Afscheid nemen is NIET LEUK!

Nu eens weer een keer vroeg op maandag dat ik de weblog kan vullen met de nodige verhalen. Duncan heb ik vanmorgen voor de 2e keer naar de Playgroup gebracht en ik had verwacht dat het nu wel huilen zou worden, maar niets was minder waar. Ik heb nog drie keer gezegt, "mama gaat nu weg hoor, dag Duncan". Hij keek me aan en dacht waarschijnlijk, ze wil gewoon wat aandacht, die moeder van me. Goed, gelukkig heeft hij het naar zijn zin met alle auto's en ballen. Afgelopen donderdagavond hadden we, 5 vrouwen/vriendinnen, de maandelijkse wijnavond. We hadden dit keer een nieuwe locatie gekozen om eens wat anders te zien. Ik was de enige in dit geval die vanuit Zima naar de stad ging want de andere dames werken of waren al in de stad. Om half 8 stap ik dus in de bus op het camp en zeg tegen de buschauffeur dat ik naar Pacific Plaza Hotel wil. Normaal gesproken rijden, zoals de meeste bussen rijden een vaste route. Deze buschauffeur is misschien vroeger taxichauffeur geweest en heeft mij rechtstreeks bij het Pacific Plaza afgezet wat overigens niet geheel op de route ligt. Ik stond stomversteld en moest verschrikkelijk lachen. Ook dit soort dingen kunnen hier allemaal, erg komisch. Vrijdag alle voorbereidingen getroffen voor het feestje van Duncan op zaterdagochtend. Gelukkig was het prachtig weer en konden al die brakken buiten spelen, taart eten en drinken, want ik had er niet aan moeten denken om zoveel kinderen binnen te hebben terwijl we net nieuwe vloerbedekking hebben. Het was erg geslaagt. Duncan was niet of nauwelijks geinteresseerd in zijn kadootjes. Toen hij een kadootje open had gemaakt waar een autootje in zat, was voor hem de rest niet meer belangrijk. Zeer geslaagt feestje, gezellig, maar ben blij dat het er weer op zit. Zaterdagmiddag was er een sportdag voor de NL gezinnen georganiseerd door het NTC, Nederlands Taal en Cultuur. Dit is de Nederlandse taalstroom die Charlotte op school volgt. Zaterdagavond hadden we het afscheidsfeest van Miriam en Leo. Erg gezellig, maar met een heel gemixt gevoel. Merk dat ik zeker niet goed ben in dit soort dingen zoals afscheid nemen. Denk ook niet dat dit gaat wennen. We hebben ze een kalender met allerlei foto's aangeboden en nog wat kadootjes. De tranen begonnen te vloeien en ik was niet meer te stoppen. Lastig hoor, als hele lieve mensen waar je heel veel aan hebt, die je zo goed aanvoelen en waar je ook heel veel mee deelt, die op de kinderen passen als het nodig is, gewoon even aan komen waaien en waar je verschrikkelijk mee kunt lachen, als die weggaan. Charlotte is hier heel confused over en ze wil er niet bij zijn als ze ook echt weggaan vertelde ze me. Een troost, we houden contact en blijven elkaar zeker nog zien, ook als we in NL zijn. Zondagochtend hebben we de eerste hockeytraining gegeven aan 7 kinderen. Erg leuk en zeker voor herhaling vatbaar. We gaan kijken of we balken en goals kunnen bestellen, zodat ook de volwassenen in de winter een competitie kunnen houden, zoals Frank aan het voetballen is. Lijkt me heerlijk om weer te zaalhockeyen. Voorlopig wel weer genoeg informatie vanuit mijn kant, dus tot volgende week!