Sushi, Teriaki en Sjasjimie; Japan is TOP!

Terug uit Japan. Wat een belevenis en wat een geweldig land, althans stad Tokyo en Kyoto. Tokyo heeft een inwoner aantal van 14 miljoen mensen. Het is schoon op straat, je vindt er helemaal niets. Alles blinkt, de gebouwen, de auto's, zelfs de vuilnisauto's blinken je tegemoet. Wat een belevenis om daar te lopen tussen alle wolkenkrabbers, schitterende warenhuizen en als je dan in de avond, waarbij het op straat zwart ziet van de mensen die uit hun werk komen, aankomt bij het drukste kruispunt van de wereld, wat je in alle reclames en films ziet over Tokyo, dan is dat heel gaaf. Wij vinden dat heel gaaf om daar dan te lopen. De kinderen hadden compleet andere ervaringen. Die genoten van het toilet in ons hotel, wat zoveel knopjes heeft dat het net een stoel uit de busisnessclass lijkt, verwarmde wcbril, sproei-installatie voor de voor-en achterkant en dan vooral bij elkaar op de knopjes drukken. Met de kinderen ging het perfect in de stad als je ze op tijd uitlaat. Duncan begint vooral heel grappig te worden met zijn praten. Hij plast inmiddels al op de toilet en als ik dan vraag: "moet je ee plasje doen?" dan zegt hij: "Nee hoor, mama." Vraag ik weer aan hem: "Zeg eens eerlijk? Zijn reactie: "Eerlijk!" Hij neemt alles zeer letterlijk waardoor Charlotte, Frank en ik natuurlijk helemaal in een deuk liggen. Charlotte probeert dan allerlei dingen te verzinnen om hem te laten zeggen. Zeer grappig. Oke Japan, Frank was helemaal weg van de basements van de grote warenhuizen, waar zich de foodafdelingen bevonden. Hij was er niet weg te slaan en hij heeft zijn hart kunnen ophalen aan alle lekkere geuren en producten die er te koop waren. Schitterend verpakt allemaal en het een ziet er nog aantrekkelijker uit dan het andere. Ook hebben we Disneyland en DisneySea bezocht. Twee dagen waar we van 's ochtends vroeg tot in de avond hebben gelopen, gedanst, vrolijke muziek hebben gehoord en genoten hebben van alles wat er te zien en te doen was. De kinderen vonden het geweldig. Voor Charlotte kon het niet eng genoeg zijn en Duncan vond vooral de achtbaan geweldig. Vervolgens zijn we met de bullettrain naar Kyoto gereden, zo'n drie uur naar het Zuiden. Leuke ervaring, mooie tempels, erg leuk park in Nara bezocht waar rond de 1000 herten vrij rondlopen. Die zijn daar als "de boodschappers van God" volgens de Japanners daar. Je kunt allemaal koekjes kopen om die herten te voeren. Ze zijn ook erg tam en een hert presteerde het zelfs om de stadsplattegrond uit onze wandelwagen op te eten. Terwijl wij ook zelfs koekjes gekocht hadden. Nadat we een aantal heilige plaatsen en tempels bezocht hadden, vonden de kids het wel weer mooi geweest en Charlotte maakte toch wel duidelijk dat het voor kinderen een beetje saai was die tempels. Wat kunnen wij daar nu doen, vroeg ze. Goed, terug in Tokyo, na drie dagen Kyoto, hebben we contact gekregen met een familie die hier ook op Zima heeft gewoond en verhuisd is naar Australie. Zij is Japans en ze waren op bezoek bij opa en oma. Gelukkig konden we elkaar op een bepaald station ontmoeten en we zijn gezamelijk naar een aquarium gegaan. Een zeeleeuwenshow, dolfijnenshow en dat in een hotel op de zoveelste verdieping, can you imagine? Het is sowieso raar dat alles op verschillende verdiepingen zit. Alles is natuurlijk de hoogte in gebouwd dus ook de winkels, restaurants, bars e.d. zitten niet alleen maar op de begane grond, maar bij een ingang zie je allerlei reclames van wat er in dat gebouw te vinden is. Erg onwennig, je bent nl. niet snel geneigd om naar een winkel op de 8e verd. te gaan als je niet weet wat voor een soort winkel dat is. Grappig om te merken. De mensen zijn overigens erg vriendelijk, hulpvaardig en zeer gedisiplineerd. Er wordt nergens geduwd of voorgedrongen (zoals hier wel), iedereen wacht rustig op zijn beurt. Zelfs voor de metro staan ze op het perron in een rij te wachten totdat ze de metro in kunnen. Overigens ligt ongeveer 90% van de mensen te slapen in de metro zodat het nu niet echt een energieke uitstraling heeft. De kinderen lopen allemaal in schooluniform maar niet zonder de laatste moderne telefoon uiteraard. Iedereen heeft zo'n ding aan zijn oor. Wat ons trouwens opviel is dat de mensen helemaal niet zo slank en klein waren als we dachten. Heeel veeeel mensen lopen verschrikkelijk moeilijk en lelijk, of met x-benen of met o-benen en veel mensen hebben zeer slechte gebitten. Geen idee waar dit mee te maken heeft. Zal eens vragen aan een japanse op het kamp. De Starrbucks-dichtheid is enorm. Op elke hoek en in elke straat vind je er wel een. Overigens hebben wij hier ook van genoten en ook van de Mc D. Toen we trouwens weg gingen vanuit Sakhalin kwamen we de douane helemaal niet door. Wij wisten niet wat het probleem was en dan begin je toch een beetje zenuwachtig te worden, temeer omdat je weet hoe ontzettend moeilijk ze hier kunnen doen. Duncan had nl. een werkvisum in zijn paspoort gekregen. Gelukkig na een half uur mochten we toch weg en we waren blij dat we het vliegtuig in konden stappen. Een oude Toupulef van Vladivostok Air. We waren al op de startbaan toen het vliegtuig weer naar het platform taxiede om daar weer tot stilstand te komen. Een technisch probleem waarbij we een vertraging van 5 uur hebben opgelopen. We zaten in het vliegtuig, mochten er niet uit en de kinderen waren steeds lastiger bezig te houden. Verschrikkelijk, we hadden er al twee keer kunnen zijn. Nou ja, in de avond aangekomen in Tokyo gelukkig er om kunnen lachen en dan ben je blij dat je bent aangekomen. Al met al, een geweldige vakantie en we gaan zeker nog terug.
Terug in Rusland hebben we vanmiddag een receptie ter ere van de verjaardag van Koningin Beatrix waarbij de ambassadeur uit Moskou is gekomen. Vanavond gaan we met het Dutch Comm. en de ambassadeur uit eten. Donderdagavond het grote feest en zaterdag het kinderkoninginnefeest. Helemaal leuk..... Zal deze week wat foto's uploaden en verslag doen van deze week. Hartelijke groeten en ARIKATO MAS! (heel erg bedankt op z'n japans) Gr. Marina