Sorry, te lang geleden

Lieve mensen, het is echt te lang geleden dat ik geschreven heb. Voor wie schrijf ik en voor wie denk ik mezelf te moeten verontschuldigen? Nou ja, voor degene die mij regelmatig volgen en vooral voor mezelf dien ik me te verontschuldigen. Waarom heb ik zolang niets van me laten horen? "Omdat" zou Duncan zeggen, maar daar kom ik niet helemaal mee weg denk ik. Kort gezegt, omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Om niet te diep te gaan het volgende: "we gingen als familie door een diep dal, waar we weer aardig aan het uitklimmen zijn". Heb ik dan genoeg gezegt? Het voelde gewoon niet goed om te bloggen. Kon weinig positiefs uitbrengen en moest teveel van mezelf laten zien en dat wilde ik niet, dus kon ik beter niets vermelden. Helaas heb ik niet het talent om heel positief te zijn als het niet zo voelt. Maar ik moet zeggen dat er een boel veranderd is en dat we (de kinderen en ik) weer terug gesettled zijn in Sakhalin en dat het weer erg gezellig is en dat we weer met heel veel plezier en liefde terug zijn. Wat me een periode van afstand en inzicht heeft gegeven is het volgende:
- Weten dat ik niet zonder mijn echtgenoot wil en kan, ondanks alles!
- Weten dat er een heleboel mensen zijn die heel veel om ons geven!
- Weten dat familie er altijd voor je is als je ze nodig hebt, en godzijdank hebben we er nog veel!
- Weten dat je nooit te oud bent om te leren!
- En weten dat je ondanks je eigenwijsheid soms kan toegeven dat je niet altijd denkt gelijk te hebben!
Wow, en dat rolde er zo uit. Ik heb wel gemerkt dat ik het laatste half jaar erg met mezelf bezig ben geweest en weinig met mijn omgeving. Was niet echt geinteresseerd in wat andere mensen bezig hield. Aan de andere kant denk ik dat het misschien niet sociaal is, maar wel nodig is geweest om dat inzicht te krijgen. Sorry voor de mensen die ik enigszins heb verwaarloosd, maar echte vrienden en familie zullen hier begrip voor kunnen opbrengen! We hebben een boel van deze periode geleerd en hopen dat het eenmalig zal zijn. Ook hebben we weer meer mensenkennis opgedaan en zijn we/ik anders in het leven komen te staan. We hoeven ons niet naar iedereen te verantwoorden en zijn vooral verantwoordelijk voor onze eigen beslissingen en ons eigen leven wat we met ons gezin leiden. Dat heb ik me nooit ze sterk gerealiseerd als nu!
Ach misschien moet ik dit soort dingen helemaal niet delen, maar heb niets te verbergen. Volgens mij gaat alles met bergen en dalen en ook dit gaat niet zonder slag of stoot. We kunnen in ieder geval zeggen dat we er sterker uitkomen dan voorheen. We hebben een enorme ervaring achter de rug met een skivakantie in Japan. Fantastische sneeuw, geweldige company en super lekker eten. De eenerlaatste dag een bijzondere ervaring. Aardbeving, Tsunami terwijl wij boven op een vulkaan zaten. We voelden het zo duidelijk, maar wisten niet wat er aan de hand was. Na een fractie van een seconde wisten we dat het niet in orde was, maar wisten niet wat te doen. Naar buiten, maar bang voor een sneeuwverschuiving, lawine, maar binnen was het ook niet pluis. Het huisje waar we in zaten schudden heen en weer, de vloer golfde op en neer en alles bewoog. De lamp aan het plafond swingde heen en weer en we wisten dat het niet goed ging. Eenmaal thuis gekomen in Niseko hadden we de omvang van de ramp in de gaten. De volgende dag zouden we terug vliegen, wat normaal gesproken een vlucht van een uur is, maar wat ons uiteindelijk 12 uur heeft gekost. Het was een super vakantie die we aankomend jaar zeker een vervolg gaan geven. Morgen het volgende stuk! Kus, Marina