"Dierentuin"

Het is nu vrijdagmiddag 11 april. De laptop geeft een andere datum aan, maar dat komt omdat deze nog op NL tijd staat. Ik vind dat handig om te zien hoe laat het in NL is als ik aan het skypen ben. Vandaar dat de compu een dag achter loopt. Het is nog steeds vakantie, de hondjes zijn er nog steeds en ik moet bekennen dat ik me toch wel een beetje ga hechten aan ze. Oke het zijn kleine hondjes en neurotisch en ze blaffen, maar dat neemt niet weg dat ik ze toch wel mag. Ze zijn erg blij als ik ze kom bevrijden na een nacht opgesloten te hebben gezeten in hun eigen huis. Ze komen vanzelf naar me toe als ze vrij hebben rondgehold in de tuin en ze spelen erg leuk met elkaar. Maar ik ben wel genezen van het feit dat we misschien hier een hondje zouden willen aanschaffen. Niet handig, vooral nu Duncan nog zo klein is. Hij vindt het geweldig leuk om vooral achter de meest bange aan te lopen en die schiet dan alle kanten op. Grote lol en hilariteit voor de klein man. Laatst heeft hij Vlekkie (die niet zo bang WAS voor Duncan) met een houten blok over zijn neus geslagen. Vlekkie jankte en rende heel hard weg. Duncan kon niet meer op zijn benen staan van het lachen. (ik bijna ook niet, maar dat heb ik maar niet aan Duncan laten zien) Ik heb Duncan heel streng toegesproken en verteld dat hij echt lief moest zijn voor de hondjes.
Met Charlotte heb ik gisteren een bezoek gebracht aan de "dierentuin" in het centrum. Wij hoopvol (nog steeds met alle nieuwe dingen) op zoek naar de dierentuin. Eerst waren we er voorbij gereden omdat ik dacht dat het park een of ander woonwagenkampje was. Zo zag het eruit, totdat Charlotte een poort opmerkte met een beer erop. Dat moest de ingang zijn. Bij de kassa, althans iets waar je moet betalen, afgerekend. Kinderen 30 roebel (1 euro) en volwassenen 60 roebel (2 euro). Ja voor deze prijs kan je niet zoveel verwachten dacht ik nog. Het stonk al aardig en het was erg modderig. Als eerste zagen we 3 beren, in een betonnen hok zonder iets langs het hek heen en weer wiegen met het hoofd. Ze keken zo triest dat je bijna dacht ik laat je vrij. Deze zagen er overigens nog redelijk uit. Vervolgens kwamen we bij kippen en een struisvogel, daarna bij een heel klein hokje waar twee manke wolven probeerde te bewegen, een vosje, wat poolvosjes, een wasbeer (denk ik). Een eindje verder kwamen we bij wat paarden en een ezel die los liep. Ook lag er een kameel die zo vies was en slecht eruit zag dat je het nauwelijks nog een kameel kon noemen. Charlotte moest haar croissantje gauw wegstoppen want er kwamen wat zwerfhonden op haar af. Nee, echt heel leuk allemaal. Op de terugweg weer langs de wolven naar een eland en een hert. Alle dieren stonden tot hun enkels in de modder en het stonk verschrikkelijk. Ook wij stonden trouwens tot aan onze enkels in de modder, maar dat schijnt normaal te zijn in deze tijd van het jaar. Bij de uitgang waren er nog wat ganzen en schapen. Overal lag rotzooi, ijzerwerk, krotten, oude auto's, zeecontainers, schroot en stapels hout. Je snapt niet dat ze dit niet wat aantrekkelijker maken zodat ze meer bezoekers, meer geld en betere voorzieningen kunnen treffen. Maar goed, daar kom ik steeds op terug. Na jaren van communisme is dit blijkbaar zo'n andere manier van denken en dat zal nog wel jaren duren voordat de mentaliteit hier zal veranderen. Het is aan alles te merken, dat mensen er vanuit gaan dat een ander hiervoor zal zorgdragen. Af en toe vind ik het moeilijk om te begrijpen, maar dat is ook een leerproces en weer een goede ervaring. Waar je overal troep, flessen, zakken en andere spullen op de grond, in het water en waar je ook kijkt ziet liggen, is het moeilijk aan je kinderen uit te leggen dat ze geen snoeppapiertje of what ever op de grond mogen gooien. Charlotte vraagt: "waarom niet, iedereen doet het en moet je kijken wat er al ligt". Gelukkig is ze zo verstandig dat ze nu al zegt: "wat zijn die mensen onbeleefd he, dat ze dat zomaar op straat gooien". Gelukkig is ZIMA wel erg schoon en heeft elke straat en elk plein zijn eigen mannetje die sneeuw ruimt, aanveegt of de struiken verzorgt. Wij hebben Niek, een oud mannetje met twee tanden. Helaas kan ik nog niet met hem communiceren, maar hij lijkt erg aardig. Je moet je ZIMA zo voorstellen als een groot vakantiepark. De huizen zijn alleen een stuk groter, het is ruimer opgezet en je hoeft je auto niet op een centrale plek te parkeren. We hebben de school, het rec.center en het zwembad op twee minuten lopen afstand en de HUB is op 5 minuten. Tegenwoordig zijn we aan het fietsen en dan hoeven we op de heenweg niet te trappen, alleen maar te remmen. Terug zijn het kuitenbijters die bergen. Charlotte heeft trouwens afgelopen week haar eerste twee tennislessen gehad (twee leraren met 5 kindjes). Ze zag er vooral heel mooi uit met haar tennisrokje en eigen racket. Gelukkig vond ze het ook nog eens erg leuk en wil ze volgende week weer. Dan merk ik aan mezelf hoe fanatiek en ongeduldig ik ben met sport. Afschuwelijk dat ik me dat realiseer. Het is natuurlijk veel belangrijker dat die kinderen er veel plezier in hebben dan dat het direct heel goed gaat. Als Charlotte hoort dat ergens een wedstrijdje van wordt gemaakt haakt ze af, want zegt ze: "er is altijd iemand verdrietig met een wedstrijd en dan doe ik het liever niet". Affijn, ze huppelde er vrolijk op los en volgens haar ging het ook erg goed. Prima, stimuleren die zaak en vooral aanmoedigen en blijven oefenen. Het gaat immers niet vanzelf en iedereen heeft het vanaf het begin moeten leren. Nou ja, weer een leerproces voor mezelf en zo leren wel elke dag weer een beetje bij. Wij gaan ons klaarmaken voor een avondje HUB en tot volgende week. Ciao Marina