtend ben ik met de meiden heerlijk wezen tuttelen. De jurkjes aan gedaan, opgemaakt, haarbanden in, optreedschoenen aan en op naar de gymzaal van de school. Er waren ongeveer 180 mensen publiek, dus dat is best veel. Misschien was ik wel meer gespannen dan Charlotte. Je leeft zo mee met die kinderen. Charlotte leek het allemaal goed onder controle te hebben en genoot van alle positieve aandacht op haar mooie glitterjurk. Ze moesten als vierde act het podium op en voordat ze opgingen zag ik dat een van de meisjes in huilen uitbarstte van de zenuwen. Knuffel van de andere twee meiden deden haar tranen stoppen en op tijd was ze hersteld en gingen ze met zijn vijven het podium op. Ze hebben het fantastisch gedaan, alle vijf hadden ze trillende knieen maar daar zag je niets van. Charlotte stond te stralen en voelde zich prima op haar gemak en genoot van haar rol als Barbie. De act ging goed en ze hadden genoten, wat wil je nog meer. Aan het eind kregen alle deelnemers een prachtige medaille. Vervolgens werden er twee acts uitgekozen en moest het publiek klappen voor de beste act. Nou ja, daar stond Charlotte met haar twee vriendinnen en de twee Kens in een keer als winnaar op het podium. Ze hadden het eerst zelf helemaal niet in de gaten, maar toen het doordrong waren ze erg blij. Kregen nog een gouden medaille om en moesten de act nog een keer opvoeren. Nou dat vonden ze geweldig om te doen. Ze gingen helemaal los. Daarna allemaal mensen die haar feliciteerden. Goed voor haar zelfvertrouwen en heel grappig om dit zo te zien. Normaal is ze een "kat uit de boom kijk" type, best verlegen en dan op het podium zo genieten van alle aandacht en zich zo lekker voelen. Moeders kwamen naar mij toe en vroegen hoe Charlotte dat durfde want zo kende ze haar niet. Charlotte zei tegen mij 's avonds dat ze dit eigenlijk wel had verwacht, nadat ze de eerste keer bij elkaar waren geweest met oefenen. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Vandaag moesten natuurlijk de medailles mee naar school en als iemand zei: "he daar heb je een winnares", dan zegt ze steeds, "had me ook niets uitgemaakt als ik niet had gewonnen, want ik vond het toch heel leuk om te doen". Van wie ze dat heeft? In ieder geval niet van haar ouders dat gedrag. Frank en ik zijn zondag even wezen tennissen en dan staan we om ieder punt te spelen alsof ons leven ervan af hangt, want we willen allebei zeker niet verliezen. Wie uiteindelijk nipt heeft gewonnen laat ik in het midden, dat is toch niet belangrijk want we vonden het gewoon heel leuk om te tennissen, maar ik heb wel heel lekker geslapen die nacht :-)
Voor de rest ben ik vandaag en morgen bezig met onze voorbereidingen op de reis a.s. donderdag. We hebben er enorm veel zin in, maar moeten nog een boel dingen doen. Ik denk dat ik eens even een paar weken niet op de weblog ga schrijven in de vakantie. Tot de volgende keer en in September (of eerder) zullen we de wekelijkse colum weer gaan oppakken.
Dikke kus van Marina